Το περιβάλλον έχει και αυτό ημερομηνία λήξης

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ίσως όταν θυμηθούμε να δράσουμε πραγματικά και όχι για το “πράσινο φαίνεσθαι”, το περιβάλλον μπορεί να μην υπάρχει πια. Είναι πλέον γενικά αποδεκτό ότι το κλίμα αλλάζει σε παγκόσμια κλίμακα.

Ένας εμφανής, εύκολα παρατηρήσιμος δείκτης, είναι η περιβαλλοντική θερμοκρασία που έχει αυξηθεί. Πώς όμως μας επηρεάζει η λεγόμενη “κλιματική αλλαγή”;

Η κλιματική αλλαγή στην χώρα μας

Πρωτοφανείς εικόνες κακοκαιρίας και όχι μόνο, έπληξαν την χώρα μας από το καλοκαίρι και μετά. Ποια είναι όμως η αντιμετώπιση για όλες αυτές τις δήθεν τυχαίες κακοκαιρίες ή αλλιώς την εμφανέστατη κλιματική αλλαγή; Το πλαστικό αλλά ανακυκλώσιμο μπουκάλι, όπως και οι πλαστικές αλλά παράλληλα ανακυκλώσιμες σακούλες του σουπερμάρκετ, όπως επίσης και οι πλαστικές συσκευασίες των τροφίμων που τις αποτελούν. Είναι πλαστικό, σίγουρα.Το γεγονός όμως πως προσδιορίζεται και ως “εύκολα ανακυκλώσιμο”, δρα ως ένα αρκετά ισχυρό αντίδοτο στην περιβαλλοντική συνείδηση του μέσου πολίτη, ο οποίος είναι πεπεισμένος πως έχει εκπληρώσει το χρέος του να προστατεύσει τον πλανήτη του εφόσον τα χρησιμοποίει.

Οι αμμουδιές μας γεμάτες με γόπες από σβησμένα τσιγάρα και πλαστικά καπάκια. Οι θάλασσες μας να παρουσιάζουν αφθονία σε πλαστικές σακούλες. Η ζωή της θάλασσας, τα ίδια τα ψάρια, συνυπάρχουν μες στον βυθό με τις σακούλες. Βέβαια, η ιδέα πως το περιβάλλον θα αποτελέσει και την αιτία του αφανισμού του ανθρώπινου είδους σε χιλιάδες χρόνια από τώρα και όχι άμεσα, αποτελεί έναυσμα για την παθογένεια του σύγχρονου πολίτη. Όλοι ξέρουν πως το τέλος κάποια στιγμή θα έρθει, αλλά λίγοι κάνουν κάτι για αυτό. Άλλωστε, όταν το τέλος συμβεί-εάν δε συμβεί νωρίτερα-το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι από εμάς να μην υπάρχουμε.

Ποια είναι η λύση;

Είναι σίγουρο πως η λύση στο περιβαλλοντικό πρόβλημα, δεν μπορεί να λυθεί μόνο με τη δραστηριοποίηση των πολιτών, αλλά αντιθέτως χρειάζεται παγκόσμιο βιομηχανικό συντονισμό και εφαρμοσμένες πολιτικές, που ξεπερνούν τις δυνατότητες του μέσου πολίτη. Αυτό όμως, δε σημαίνει πως ο μέσος πολίτης θα πρέπει να παραμείνει αμέτοχος. Η συμμετοχή αυτή, βέβαια, καλό θα ήταν να επεκταθεί πέρα από τα πλαίσια της χρήσης μίας υφασμάτινης σακούλας στο σουπερμάρκετ και την απόλαυση του καφέ με μεταλλικό αντί για πλαστικό καλαμάκι. Γιατί η πραγματική ρίζα του προβλήματος, βρίσκεται στις στρατηγικές των ανώτερων πολιτικών δυνάμεων που έχουν αποδεχτεί την κλιματική κρίση ως ένα αναπάντεχο αλλά δεδομένο επακόλουθο, με αποτέλεσμα να απασχολούνται με το τωρινό και υλικό κέρδος -που παίρνει το σχήμα άλλης μίας πρόσφατα χτισμένης τσιμεντένιας βιομηχανίας- παρά με το μακροπρόθεσμο· την επιβίωση του είδους μας.

