Η δουλειά είναι μια καθημερινή συνήθεια, την οποία μερικοί αγαπάνε και άλλοι μισούν. Όπως και να ‘χει, όμως, αποτελεί μέρος …
Πριν απολύσετε, σκεφτείτε
Το παρακάτω κείμενο, το έστειλαν στο e-mail του flowmagazine.gr, με τίτλο «Απολύσεις». Δεν είναι πρωτότυπο καθώς έχει ήδη δημοσιευτεί στο ίντερνετ, αλλά ταιριάζει με τη φιλοσοφία του flow, που είναι η θετική στάση ζωής μέσα από όλους τους τομείς. Θεώρησα λοιπόν ότι αξίζει να δημοσιευτεί ξανά, προσθέτοντας και ένα προσωπικό σχόλιο.
Το κείμενο αναφέρεται σε μια απόφαση ενός προέδρου εταιρείας στην Αμερική, όταν η εταιρεία του αντιμετώπιζε την επερχόμενη ύφεση. Προτού σκεφτείτε ότι η Αμερική δεν έχει καμία σχέση σαν αγορά με την Ελλάδα (και όντως δεν έχει). Ή ότι αναφέρεται σε μια άλλη εποχή, που πλέον δεν υπάρχει (και όντως είναι διαφορετικά τα δεδομένα), θα σας πω ότι κάποια πράγματα παραμένουν διαχρονικά.
Ποια είναι αυτά;
- Η ανάγκη για εργασία και τα οφέλη της εργασίας για τον άνθρωπο.
- Ότι η οικονομία, όπως και η ιστορία, κάνει κύκλους. Μετά την ύφεση, έρχεται η ανάκαμψη και τούμπαλιν. Άρα σε σημαντικές αποφάσεις, θα πρέπει να βλέπουμε πιο μακριά και να σκεφτόμαστε και μακροπρόθεσμες συνέπειες.
- Το ότι ο άνθρωπος είναι πάντα άνθρωπος, με συναισθήματα και ανάγκες, και δεν θα έπρεπε να θεωρείται αναλώσιμο είδος, λες και είναι άψυχο ον.
- Ότι η πίστη και η αφοσίωση είναι στοιχεία που δεν αγοράζονται με χρήμα. Άρα, εάν μια εταιρεία έχει την ευλογία να έχει αφοσιωμένους υπαλλήλους, δεν θα έπρεπε να τους ξεπουλάει για το χρήμα.
- Ότι όλα εδώ πληρώνονται. Δεν μπορεί να παίρνεις αποφάσεις που ζημιώνουν ανθρώπους και να πιστεύεις ότι δεν θα τιμωρηθείς ποτέ για αυτό. Αυτό αποτελεί ύβρη και ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι η ύβρις πληρώνεται ακριβά, αργά ή γρήγορα. Στα χρόνια της κρίσης μάλιστα, φαίνεται πιο γρήγορα.
- Ότι και ψευδής να είναι η ιστορία του κειμένου, δεν έχει σημασία. Ο άνθρωπος χρειάζεται πάντα ελπίδα, πίστη και αισιοδοξία για να ζει ευτυχισμένος. Είναι απαραίτητο να δέχεται ερεθίσματα που μεταδίδουν τέτοιες αξίες, ας είναι και μυθοπλασία, για να αντλεί ελπίδα και πίστη που τον ενδυναμώνουν στις δύσκολες στιγμές.
Προσωπικό σχόλιο για την ιστορία
Η εργασία δίνει αξιοπρέπεια σε έναν άνθρωπο. Του δίνει δυνατότητα να βγάζει το ψωμί του αξιοπρεπώς, να επικοινωνεί, να συνεργάζεται και να αξιοποιεί το δυναμικό του. Είναι ένας από τους 8 βασικούς τομείς στη ζωή. Άρα κατά τη γνώμη μου, όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν ευκαιρία στην εργασία, εφόσον το επιθυμούν και θα έπρεπε να αναγνωρίζονται για την προσφορά τους.
Η απόλυση επίσης, είναι ένα πλήγμα στην προσωπικότητα ενός ατόμου. Είναι από τις πιο σημαντικές κρίσεις στη ζωή. Ένα τα πιο δυσάρεστα γεγονότα της ζωής, μαζί με ή μετά από, το θάνατο, την ασθένεια, το διαζύγιο. Είναι μια κατάσταση που το άτομο βιώνει απώλεια – οικονομική, συναισθηματική, κοινωνική. Και μαζί με το απολυμένο άτομο και όλη του η οικογένεια υφίσταται τις συνέπειες.
Εάν λοιπόν διαβάζετε αυτό το άρθρο και έχετε την ευθύνη της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε να απολύσετε άτομα, ξανασκεφτείτε το. Μήπως υπάρχει άλλη λύση, αντί γι’ αυτή;
___________________________________________________________
«Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική Αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο Διοικητικό Συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για το πόσο κόσμο θα απολύσουμε.
Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες.
Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού – 15.000 υπάλληλοι παγκοσμίως. Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.
Ο Πρόεδρός μας δεν μιλούσε.
Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. Όταν τελειώσαμε, ξαφνικά ο Πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί, και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια, τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαραγάγω όσο πιο σωστά μπορώ, διότι οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.
«Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και, αν και λίγα, του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλειά του, να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Tί θα πει στα παιδιά του; Τί θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπειά του; Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά θα χάσει το σπίτι του και ίσως και την γυναίκα του.
Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. ΑΛΛΑ, την ιδία στιγμή, έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους, και εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις. Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $ 135.000.000. Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο:
85% ελάττωση του μισθού μου, 75% ελάττωση του μισθού όλων των αντιπρόεδρων, 50% ελάττωση μισθού των γενικών διευθυντών, 40% των υψηλόμισθων στελεχών κλπ. Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα».
Σηκώθηκε και έφυγε…κι όπως έφευγε, είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο:
«Κρίμα που θα παίζετε γκολφ μόνο δύο φορές αντί για έξι παιδιά…».
Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε ούτε ένα άτομο, και σε τρία χρόνια η αξία της μετοχής ήταν $ 147 από $ 7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση. Α ναι ! Είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ’αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομά του.
Το 1992, στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότησή του (και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο, αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες), τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε…
Όπως το θυμάμαι, η απάντηση ήταν:
«Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες, από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες, διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσιά μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα, όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. Και κανείς, μα ΚΑΝΕΙΣ, δεν ξέρει τι μπορεί να κάνει ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα ακόμα και να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη. Ενώ εσείς που ήσασταν δίπλα μου, και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα κάνατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ, και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. Να θυμάστε, ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα …και εργοστάσια καίει».
