Βία κατά των γυναικών: Γιατί οι γυναίκες δεν φεύγουν από τοξικές καταστάσεις;

Η Κλινική Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, Διδάκτωρ της Ιατρικής σχολής πανεπιστημίου Αθηνών, Άννα Κανδαράκη, αναλύει τα φαινόμενα κατά τα οποία μια γυναίκα ανέχεται την κακοποίησή της σε μια σχέση.

Πολύ συχνά λέμε: «Γιατί δεν σηκώνεται να φύγει», «Μήπως της αρέσει αυτή η κατάσταση»;

Πέφτουμε στην παγίδα να κάνουμε κριτική ή γενικεύσεις για τις γυναίκες θύματα βίας, αγνοώντας το τραύμα που έχουν ανοιχτό μέσα τους αλλά και το γεγονός ότι η δημοσιοποίηση της κακοποίησης εξακολουθεί να θεωρείται για πολλές γυναίκες ταμπού, μια ντροπιαστική κατάσταση που βιώνουν ολομόναχες πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού τους.

Σύμφωνα με τη δημοσκοπική έρευνα που έχει διεξαχθεί παγκοσμίως για τη βία κατά των γυναικών (2014, FRA / Fundamental Rights Agency – Europa / Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) 1 στις 3 γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υποστεί σωματική βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω και 1 στις 2 γυναίκες έχει βιώσει ψυχολογική βία από τον σύντροφό της.

Το πιο επικίνδυνο όμως είναι ότι το 55%-95% θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας δεν καταγγέλλουν το πρόβλημα. Σε τι οφείλεται το γεγονός πως μια γυναίκα δεν δύναται να δει από νωρίς τα επικίνδυνα σημάδια στη συμπεριφορά του συντρόφου της;

Με αφορμή τα όλο και αυξανόμενα περιστατικά κακοποίησης και δολοφονιών γυναικών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η Κλινική Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, Διδάκτωρ της Ιατρικής σχολής πανεπιστημίου Αθηνών, Άννα Κανδαράκη αναλύει το πολυπαραγοντικό αυτό φαινόμενο και σκιαγραφεί το προφίλ των γυναικών που δυσκολεύονται να φύγουν από μια κακοποιητική σχέση.

Σύμφωνα με όσα συζητάμε, η αλλαγή θα έρθει βλέποντας με γενναιότητα όσα συμβαίνουν στο σπίτι μας, ανοίγοντας τα παράθυρά μας και ζητώντας βοήθεια, για να μη μεταφέρουμε διαγενεακά όλα τα βαρίδια που κουβαλάμε από το παρελθόν.

Βίαιος σύντροφος. Πώς τον καταλαβαίνεις πριν εκδηλωθεί; Υπάρχουν κάποια «αόρατα» προειδοποιητικά σημάδια που τον προδίδουν;

Η βία εμφανίζεται και εξελίσσεται κλιμακωτά. Συχνά μπορεί να αλλάζει μορφές και να μεταμορφώνεται από τη μία μορφή στην άλλη, από λεκτική σε ψυχολογική και από ψυχολογική σε σωματική. Συνήθως προηγείται ο έντονος έλεγχος, κρυμμένος  πίσω από τη ζήλεια που στην αρχή μπορεί να εμφανιστεί ως έντονο ενδιαφέρον.

Θέλει προσοχή διότι, εάν ένα κορίτσι έχει μεγαλώσει σ’ ένα σπίτι που δεν έχει λάβει την αντίστοιχη προσοχή, έχει στερηθεί το ουσιαστικό γονεϊκό βλέμμα, το να δέχεται πιεστικό έλεγχο και περιορισμό μπορεί να καταγραφεί σαν ενδιαφέρον, σα νοιάξιμο ακόμα και αγάπη.

Αν έχει μεγαλώσει αόρατη, ξαφνικά μέσα από ένα τέτοιο βλέμμα άρρωστο μπορεί να αισθανθεί σημαντική και ξεχωριστή. Ακριβώς γιατί δεν αισθάνθηκε έτσι ποτέ στο σπίτι της.

Ακόμα κι όταν τα σημάδια είναι έκδηλα σε μια σχέση, γιατί μια γυναίκα δεν τα βλέπει;

Το πώς έχει μάθει ο καθένας να συσχετίζεται και να αγαπάει, πρώτα τον εαυτό του και στη συνέχεια το σύντροφό του, ξεκινάει από την πρώτη αγάπη που είναι η μητρική. Από τον μητρικό δεσμό, πόση ασφάλεια, σιγουριά και αξία έχει εισπράξει σε αυτή την πρώτη σχέση το βρέφος από τη μητέρα του για να μπορέσει τελικά να νιώσει ασφάλεια μέσα του και στην πορεία της ζωής του.

Στη συντροφικότητα, καθοριστικό ρόλο έχει το γονεϊκό ζευγάρι, τι εικόνες έχει καταγράψει το παιδί μέσα στο σπίτι, πόσο σεβασμός, τρυφερότητα και νοιάξιμο βλέπει να υπάρχει στους γονείς του. Και, τέλος, από τις οικογενειακές πεποιθήσεις, το αξιακό σύστημα που μεγαλώνει ένα παιδί, αν υπάρχει αγάπη και σεβασμός στο διπλανό.

Εάν έχω λανθασμένες αυτές τις εικόνες μέσα μου μπορώ να διαστρεβλώνω τι σημαίνει η αγάπη και το ενδιαφέρον. Εάν έχω μεγαλώσει σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον ή σ’ ένα «νεκρό» συντροφικά ζευγάρι, μη συνειδητά, θα αναζητήσω τέτοια ίδια μορφή σχέσης και θα την επαναλάβω.

Πηγή

Συντάκτης: Flowmagazine,

Influence:

Ο στόχος του flowmagazine.gr είναι να προβάλλει τις θετικές ιδέες, δράσεις και πληροφορίες από την Ελλάδα και τον κόσμο…