Το τρίγωνο των Βερμούδων: αληθινή ιστορία ή μύθος;
Θεωρείται από αρχαιοτάτων χρόνων ως τα μεγαλύτερα και άλυτα μυστήρια της ανθρωπότητας. Και η αναφορά γίνεται για εκείνη την θαλάσσια περιοχή, όπου πολλά σκάφη μαζί με τα πληρώματά τους εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, μην αφήνοντας κανένα ίχνος ζωής ή της κατάληξής τους, τη γνωστή με την περίφημη ονομασία «Τρίγωνο των βερμούδων».
Ας πάρουμε όμως την ιστορία του από την αρχή.
Το ψευδώνυμο «τρίγωνο των βερμούδων» αποδόθηκε σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή των 500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, από την ίδια την έκτασή της που κάλυπτε τις βερμούδες, το Μαϊάμι της Φλόριντα και το Σαν Χουάν (του Πουέρτο Ρίκο) σχηματίζοντας το σχήμα τρίγωνο (σύμφωνα με το χάρτη).
Η πρώτη φήμη για την περίεργη φύση της φάνηκε να κάνει την αρχή το 1942, όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος διατύπωσε στο σημειωματάριό του, τις περίεργες ενδείξεις των πυξίδων και τις γενικές αντιδράσεις της.
Χρειάστηκαν σχεδόν 100 χρόνια για να βγει στο φως της δημοσιότητας το μυστήριο του θαλάσσιου τριγώνου, ξεσπώντας ύστερα από αυτό, μια σειρά από μύθους, ανακρίβειες, μα και αλήθειες γύρω από το όνομά του.
Οι αναφορές ήταν πολλές, όπως και οι μύθοι ακόμη περισσότεροι.
Σε αυτούς οι διασημότεροι που περιελήφθησαν, ήταν η θεωρία για την ύπαρξη εξωγήινης παρουσίας, μιας πύλης που οδηγούσε σε άλλους πλανήτες, σε μια άλλη διάσταση ή σε ένα ταξίδι στον χρόνο, μια μαύρη τρύπα, ακόμα και ότι στα βάθη του σημείου εκείνου, κρύβεται η χαμένη Ατλαντίδα χτισμένη με τεράστιες κρυστάλλινες πυραμίδες.
Το ερώτημα όμως παρέμενε άλυτο.
Πώς μπόρεσαν τόσο μεγάλα σκάφη και αεροπλάνα περνώντας από αυτό το σημείο απλά να χαθούν;
Έχοντας ύστερα από την έντονη φημολόγηση του σημείου, όλη την προσοχή πλέον των επιστημόνων, αμέσως ξεκίνησαν έρευνες, με σκοπό να αναλύσουν τα γεγονότα, αναζητώντας μια θεωρία όπου θα μπορούσε να δώσει μια στα πλαίσια του λογικού εξήγηση, σε όλο το σκηνικό εξαφάνισης.
Απομυθοποιώντας οι ειδικοί τον σωρό των μύθων και των ανακριβειών, διατύπωσαν μετά από λίγο διάστημα τη δική τους θεωρία που παρέπεμπε στο ότι η περιοχή περιλαμβάνει τεράστιες ποσότητες μεθανίου που πιθανόν βρίσκονται συσσωρευμένες στον πυθμένα της θάλασσας και απελευθερώνονται απότομα, δημιουργώντας φονικές φυσαλίδες.
Άλλη θεωρία ήρθε να αναστατώσει τα νερά των βερμούδων, διατυμπανίζοντας πως όλη η ιστορία είναι ένα καμουφλαρισμένο φιάσκο και ότι το σημείο αυτό χρησιμοποιείται για παράνομες δραστηριότητες πυρηνικών δοκιμών και άλλων ακραίων πειραμάτων.
Χωρίς τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση, το τρίγωνο των βερμούδων συνέχιζε με τα χρόνια να κάνει τον γύρο του κόσμου ως «ο δολοφόνος του νερού», διατηρώντας στο σκεπτικό όλων, την εικόνα της μυστηριώδης ύπαρξης του που παρέμενε ανεξήγητη.
Ώσπου μια ημέρα μια νέα ανακάλυψη του επικεφαλής του ινστιτούτου Τροφιμούκ, Γιελτσόβ, άλλαξε όλες τις προσεγγίσεις του θέματος.
Σύμφωνα με τη θεωρία του, το τρίγωνο των βερμούδων καταπίνει τα πλοία στα ορμητικά νερά του, αιτιολογώντας πως όλο αυτό είναι η συνέπεια ένυδρων αερίων αντιδράσεων, όπως της μετατροπής του παγωμένου μεθανίου σε αέριο.
Όπως στις χιονοστιβάδες λοιπόν δημιουργούνται μεγάλης κλίμακας ποσότητες φυσικού αερίου, έτσι και εκεί συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, κάνοντας τα νερά να αναμιγνύονται με αυτές τις ποσότητες και να θερμαίνονται, με συνέπεια τα πλοία να βυθίζονται σε αυτά.
Τέλος ερευνητές του Αρκτικού πανεπιστημίου της Νορβηγίας συμπληρώνοντας τη θεωρία του Γιελτσόβ, αναφέρθηκαν στην ύπαρξη γιγάντιων κρατήρων στον πυθμένα εκείνης της περιοχής, πιστεύοντας πως είναι σημείο απελευθέρωσης θαλάσσιου μεθανίου, δίνοντας ένα ακόμη τεκμηριωμένο επιχείρημα στη λογική επιστημονική εξήγηση του Γιελτσοβ.
Όπως και να έχει, και όποια ανθρωπινη εξήγηση και να αποδοθεί σε αυτό το σημείο, πάντοτε στα αυτιά όλων η ιστορία του θα ηχεί ως ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρωπότητας, που το όνομά του έχτισε ένας τεράστιος αριθμός αδικοχαμένων ιχνηλατών της θαλάσσιας υπεροχής του, διατηρώντας ακόμα και σήμερα τον μοναδικό μύθο, με την τόση μεγάλη ιστορία.