Αντί όμως να δεχτούμε το “περιβαλλοντικό τέλος” ως ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, μήπως είναι ώρα να λάβουμε τη δραστηριοποίηση μας λίγο πιο σοβαρά από μία υφασμάτινη σακούλα και από έναν καφέ σε ένα γυάλινο ή μεταλλικό παγούρι; Γιατί τα λιγοστά δέντρα της τσιμεντένιας Αθήνας, οι προσωρινές οάσεις πρασίνου και σκιάς, όπως το γνωστό σε όλους Πεδίο του Άρεως και ο Εθνικός Κήπος που δίνουν καταφύγιο από την ηχορύπανση και την αποπνικτική ατμόσφαιρα των καυσαερίων, χωρίς τον συστηματικό καθαρισμό τους και την προστασία τους από τον καθένα μας ατομικά και σε επόμενο επίπεδο μαζικά, σε λίγα χρόνια θα αποτελούν “είδη προς εξαφάνιση”.

Eco-friendly lifestyle

Κίνδυνο βέβαια, πέρα από τις μεγάλες πολιτικές και κατ‘ επέκταση βιομηχανικές δυνάμεις, αποτελεί και η νέα τάση ανάμεσα στους millennials και τη Generation Z,το λεγόμενο eco friendly lifestyle.Οι ίδιοι όμως άνθρωποι που παραμένουν πιστοί στις περιβαλλοντικές αρχές, είναι αυτοί που θα αγοράσουν από μαγαζιά ρούχα από δεύτερο χέρι γιατί πλέον είναι απλώς μία νέα τάση. Οι ίδιοι θα κοινοποιήσουν δημοσιεύσεις στα social media με σκοπό να ενημερώσουν τους ακόλουθους τους για το πως μπορούν να βοηθήσουν ενεργά τις πυρόπληκτες περιοχές, ενώ οι ίδιοι μετά από αυτό το ένα δευτερόλεπτο ευαισθητοποίησης, θα θεωρούν ότι έχουν εκπληρώσει το χρέος του΄΄υπεύθυνου πολίτη΄΄ακόμα και αν ποτέ δεν έχουν συμμετάσχει σε μία εθελοντική οργάνωση.

Ο πλανήτης υπήρχε και λειτουργούσε αρμονικά πριν την ύπαρξη μας και θα συνεχίσει να “ζει” και να λειτουργεί και μετά τον αναπάντεχο αφανισμό μας. Η Γη μπορεί να επιβιώσει και χωρίς εμάς. Αντιθέτως, εμείς δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τη Γη, τα δάση της-όσα από αυτά απομείνουν-και το οξυγόνο της. Για αυτό λοιπόν, πριν καταναλώσουμε μανιωδώς ροφήματα με γυάλινα ποτήρια και μεταλλικά καλαμάκια ή χρησιμοποιήσουμε πιστά μόνο υφασμάτινες σακούλες στο σουπερμάρκετ και μετά πετάξουμε εκείνο το τελειωμένο τσιγάρο στο δρόμο ή ανεβάσουμε ένα “ξύπνιο” στόρι, πρέπει πρώτα από όλα να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ίσως όταν θυμηθούμε να δράσουμε πραγματικά και όχι για το “πράσινο φαίνεσθαι” μπορεί το περιβάλλον να μην υπάρχει πια. Ήδη έχει αρχίσει να λιγοστεύει μπροστά στα μάτια μας και η πραγματικότητα δυστυχώς για εμάς… δεν γυρνάει πίσω στο χρόνο.

Συντάκτης: Φιλαρέτη Χρηστίδη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.