Την πρώτη φορά έκανες λάθος, τη δεύτερη έκανες επιλογή!

Δεν υπάρχει άνθρωπος που γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, δε θα βρει τον εαυτό του εγκλωβισμένο σε ένα λάθος, σε μια κακή στιγμή που δε διαχειρίστηκε με την απαραίτητη ωριμότητα, σε ένα αδιέξοδο που η λύση φαινόταν ένας λανθασμένος μονόδρομος και οι συνέπειες δεν είχαν σταθμιστεί σωστά.

Και απορώ… μετά τα τόσα λάθη που κάναμε μεγαλώνοντας, καταφέραμε να τα κάνουμε διδάγματα για εμάς ή επαναπαυθήκαμε σε έναν προσωρινό πόνο, τα ξεχάσαμε και δε συλλέξαμε τα όσα μας έχουν διδάξει;

Γιατί αν δεν περάσαμε από τα στάδια του θυμού, της θλίψης, την ενοχής, της απογοήτευσης, της μοναξιάς κι απλώς καλύψαμε τα κενά όλων αυτών των συναισθημάτων πρόχειρα, είναι πολύ πιθανό να επαναλάβουμε τα ίδια μοτίβα στη ζωή μας.

Αν δεν καθίσαμε με τον εαυτό μας να σκεφτούμε τι δε διαχειριστήκαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι απλά σκεφτήκαμε επιπόλαια πως «πάει πέρασε κι αυτό» είναι πολύ πιθανό να πέσουμε στα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Και κάπως έτσι διαμορφώνονται τα μόνιμα χαρακτηριστικά του εαυτού μας. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να μη γίνεται να αλλάξει εξ’ ολοκλήρου, αλλά οφείλει να ψάχνει και να πραγματώνει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, γιατί τα λάθη που επαναλαμβάνονται, λογίζονται πλέον συνειδητές επιλογές μας;

1. Γιατί γνωρίζουμε ήδη που καταλήγουν. Την απόλυση από τη δουλειά σου την οποία διαχειρίστηκες με θυμό και κλεισμένος στον εαυτό σου, ένα χωρισμό στον οποίο έριξες την ευθύνες μόνο στον άλλο, έναν καυγά με το παιδί σου, ο οποίος επαναλαμβάνεται συνέχεια χωρίς λύση, μια συμπεριφορά σου εγωιστική που σε φέρνει σε συγκρούσεις με όλο σου τον φιλικό περιβάλλον. Τι είχες κάνει για όλα αυτά, την πρώτη φορά που συνέβησαν; Πήρες κάποια μαθήματα; Ανέλυσες το που φταις κι εσύ; Πήρες χρόνο με τον εαυτό σου, απομακρύνοντας το πρωταρχικό σου συναίσθημα, ώστε να αναλογιστείς τι είχες προβλέψει λάθος εξαρχής, τι έπρεπε να χειριστείς με διαφορετικό τρόπο;

Αν δεν έχεις κάνει μια εσωτερική ανασκόπηση, να δεις γιατί κατέληξαν κάποιες συμπεριφορές σου, εκεί που κατέληξαν, θα τις επαναλαμβάνεις ασυνείδητα και ακούσια. Και κάποτε θα έρθει η στιγμή, που θα τις επαναλαμβάνεις και εκούσια και τότε αυτό θα σημαίνει πως έγιναν μόνιμα χαρακτηριστικά του εαυτού σου. Αναλλοίωτα και, πλέον, κεκτημένα. Και θα είναι αργά, πλέον, να μην κάνεις τα ίδια λάθη, γιατί θα έχουν γίνει έπειτα από λανθασμένες και επαναλαμβανόμενες επιλογές του χαρακτήρα σου.

2. Γιατί ο πόνος που μας προκάλεσαν δεν επούλωσε την πληγή σταδιακά. Αλλά το επιδιώξαμε πρόχειρα, απερίσκεπτα κολλήσαμε χανζαπλαστ και ό,τι καλύφτηκε, καλύφτηκε. Με αυτόν τον τρόπο, κλείσαμε την πληγή-μάθημα που θα μας έμενε μετά το λάθος, όσο πιο βιαστικά μπορούσαμε, χωρίς να δούμε τι την προκάλεσε ουσιαστικά. Ποιος έφταιγε περισσότερο; Μας την προκάλεσε το λάθος; Οι επιλογές μας πριν το μεγάλο λάθος; Οι συνέπειες του λάθους; Όσοι σχετίζονται με το λάθος; Ο χαρακτήρας μας; Αν δε βρούμε την αιτία του πόνου, πίσω από τις πληγές μας, δε θα γνωρίζουμε την προέλευσή τους. Θα υποπέσουμε στα ίδια λάθη και δε θα έχουμε την κρίση να τα αναγνωρίζουμε, όταν θα γίνονται πλέον μόνιμα σημάδια πάνω στο κορμί μας. Θα βλέπουμε τις ουλές και θα νομίζουμε ότι τις είχαμε από πάντα. Γιατί όταν πρωτοεμφανίστηκαν, τις καλύψαμε γρήγορα, χωρίς να ψάξουμε την αιτία που τις προκάλεσε.

