Το σταθερό τηλέφωνο και η σωστή χρήση του
Μολονότι το σταθερό τηλέφωνο έχει υποσκελιστεί από το κινητό, δεν παύει να μας προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Έχει όμως και αυτό τους δικούς του κανόνες ορθής χρήσης.
Όπως και στο κινητό, έτσι και εδώ, μολονότι κάποια πράγματα είναι αυτονόητα, συχνά δεν τηρούνται. Για παράδειγμα, μου τηλεφωνεί κάποιος: «Γεια σου, τι κάνεις;», οπότε με υποχρεώνει να ρωτήσω. «Ποιος είναι;» λες και οφείλω να αναγνωρίσω από τις πρώτες λέξεις την άγνωστη φωνή, την ώρα μάλιστα που πνίγομαι στη δουλειά. «Έλα, ο Γιάννης είμαι» «Ποιος Γιάννης;» ξαναρωτώ, προσπαθώντας να αναγνωρίσω τη φωνή του συγκεκριμένου Γιάννη, ανάμεσα στους σαράντα Γιάννηδες που ξέρω. «Ο Γιάννης, ο Τάδε, δεν με γνώρισες;» ρωτά απορημένος και ελαφρώς παρεξηγημένος. «Έλα, βρε Γιάννη, γιατί δεν λες από την αρχή το όνομά σου;» τον ερωτώ εκνευρισμένος.
Όταν τηλεφωνώ, ακόμη και σε πολύ φίλους, λέω πρώτα το ονοματεπώνυμό μου. Αν είναι απασχολημένοι, το μόνο δεν θα ήθελαν είναι ένας σουρεαλιστικός διάλογος, σαν και τον πιο πάνω. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο κάνω και όταν συναντώ κάποιο γνωστό. Εκείνη την στιγμή ίσως ξεχνά το όνομά μου, όπως συμβαίνει συχνά με εμένα. Έτσι, τον βγάζω προκαταβολικά από τη δύσκολη θέση.
Αν συμβεί να κοπεί η τηλεφωνική γραμμή, συνήθως σπεύδουμε να ξανακαλέσουμε, αλλά το ίδιο κάνει και ο συνομιλητής μας. Περνούν αρκετά λεπτά μέχρις ότου ο ένας από τους δύο σταματήσει να καλεί και έτσι δίνει στον άλλο την ευκαιρία να τον καλέσει. Για να αποφύγουμε αυτό το αστείο μπέρδεμα, ο κανόνας είναι ότι, μετά το πέσιμο της γραμμής, ξανακαλεί εκείνος που έκανε το αρχικό τηλεφώνημα.
Οι σύγχρονες τηλεφωνικές συσκευές διαθέτουν ενσωματωμένο μεγάφωνο και με δυνατότητα ανάκλησης του τελευταίου αριθμού με το redial. Μερικοί, στο χώρο της εργασίας τους, αφήνουν το ακουστικό δίπλα στη συσκευή για να έχουν τα χέρια ελεύθερα, βάζουν σε λειτουργία το μεγάφωνο και πατούν το redial πάλι και πάλι μέχρις ότου πιάσουν γραμμή. Στο μεταξύ όλοι οι πέριξ συνάδελφοι τρελαίνονται από το θόρυβο. Η χρήση του μεγάφωνου είναι αποκλειστικά για τηλεφωνική σύσκεψη (telephone conference) και για κανένα άλλο λόγο.
Πολλά από τα σύγχρονα επαγγελματικά τηλέφωνα μπορούν να μεταδίδουν από το μεγάφωνό τους τη μουσική που ακούγεται κατά τη διάρκεια της αναμονής στο ακουστικό εκείνων που καλούν την εταιρεία. Κάποιοι, για να έχουν μουσική συντροφιά την ώρα που δουλεύουν, βάζουν αυτή την λειτουργία σε χαμηλή ένταση, για να μην ενοχλούν, υποτίθεται, τους συναδέλφους τους. Στην πραγματικότητα, αυτό που ακούν εκείνοι είναι ένα διαρκές βουητό ή μουρμουρητό που τους σπάει τα νεύρα.
Αν χτυπήσει το τηλέφωνο (το σταθερό, όχι το κινητό) στο γραφείο συναδέλφου το απαντάμε με τη φράση “γραφείο κυρίου-ας Τάδε” ώστε από την πρώτη στιγμή ο καλών να γνωρίζει ότι δεν μιλά με τον καλούμενο. Ενημερώνουμε για την απουσία του με την φράση “ο κύριος-α Τάδε βρίσκεται εκτός γραφείου (Αθηνών, Ελλάδος) και θα επιστέψει σε χ ώρες (ή ημέρες). Μπορεί να σας εξυπηρετήσει κάποιος άλλος; Θέλετε να αφήσετε το όνομά σας για να σας καλέσει όταν επιστρέψει;”. Δεν δίνουμε σε τρίτους τον αριθμό του κινητού συναδέλφου χωρίς την έγκρισή του.
Η φωνή που θα ακούσει κάποιος που καλεί σε επαγγελματικό τηλέφωνο είναι η πρώτη εικόνα που σχηματίζει για την εταιρεία, το κατάστημα ή το γραφείο μας. Οφείλουμε να είμαστε ευγενικοί και εξυπηρετικοί.
Όταν τελειώνουμε ένα τηλεφώνημα, επαγγελματικό η προσωπικό, δεν είναι ευγενικό να πατάμε αμέσως με το δάχτυλο το κουμπί για να κλείσει η γραμμή επειδή βιαζόμαστε να κάνουμε το επόμενο τηλεφώνημα. Ο συνομιλητής μας το εκλαμβάνει, ορθώς, ότι του κλείσαμε το τηλέφωνο κατά πρόσωπο, για να τον ξεφορτωθούμε. Αφήνουμε να περάσουν ελάχιστα δευτερόλεπτα και μετά το κλείνουμε.
Όταν τηλεφωνούμε σε κάποιον στην δουλειά του είμαστε λακωνικοί, σεβόμενοι το χρόνο του. Γενικότερα όμως, στο τηλέφωνο δεν πρέπει να πολυλογούμε. Διαφορετικά οι φίλοι μας θα αποφεύγουν να μας καλούν όσο συχνά θα θέλαμε ή θα βλέπουν την αναγνώριση κλήσης και δεν θα απαντούν.
