Το καλύτερο που έχουμε: Εμείς!
Παρατηρώ τους ανθρώπους στο δρόμο, στα καταστήματα, στα ταξί, τον τρόπο που μιλούν, αντιδρούν, πράττουν, και παντού βλέπω ένα συσσωρευμένο θυμό, εκνευρισμό, μια συνεχή απειλή για μια μεγάλη και απρόβλεπτη έκρηξη.
Πολλές φορές εντοπίζω τον εαυτό μου να φτάνω και εγώ σε αυτό το σημείο, να πνίγομαι από τα αναπάντητα ερωτηματικά και το άδικο μιας κοινωνίας που συνεχώς ζητά μα σπάνια προσφέρει, μιας καθημερινότητας που συνεχώς απαιτεί μα δύσκολα ανταμείβει, μιας ρουτίνας που ζητά χρώματα μα το μόνο που σου εμπνέει είναι το γκρι και το μαύρο.
Και αν κατάφερα λίγο να μπω σε διάλογο με το δικό μου θυμό, και όχι μόνο, ήταν από τις γνώσεις μου πάνω στη ψυχολογία και στα συνολικά πέντε χρόνια διάλογο με τον δικό μου θεραπευτή. Τι γίνεται όμως αν δεν έχεις αυτές τις γνώσεις, τι γίνεται αν νιώθεις να πνίγεσαι, τι γίνεται αν δεν ξέρεις που να στραφείς τις στιγμές που όλος ο κόσμος μοιάζει να είναι στραμμένος εναντίον σου;
Ο καθένας από εμάς κουβαλάει ένα δικό του μικρό σταυρό. Σε άλλους –και σε εμένα- ήταν «προίκα» από την παιδική του ηλικία, σε άλλους ήρθε μετά την ανώμαλη συνάντηση με την ενηλικίωση και τις ευθύνες, σε άλλους εμφανίστηκε μαζί με τα πρώτα σημάδια της κρίσης, τα πρώτα παράλογα σημάδια μιας καθημερινότητας που άλλαξε ερήμην μας ραγδαία.
Ο μοναδικός τρόπος να βοηθήσουμε τον εαυτό μας είναι να μιλήσουμε.
Όσο ο «κάδος» με τα κακώς κείμενα παραμένει γεμάτος, ο κίνδυνος να εκραγεί παραμένει ζωντανός και ο μοναδικός τρόπος να αδειάσει είναι όταν εμείς οι ίδιοι αποφασίσουμε να τα πάρουμε ένα ένα και με την βοήθεια της λογικής να τα βάλουμε στις σωστές τους διαστάσεις, να μιλήσουμε για αυτά και να τα αδειάσουμε στο άπειρο αυτού του κόσμου.
Δεν είναι εύκολη δουλειά, πολλές φορές χρειάζεται τη βοήθεια ενός ειδικού, ενός πιστού φίλου, ενός ανθρώπου διατεθειμένου να μας ακούσει, να μας καθοδηγήσει, να μας βοηθήσει.
Χαμένοι όλοι στην απαιτητική καθημερινότητα μας, σιωπούμε, μένουμε παθητικοί σε όσα δίπλα μας συμβαίνουν και η ψυχή μας, χωρίς να το καταλάβουμε, γεμίζει με ένταση, θυμό και παράπονο.
Και τελικά οι μοναδικοί χαμένοι είμαστε εμείς.
Μου πήρε χρόνια να μάθω ότι ο τελευταίος που πρέπει να είναι χαμένος, είμαι εγώ, εσύ, εμείς, ο κάθε άνθρωπος. Στη ζωή δεν πρέπει να υπάρχουν χαμένοι. Στη ζωή έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Και αν κάποιοι δυσκολευτήκαμε να σταθούμε στα πόδια μας, αν νιώσαμε αδικημένοι, μόνοι, θυμωμένοι, ήρθε η ώρα να υψώσουμε το ανάστημα μας και να μιλήσουμε, να μοιραστούμε το βάρος μας με κάποιον, να ελευθερωθούμε από τα χρόνια που μας έπνιγαν και να φύγουμε μπροστά.
Το καλύτερο που έχουμε, είμαστε Εμείς. Ας μην μας κρατάμε στο σκοτάδι. Γιατί είμαστε μόνο Εμείς, που ίσως καταφέρουμε να κάνουμε αυτόν τον μικρόκοσμό μας λίγο καλύτερο, πιο φωτεινό και πιο ανθρώπινο.
Τι λέτε λοιπόν, ξεκινάμε;
