Μολονότι ο όρος ‘brainstorming’ δημιουργήθηκε πριν από εξήντα χρόνια, δεν έχει ακόμη αποδοθεί στα Ελληνικά. Το brainstorming είναι μια τεχνική …
Το brainstorming και η Κολοκύθα που Γίνεται Δάσκαλος
Υπάρχουν στιγμές που η ζωή μάς μιλάει μέσα από τα πιο απλά πράγματα. Σήμερα, αυτή η φωνή ήρθε από τρεις κολοκύθες που περίμεναν υπομονετικά πάνω στον πάγκο της κουζίνας.
Η Δημιουργική Ενέργεια και η Αυτοφροντίδα
Το brainstorming με μια αγαπημένη φίλη και συνεργάτη άφησε πίσω του κάτι πολύτιμο, μια αίσθηση δημιουργικής πληρότητας. Εκείνη την ενέργεια που γεννιέται όταν δύο μυαλά συναντώνται με εμπιστοσύνη και ανοιχτή καρδιά. Και μετά ήρθε η φυσική συνέχεια, η επιθυμία να επεκτείνεις αυτήν την αγάπη στον εαυτό σου. «Ας μαγειρέψω. Ας κάνω κάτι που μου αρέσει.»
Αυτή η κίνηση –από τη συνεργασία στην αυτοφροντίδα– δεν είναι τυχαία. Είναι η ίδια ροή που διατρέχει όλη τη φύση: λαμβάνω, δίνω, λαμβάνω ξανά. Θρέφομαι, δημιουργώ, θρέφομαι και πάλι.
Οι Κολοκύθες και η Γλώσσα της Ευγνωμοσύνης
Τρεις κολοκύθες. Χαρισμένες με αγάπη. Όχι απλώς φαγητό, αλλά ένα μήνυμα από δικό σου άνθρωπο: «Σε γνωρίζω. Ξέρω τι σου φέρνει χαρά».
Αυτό είναι το πραγματικό δώρο, όχι το αντικείμενο, αλλά η αναγνώριση. Και όταν κρατάς στα χέρια σου ένα τέτοιο δώρο, δεν είναι απλώς μια κολοκύθα. Είναι ένας καθρέφτης που σου θυμίζει ποιος είσαι για κάποιον άλλο. Είναι η απόδειξη ότι κάποιος σε βλέπει πραγματικά.
Κι εσύ, με τη σειρά σου, την χαϊδεύεις. Της μιλάς. Της λες «ευχαριστώ». Γιατί κάπου βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν είναι κάτι έξω από σένα. Είναι μέρος του ίδιου κύκλου που ανήκεις κι εσύ.
Το Παράδοξο των Περίτεχνων Συνταγών
Και τότε έρχεται η στιγμή της αναζήτησης. Ψάχνεις συνταγές για κολοκύθες. Και βρίσκεις έναν κατακλυσμό: κολοκύθα γεμιστή με κινόα και cranberries, κολοκύθα σε κρέμα με truffle oil και παρμεζάνα, κολοκύθα καραμελωμένη με μπαχαρικά από την Ινδία… Απίστευτα πολλές και περίτεχνες συνταγές.
Και σταματάς. «Μα γιατί;» σκέφτεσαι.
Ωραία και τα περίτεχνα, κατά περίπτωση. Αλλά εσύ θέλεις κάτι απλό για σήμερα. Γιατί μερικές φορές τα πράγματα μπορούν να είναι και απλά.
Και εδώ είναι που η κολοκύθα σού δίνει το δεύτερο μάθημα της ημέρας: Όχι, δεν χρειάζεται κάθε στιγμή πολυπλοκότητα. Όχι, δεν χρειάζεται κάθε λύση να είναι περίτεχνη για να είναι σωστή.
Σκέψου πόσες φορές στη ζωή μας κάνουμε το ίδιο με τον εαυτό μας. Ψάχνουμε πολύπλοκες θεραπείες, όταν χρειαζόμαστε μια απλή αγκαλιά. Διαβάζουμε ατελείωτες θεωρίες ψυχολογίας, όταν χρειαζόμαστε απλώς να κλάψουμε. Δημιουργούμε εξεζητημένα σχέδια αυτοβελτίωσης, όταν χρειαζόμαστε απλώς να αναπνεύσουμε και να είμαστε παρόντες.
Μερικές φορές η κολοκύθα θέλει απλώς να ψηθεί με λίγο λάδι και αλάτι. Και μερικές φορές η ψυχή θέλει απλώς να ησυχάσει, να γαληνέψει, να τραφεί χωρίς άλλη επεξεργασία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για το περίτεχνο ή για την θεραπεία, αντιθέτως. Σημαίνει όμως ότι η σοφία είναι να ξέρεις πότε η απλότητα είναι η πιο βαθιά απάντηση.
Η Σοφία που Κρύβεται στους Σπόρους
Καθώς ανοίγει η κολοκύθα, ανοίγει και μια αλήθεια: πόσο εύκολα προσφέρει τον εαυτό της. Οι σπόροι της, προφυλαγμένοι μέσα στις ίνες, είναι το μέλλον της. Η συνέχειά της. Το όνειρό της για το επόμενο καλοκαίρι.
