Η διεκδικητικότητα αποτελεί την ικανότητά μας να υποστηρίζουμε τον εαυτό μας και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και τις απόψεις …
Ο Τεό μαθαίνει να λέει όχι
Αλήθεια ποιος γονέας έχει αφιερώσει χρόνο να διδάξει στο παιδί του την ικανότητα να λέει όχι; Και ποιος θα τολμούσε θα μου πείτε! Εδώ παλεύουν με νύχια και με δόντια να διδάξουν πειθαρχία στα παιδιά τους για να καταφέρουν να τα οριοθετήσουν. Αν μετά τους διδάξουν να λένε όχι, θα φοβούνται μήπως τους γυρίσει μπούμερανγκ …και πάει περίπατο η πειθαρχία.
Κι όμως, το να λέμε όχι είναι μια πολύτιμη δεξιότητα ζωής που αξίζει να διδάξουμε στα παιδιά μας, ακόμα κι αν ρισκάρουμε λίγη έλλειψη πειθαρχίας. Γιατί αν τα παιδιά μάθουν από μικρά να λένε όχι, θα μάθουν να οριοθετούνται απέναντι στους άλλους, να προστατεύουν τον εαυτό τους (ακόμα και ενάντια στο bullying), να διεκδικούν χώρο και χρόνο και άλλα πολύτιμα.
Το να λες όχι, είναι από τις σημαντικότερες πτυχές της διεκδικητικότητας –μιας από τις 10 βασικές δεξιότητες ζωής και ταυτόχρονα και τις 10 δεξιότητες επικοινωνίας. Όσο πιο μικροί την καλλιεργήσουμε, τόσο πιο εύκολα θα την εφαρμόζουμε σε όλη μας τη ζωή. Χωρίς φόβο… με πάθος!
Αφού λοιπόν οι γονείς απίθανο να αναλάβουν να μας διδάξουν την ικανότητα να λέμε όχι, είναι λογικό να αναλάβει αυτό το ρόλο κάποιος τρίτος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο παραμύθι «Ο Τεό μαθαίνει να λέει όχι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση.
Σε μια ευφυέστατη αλληγορία, ο τρίτος αυτός είναι ένας άγνωστος άντρας που εμφανίζεται ως φάντασμα στη ζωή του Τεό, με σκοπό να τους διδάξει να λέει όχι. Σε μετάφραση Μαρίας Σούμπερτ, η ιστορία του Τεό αντανακλά πώς και γιατί, είναι σημαντικό να μάθουμε να λέμε όχι. Και ακόμα περισσότερο να τολμάμε να το λέμε, ακόμα κι αν φοβόμαστε την αντίδραση των άλλων (όπως θα ήταν για παράδειγμα η ζάρα στο μέτωπο της μαμάς, ως ένδειξη δυσαρέσκειας).
Γιατί τελικά ο άνθρωπος που λέει όχι, καταφέρνει πιο εύκολα να έχει τη ζωή του υπό έλεγχο.
Επίσης ξέρει να αναγνωρίζει πότε αξίζει να λέει ΟΧΙ και πότε ΝΑΙ και μπορεί να τα χρησιμοποιεί με σύνεση, όπου πρέπει. Γιατί και το ΝΑΙ έχει τη χρησιμότητά του στη ζωή, αλλά ακόμα περισσότερο το ΟΧΙ.
Πώς είναι δυνατόν να το ξεχάσαμε αυτό, σε μια χώρα που γιορτάζουμε το ΟΧΙ ως εθνική μας εορτή; Ή μήπως ξεχάσαμε τι σήμαινε το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου;
