Ορισμένες αντιλήψεις μας συνοδεύουν από την παιδική ηλικία, με αποτέλεσμα να τις νιώθουμε δικές μας: πιστεύουμε ότι μόνοι μας τις …
Ένας κόσμος αποδοχής δεν είναι ουτοπία
Πόσο ουτοπικό είναι να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους; Ένας κόσμος αποδοχής του «άλλου» προϋποθέτει να εστιάσουμε στα όσα μας δένουν και όχι στα όσα μας χωρίζουν…
Μια φορά και έναν καιρό, θα υπάρξει (όχι δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, είναι όντως χρόνος μέλλοντας) ένας κόσμος όπου θα κυριαρχεί η αποδοχή. Πιο συγκεκριμένα, θα κυριαρχεί η αγάπη, η συντροφικότητα και οι άνθρωποι θα βρίσκουν λόγους να ενώνονται και θα ξεχνούν ό,τι μοιάζει τώρα να τους χωρίζει.
«Ένας κόσμος αποδοχής» δεν είναι τίτλος παραμυθιού…
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα τόσο διαφορετικό, τόσο ξένο τόσο αποκρουστικό ανάμεσα στο ανθρώπινο είδος, που να δικαιολογεί ότι κάποιοι χαίρουν εκτίμησης και σεβασμού, ενώ άλλοι ζουν στο περιθώριο. Ας δούμε όμως πώς το ”ένας κόσμος αποδοχής” που ακούγεται σαν τίτλος μόνο για παραμύθια, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Όλοι είμαστε «τέλειοι» με τον τρόπο μας και διαφορετικοί
Ας ξεκινήσουμε αναζητώντας τον ορισμό του «τέλειου» ανθρώπου, με τα τέλεια προσόντα και τα τέλεια χαρακτηριστικά. Τι ύψος έχει; Τι βάρος; Τι χρώμα δέρματος; Τι χρώμα ματιών; Τα μαλλιά του είναι ξανθά, καστανά ή μήπως δεν έχει μαλλιά; Σε ποιόν Θεό πιστεύει; Ας κάνουμε μια προσπάθεια να δώσουμε έναν όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικό ορισμό του τέλειου ανθρώπου, ας ψάξουμε σε βιβλία, σε εγκυκλοπαίδειες, ας πλοηγηθούμε στο διαδίκτυο! Θα βρούμε άραγε τον ορισμό αυτού του τέλειου ανθρώπου; Η απάντηση είναι …όχι, γιατί πολύ απλά, ο καθένας από εμάς με το δικό του τρόπου με τα δικά του εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι τέλειος και αξίζει την αποδοχή και το σεβασμό των γύρω του.
Δεδομένου όμως, πώς δεν υπάρχει αυτός ο ορισμός του τέλειου ανθρώπου ώστε να αρχίσουμε να κάνουμε συγκρίσεις, γιατί άραγε ακόμη επιμένουμε να κατατάσσουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες και οτιδήποτε μοιάζει εκ’ πρώτης όψεως διαφορετικό το απορρίπτουμε σχεδόν ασυνείδητα; Γιατί δεν δίνουμε τις περισσότερες φορές την ευκαιρία στον ίδιο μας τον εαυτό να γνωρίσει το ξένο, το διαφορετικό το απορριπτέο; Πώς θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο αποδοχής όταν πολλές φορές πάμε ενάντια στην αποδοχή αυτή καθαυτή;
Πριν απ’ όλα είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Πριν αποφασίσουμε να αποδοκιμάσουμε την μητέρα που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει ρούχα στο παιδί της, το παιδάκι που έχει λίγο παραπάνω βάρος για την ηλικία του, το συμμαθητή μας που έχει άλλο χρώμα δέρματος και εκείνον τον κύριο που έχοντας χάσει το πόδι του ζει με πρόσθετο μέλος, ας σκεφτούμε για λίγο… Ας αναλογιστούμε πως και αυτοί αγαπούν με τον ίδιο τρόπο με εμάς, αισθάνονται, χαίρονται, κλαίνε, τραγουδάνε, πονάνε, αγκαλιάζουν, δίνουν και παίρνουν αγάπη όπως και εμείς!
Όπως εμείς αναζητούμε την αποδοχή και το σεβασμό το ίδιο επιδιώκουν και εκείνοι. Ας τους απλώσουμε το χέρι λοιπόν με αλληλεγγύη, και από κοινού ας απαριθμήσουμε τα όσα μας ενώνουν. Ενδεχομένως, μέσα στην απαρίθμηση των κοινών μας συναισθημάτων, αξιών, τρόπων. Εκείνο που έμοιαζε στην αρχή να μας (ξε)χωρίζει, ίσως αποτελεί την αρχή για τη γνωριμία ενός νέου πολιτισμού, ενός νέου ανθρώπου, μιας νέα ιστορίας.
Η αγάπη ας γίνει ο συνδετικός μας κρίκος
Το παραμύθι, ”ένας κόσμος αποδοχής”, μπορεί λοιπόν, να πάρει σάρκα και οστά. Αρκεί να θυμόμαστε πως όλοι αγάπη θέλουμε σε αυτή τη ζωή και όλοι έχουμε αγάπη που μπορεί να δώσει φώς, ελπίδα και να γεννήσει αγάπη. Όσο υπάρχει αγάπη σε αυτό τον κόσμο τόσο ο κόσμος αυτός ”ανθίζει”. Ας δώσουμε την αγάπη μας και ο κόσμος της αποδοχής θα αρχίζει να χτίζεται. Κάπου εδώ, τελειώνει η ιστορία μας, και ζήσαμε εμείς όχι απλώς καλά, αλλά καλύτερα σε έναν κόσμο αποδοχής, τον οποίο με θεμέλια την αγάπη και τον σεβασμό δημιουργήσαμε.