3. Γιατί δεν προσπαθήσαμε αρκετά να διαχωρίσουμε το συναίσθημα από τη λογική. Εν αντιθέσει, αφήσαμε την παρότρυνση της στιγμής να μας καθοδηγήσει, κι ακόμα κι όταν πέρασε η στιγμή αυτή, βαρεθήκαμε να σκεφτούμε τι θα άλλαζε αν δρούσαμε διαφορετικά, αφού πλέον «ό,τι έγινε, έγινε». Και στο μέλλον σκεφτόμαστε «θα ξέρω καλύτερα». Αλλά πως θα ξέρεις στο μέλλον καλύτερα, αν στο παρόν που σου συνέβη αυτή η δυσκολία, την προσπέρασες απερίσκεπτα; Ενδιαφερόσουν, κυρίως, να αποφύγεις να την αναλύσεις, ώστε να μη δεις, μέσα σε αυτή, στοιχεία του χαρακτήρα σου να ξεδιπλώνονται, στοιχεία που ίσως σε στεναχωρήσουν ή , ακόμα, και σε τρομάξουν.

4. Απέφυγες να δεις ποιες συνθήκες έκρινες λάθος παρασυρόμενος από το συναίσθημα, για να μην επιρρίψεις στον εαυτό σου ευθύνες. Ήταν πιο εύκολο να συμβιβαστείς με το συναίσθημα της στιγμής, να νιώσεις λύπηση για τον εαυτό σου και για αυτό που σου συνέβη, αντί να το ξεπεράσεις με τη λογική. Αντί να το ξεπεράσεις, δηλαδή, βάζοντας τα πράγματα κάτω και κατανοώντας τι θα έπρεπε να είχες πράξει αλλιώς, αν αντιδρούσες πιο ορθολογικά.

Αν ξεχωρίσουμε το συναίσθημα από τη λογική, θα αντιληφθούμε καλύτερα πότε κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε διασχίζοντας μια δυσάρεστη κατάσταση, πότε νοιαστήκαμε λιγότερο για το «εγώ» μας από ότι για αυτό που είχε να μας διδάξει το λάθος που βιώσαμε. Και κάπως έτσι, θα έχουμε λιγότερες πιθανότητες να επαναλάβουμε το ίδιο λάθος στο μέλλον.

Προφανώς και υπάρχει πρώτη φορά για τα πάντα. Είναι εκεί που διαχειριστήκαμε τις καταστάσεις με περισσότερη επιείκεια και ανεκτικότητα. Αλλά οι πρώτες φορές, για αυτό λέγονται πρώτες. Γιατί, κάθε επόμενη φορά μετά από αυτές, έχει ήδη γνώριμα χαρακτηριστικά για εμάς. Για αυτό και τα λάθη που επαναλαμβάνονται, χαρακτηρίζονται επιλογές. Γιατί ξέρουμε και που καταλήγουν και πως να τα διαχειριστούμε, έχοντας αποκομίσει μια προηγούμενη εμπειρία πάνω από αυτά. Συνεπώς, είναι στο χέρι μας να τα αποφύγουμε ή να τα λύσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ωστόσο, ίσως κάποτε τύχει να υποπέσουμε και σε παρόμοια λάθη, καθώς είμαστε άνθρωποι και δε λειτουργούμε όπως τα ρομπότ. Ας προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, στην πλειοψηφία των ίδιων αυτών λαθών, να παίρνουμε πρωτίστως μαθήματα και έπειτα να τα διαχειριζόμαστε μειώνοντας το συναίσθημά μας και αυξάνοντας τη λογική και την ψυχραιμία μας.

Ας αγαπάμε τον εαυτό μας τόσο, ώστε να μπορούμε να τον αγκαλιάζουμε έπειτα από τις λανθασμένες αποφάσεις του, αλλά ποτέ τόσο ώστε να τον αφήνουμε να εθελοτυφλεί και να τις επαναλαμβάνει.

Συντάκτης: Μαρίνα Πανέλα,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.