Τι σημαίνει στα αλήθεια να αγαπάς το σώμα σου;

Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, εξ αρχαιοτάτων χρόνων οργανώνονταν σε ομάδες οι οποίες διέπονταν από ιεραρχία. Άρα, βάσει διάφορων κριτηρίων, όπως φερ’ ειπείν οι ικανότητες, αναλάμβανε και τις αντίστοιχες «εργασίες». Από την στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο αναγκαζόμαστε τρόπον τινά να συνυπάρχουμε με άλλους ανθρώπους, δηλαδή να συμβιβαζόμαστε με κανόνες και πρακτικές περισσότερο από όσο μας επιτρέπει η ριζοσπαστική φωνή μέσα μας. Μπορεί σε κάποια φάση η μοναξιά να γίνει κολλητή φίλη μας, όμως στην πραγματικότητα δεν γίνεσαι εύκολα κοσμοκαλόγερος.

Πού οδηγεί αυτός ο συλλογισμός; Σε αυτό το πλαίσιο των θεσμοθετημένων και των άτυπων κυρίως κοινωνικών κανόνων, οι οποίοι έχουν εδραιωθεί βαθιά στους κόλπους των κοινωνιών με την πάροδο των χρόνων, η κριτική για το σώμα ειδικά των γυναικών, καθώς και το λεγόμενο “objectification” (στα ελληνικά αντικειμενοποίηση) κατέχουν εξέχουσα θέση.

Σαφώς ισχύουν «πρέπει» και για τα ανδρικά σώματα, για παράδειγμα: «Πρέπει να είσαι γυμνασμένος αλλιώς δεν θα σε θέλει καμία.», ωστόσο δεν έχουν δεχτεί ούτε δέχονται τα ίδια πυρά με τις θηλυκότητες. Σε κάθε περίπτωση, στο εν λόγω άρθρο δεν θα αρκεστούμε μόνο στο τι σημαίνει για ένα κορίτσι, μία γυναίκα να αποδεχτεί το σώμα της, αλλά για όλα τα φύλα, βιολογικά και κοινωνικά.

Στο διά ταύτα, λοιπόν, δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν βιώσει εκφοβισμό και κοινωνική απομόνωση απλούστατα επειδή ο σωματότυπός τους δεν ταιριάζει με τα “αποδεκτά” πρότυπα. Όταν ο κοινωνικός σου κύκλος και συχνότατα, η ίδια σου η οικογένεια σε κατακρίνει εξαιτίας των κιλών σου, του ύψους σου, των σημαδιών σου ή οτιδήποτε δεν ταιριάζει στην δική τους «αισθητικής» και του κοινωνικού συνόλου την εκάστοτε χρονική περίοδο, κάποια στιγμή όση αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία να διαθέτεις, θα αρχίσεις να παίρνεις τα κακόβουλα αυτά σχόλια σοβαρά. Πληγώνεσαι και τελικά καταλήγεις να τα θεωρείς σωστά, πλέον σε χαρακτηρίζουν.

Ποιο είναι το αντίδοτο, όμως; Το να αποδεχτείς το σώμα σου ως έχει και να το υποστηρίζεις πάση θυσία είναι απολύτως σωστό; Σωστό όχι υπό την έννοια της ηθικής, αλλά σωστό προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Αγαπώ το σώμα μου, δεν συνεπάγεται και την πλήρη παραμέληση της υγείας μας. Προσοχή! Της υγείας, όχι της ομορφιάς. Η ομορφιά είναι κοινωνικά κατασκευασμένη και βασίζεται σε στερεότυπα, η υγεία είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας. Δεν μας υποχρεώνει κανένας όταν δεν μας αρέσει το σώμα μας να το αφήσουμε ίδιο, όπως εξίσου επιβλαβές είναι να εντοπίζουμε συνεχώς ατέλειες και να παλεύουμε να κατακτήσουμε κάτι το οποίο είναι ανέφικτο και αχρείαστο.

Διαβάστε επίσης: Αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και συνεχίζουμε να εξελισσόμαστε

Τελειότητα δεν υφίσταται και παράλληλα το να θέτουμε όρους στην προσωπική μας ευδαιμονία, όπως: «Θα είμαι καλά όταν φτάσω σε αυτά τα κιλά.» είναι αυτοκαταστροφικό. Η ευγνωμοσύνη και η συμπόνια είναι αναγκαίες προκειμένου να χτίσουμε μία θετική αυτό–εικόνα.

Ας σκεφτούμε πόσα έχουμε καταφέρει με αυτό το σώμα, πού μας έχει φτάσει, τι έχουμε νιώσει χάρη σε αυτό. Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί πια με εμάς, δεν χρειάζεται κάθε φορά που αντικρίζουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη να αναρωτιόμαστε αν είμαστε αρκετά ελκυστικοί. Ας δείξουμε κατανόηση, όπως ακριβώς κάνουμε με την οικογένειά μας, τους φίλους μας.

Και πιο σημαντικά, πρέπει να διαχωρίσουμε την αξία μας από ό,τι νιώθουμε. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, είναι φυσιολογικό να έχουμε και κακές στιγμές. Το κλειδί είναι να μην εγκλωβιζόμαστε στον φαύλο κύκλο της αυτοταπείνωσης. Ακόμα κι όταν κάτι δεν πάει καλά με το μέσα μας, δεν μειώνεται η αξία της προσωπικότητάς μας. Ξέρουμε ότι είμαστε σημαντικοί ανεξαρτήτως των αρνητικών σκέψεων.

Συντάκτης: Σπυριδούλα Γιαννοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.