Το ένδυμα στην Αρχαία Ελλάδα

Τα ενδύματα των αρχαίων Ελλήνων ήταν άνετα και το ράψιμό τους γινόταν με απλό τρόπο. Προσαρμόζονταν ανάλογα με την εποχή και, φυσικά, τις περιστάσεις.

Η λέξη ένδυμα προέρχεται από το αρχαιοελληνικό εν-δύω που σημαίνει ντύνω. Το ένδυμα είναι κάθε τι που καλύπτει το ανθρώπινο σώμα και προσφέρει στον άνθρωπο προστασία και κάλλος. Τα ενδύματα των αρχαίων Ελλήνων ήταν, κυρίως, άνετα και το ράψιμό τους ήταν απλό. Προσαρμόζονταν ανάλογα με την εποχή και τις περιστάσεις. Χαρακτηρίζονταν από έντονα χρώματα, όπως κόκκινο, γαλάζιο, πορφυρό και πράσινο. Αξιοσημείωτο είναι ότι χρησιμοποιούνταν και ως κλινοσκεπάσματα.

Τα υφάσματα

Τα υφάσματα που χρησιμοποιούσαν ήταν λινά ή μάλλινα. Το μαλλί, βέβαια, είχε την τιμητική του. Περιοχές, όπως η Αττική και η Μίλητος, ήταν ιδιαίτερα γνώστες  για την παραγωγή μαλλιού. Τα λινά ρούχα σπάνιζαν εξαιτίας της υψηλής τιμής του λιναριού, που, φυσικά, δεν ήταν προσιτό σε όλους. Με εξαίρεση τα βρέφη, τα οποία δεν έφεραν ρουχισμό, τα υπόλοιπα μέλη μιας οικογενείας φορούσαν ένα τετράγωνο ή ορθογώνιο κομμάτι υφάσματος, το οποίο στερέωναν γύρω από το σώμα χρησιμοποιώντας περόνες (καρφίτσες), πόρπες (παραμάνες), κουμπιά και ζώνες.

Το μαλλί και ο αργαλειός

Το μαλλί που προμηθεύονταν, προκειμένου να γίνει νήμα, έπρεπε να καθαριστεί και να πλυθεί .Στη συνέχεια, αφηνόταν στον ήλιο και βαφόταν με ορυκτές αλλά και φυτικές ουσίες. Αφού ολοκληρωνόταν αυτή η διαδικασίαμ δημιουργούσαν μπάλες από το προϊόν, τις οποίες τοποθετούσαν σε συγκεκριμένα αγγεία .Τότε η ρόκα, το αδράχτι και το σφοντύλι έπιαναν δουλεία. Το νήμα ήταν έτοιμο για τον αργαλειό.

Πέπλος

Ήταν ένα είδος μάλλινου χιτώνα που φορούσαν αποκλειστικά γυναίκες. Αποτελούνταν από ένα ορθογώνιο κομμάτι υφάσματος, που δεν χρειαζόταν καν να ραφτεί και το όποιο μπορούσε να διπλωθεί και να στερεωθεί με διάφορους τρόπους. Το ύφασμα διπλωνόταν στο ένα τρίτο περίπου του μήκους του μία φορά προς τα έξω, σχηματίζοντας, έτσι, έναν υφασμάτινο όγκο, το ανάπτυγμα, που έπεφτε προς τα έξω στην πλάτη και στο στήθος. Με τον πέπλο πολλές φορές καλυπτόταν όχι μόνο το σώμα αλλά και το κεφάλι. Τέτοιο έφεραν, συνήθως, στις κηδείες αλλά και κατά την παράδοση της νύφης στον γαμπρό στην πόρτα του νυφικού θαλάμου. Ο πέπλος μπορούσε να φορεθεί πάνω από τον χιτώνα.

Χλαμύδα

Η χλαμύδα ήταν αποκλειστικά ανδρικό ένδυμα. Ήταν έναν μικρός μανδύας, τον όποιο φορούσαν ως επί το πλείστον έφηβοι ταξιδιώτες και στρατιωτικοί. Στερεωνόταν στον δεξιό ώμο, με αποτέλεσμα να μένει ακάλυπτος ο δεξιός βραχίονας, ενώ ο αριστερός παρέμενε καλυμμένος.

Ιμάτιο 

Το ιμάτιο φορούσαν γυναίκες και άνδρες. Ένδυμα από χοντρό, μάλλινο συνήθως ύφασμα. Οι γυναίκες το φορούσαν πάνω από τον χιτώνα ως πανωφόρι, ενώ οι άντρες είτε πάνω από τον χιτώνα είτε κατάσαρκα.  Οι γυναίκες συχνά κάλυπταν και το κεφάλι τους με αυτό. Χρησίμευε ως πανωφόρι στους στρατιώτες όταν εκστράτευαν και ως κουβέρτα τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Είχε την ίδια χρήση με το σημερινό παλτό.

Η  ενδυμασία των παιδιών

Τέλος, τα παιδιά φορούσαν τους ίδιους τύπους ενδυμάτων με εκείνους των ενηλίκων. Η βασική, ωστόσο, διαφορά τους ήταν ότι το μήκος έφτανε, κυρίως, μέχρι τα γόνατα προσφέροντάς τους ελευθερία κινήσεων.

Συντάκτης: Αγγελική Κουτρουμάνου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.