Η γη τη θρέφει με τις ρίζες της, σαν ομφάλιο λώρο. Της δίνει όλα όσα χρειάζεται για να γίνει αυτό που είναι προορισμένη να γίνει. Και όταν ο κύκλος δεν διαταράσσεται, όταν δεν υπάρχει τραύμα στη ροή, το αποτέλεσμα είναι αρμονία. Νοστιμιά. Ζωή.
Αλλά τι γίνεται όταν κάτι διαταράσσεται; Όταν ένα φυτό δεν καρποφορεί σωστά, ή όταν ο καρπός του δεν είναι νόστιμος; Τότε ξέρουμε ότι κάπου στην πορεία, κάτι πήγε στραβά. Ένα τραύμα. Μια έλλειψη. Μια διακοπή της ροής.
Και ο άνθρωπος; Δεν είναι το ίδιο;
Το Τραύμα και η Εξέλιξη
Όλα τα βασίλεια της φύσης μαθαίνουν, μεταλλάσσονται, εξελίσσονται. Μερικές φορές μέσα από την αφθονία, μερικές φορές μέσα από την έλλειψη. Μερικές φορές μέσα από το τραύμα.
Ένα δέντρο που χτυπήθηκε από κεραυνό μπορεί να αναπτύξει νέους βλαστούς με μεγαλύτερη ανθεκτικότητα. Ένας άνθρωπος που πέρασε από πόνο μπορεί να βρει μέσα του βάθη που ποτέ δεν γνώριζε. Αλλά και οι δύο χρειάζονται τις σωστές συνθήκες, για να θεραπευτούν και να ανθίσουν ξανά.
Και εδώ έρχεται και πάλι η σοφία της απλότητας: Μερικές φορές, η θεραπεία δεν χρειάζεται περίτεχνα πρωτόκολλα. Χρειάζεται χώμα, νερό, φως, τα βασικά. Χρειάζεται χρόνο, υπομονή, και την εμπιστοσύνη ότι η φύση ξέρει πώς να επουλώνει, όταν της δώσουμε τις σωστές συνθήκες.
Ο οδικός χάρτης της ψυχής μας δεν είναι ευθεία γραμμή. Είναι σαν τις ρίζες του φυτού. Κάποτε πηγαίνει βαθιά, κάποτε απλώνεται πλάγια, κάποτε συναντά βράχο και αναγκάζεται να βρει άλλη διαδρομή. Αλλά πάντα ψάχνει για τροφή. Πάντα θέλει να ζήσει. Πάντα θέλει να καρποφορήσει.
Και δεν χρειάζεται να το κάνει με περίτεχνο τρόπο για να είναι όμορφο.
Κι έτσι, καθώς καθαρίζεις την κολοκύθα και γαληνεύεις, έρχεται αυτή η σκέψη: «Μήπως τελικά να κάνω ένα σεμινάριο με τον οδικό χάρτη της ψυχής μας;»
Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ιδέα γεννιέται τώρα. Δεν γεννιέται από το άγχος ή την υποχρέωση. Γεννιέται από την ίδια ροή που άρχισε το πρωί με το δημιουργικό brainstorming, συνέχισε με την επιλογή να αγαπήσεις τον εαυτό σου, πέρασε από την αναζήτηση των πολύπλοκων συνταγών και την απόρριψή τους υπέρ της απλότητας, και κορυφώθηκε σε αυτή τη στιγμή σύνδεσης με κάτι μεγαλύτερο από εσένα.
Γιατί αυτό είναι το μάθημα της κολοκύθας: όταν συνδεόμαστε με τη ροή της ζωής –όταν δεχόμαστε τα δώρα με ευγνωμοσύνη, όταν θρέφουμε τον εαυτό μας με αγάπη και απλότητα, όταν αναγνωρίζουμε τα τραύματά μας χωρίς να τα καλύπτουμε με περιττή πολυπλοκότητα– τότε ανοίγουμε. Όπως η κολοκύθα. Και μέσα μας βρίσκουμε τους σπόρους του μέλλοντός μας, ασφαλείς και έτοιμους να φυτευτούν.
Ο οδικός χάρτης της ψυχής δεν είναι κάτι που χρειάζεται να δημιουργηθεί με περίτεχνες μεθόδους, είναι κάτι που χρειάζεται να ανακαλυφθεί με απλότητα και παρουσία. Κι αυτή η ανακάλυψη γίνεται όχι μέσα από τη σκέψη, αλλά μέσα από τη ζωή. Μέσα από τις συνομιλίες που μας εμπνέουν. Μέσα από τα χέρια που μας προσφέρουν δώρα με αγάπη. Μέσα από τις κολοκύθες που περιμένουν υπομονετικά να γίνουν τροφή και διδασκαλία. Μέσα από την επιλογή του απλού, όταν όλοι γύρω μας φωνάζουν για το πολύπλοκο.
Μερικές φορές η πιο βαθιά αλήθεια είναι η πιο απλή. Χρειάζεσαι τροφή. Χρειάζεσαι αγάπη. Χρειάζεσαι σύνδεση. Χρειάζεσαι να θυμάσαι ότι ανήκεις στη γη και η γη σε θρέφει.
Και μερικές φορές, αυτό αρκεί.
