Αναλφαβητισμός και τρόποι αντιμετώπισής του

Ως αναλφαβητισμός καθίσταται η αδυναμία ενός ατόμου να γράφει ή να διαβάζει. Ωστόσο, κάποιες φορές οι αναλφάβητοι δεν γνωρίζουν τίποτα από τα δύο. Έτσι λοιπόν, το φαινόμενο του αναλφαβητισμού διακρίνεται σε δύο κατηγορίες, τον μερικό και τον πλήρη.

Έκταση του φαινομένου του αναλφαβητισμού

Άτομα που παρουσιάζουν δυσχέρεια στη γραφή και την ανάγνωση εντοπίζονται κυρίως στις τριτοκοσμικές χώρες, όπου η παρεχόμενη εκπαίδευση είναι σχεδόν ανύπαρκτη ή απευθύνεται σε ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού. Επίσης, οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στις χώρες του τρίτου κόσμου είναι τραγικές, εφόσον οι άνθρωποι είτε υποσιτίζονται είτε για να παράγουν τα προς το ζην πρέπει να εργάζονται από πολύ μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα ο χρόνος αλλά και η διάθεση για εκπαιδευτική κατάρτιση να είναι έννοιες ανύπαρκτες και ανυπόστατες. Βέβαια, ο αναλφαβητισμός δεν αφορά μόνο σε υποανάπτυκτες χώρες, αφού ουκ ολίγες φορές εμφανίζεται και στις ανεπτυγμένες. Κυρίως όμως στη δεύτερη περίπτωση, αδυναμία πρόσβασης στη γνώση παρουσιάζουν άτομα με πολύ κακή οικονομική κατάσταση, αγροτικές οικογένειες και μετανάστες.

Ποιες είναι οι αιτίες του αναλφαβητισμού;

Αρχικά, θα μπορούσε να γίνει μία παρουσίαση σχετικά με τα αίτια που οδηγούν στον αναλφαβητισμό. Ο οικονομικός παράγοντας είναι η πλέον διαχρονική αιτία της αναγνωστικής, αλλά και γραφικής δυσλειτουργίας. Οικογένειες με πολύ χαμηλό εισόδημα αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις υποχρεώσεις τους στερούν από τα παιδιά τους τη δυνατότητα της μόρφωσης. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά αναγκάζονται να εργάζονται από μικρή ηλικία, προκειμένου να βοηθήσουν τους γονείς τους. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που παιδιά, τα οποία είναι μόνιμοι κάτοικοι δυσπρόσιτων περιοχών να αδυνατούν να μετακινηθούν στα αστικά κέντρα ή σε διπλανά μέρη, όπου λειτουργεί σχολείο. Έτσι καταδικάζονται εκ των προτέρων στην αμάθεια και έχουν στερηθεί ήδη από τη γέννησή τους έναν φυσιολογικό τρόπο ζωής.

Έπειτα, η κατάσταση που επικρατεί σε μία χώρα, προσδιορίζει την δυνατότητα ή αδυναμία πρόσβασης των μελών της στη γνώση. Μία χώρα για παράδειγμα που πλήττεται από πολεμικές επιθέσεις είναι σίγουρο ότι δεν θα είναι σε θέση να ασχοληθεί με την πνευματική καλλιέργεια των πολιτών της. Άλλωστε σε τέτοιες περιόδους ο άνθρωπος ενστικτωδώς προσπαθεί να σώσει τη ζωή του. Παρόλα αυτά με τη λήξη του πολέμου οι πληγές της χώρας αυτής θα είναι τόσο μεγάλες, ώστε χρειάζεται ένα διάστημα αναδιοργάνωσης και επαναπροσαρμογής στα νέα δεδομένα. Η εκπαίδευση των παιδιών της λοιπόν, έρχεται και πάλι σε δεύτερη μοίρα και οι αξιώσεις όπως επίσης και η δίψα των πληγέντων πολιτών της για μόρφωση παραμένουν σε ουτοπικό επίπεδο.

Ανεξάρτητα όμως από τα προβλήματα που μπορούν να παρουσιαστούν σε μία χώρα από την εξωτερική της πολιτική είναι σύνηθες το φαινόμενο η πολιτική ηγεσία μιας χώρας να αποτελεί τροχοπέδη στην δημιουργία εγγράμματων πολιτών. Και αυτό γιατί άτομα που δεν έχουν καταφέρει να αφυπνίσουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες μπορούν να καταστούν ευχειραγωγήσιμα και θύματα της λαϊκίστικης πολιτικής.

(διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην επόμενη σελίδα)

Συντάκτης: Γεωργία Αγγέλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr