Τι απαντάμε στον φόβο του θανάτου κάθε φορά που μας χτυπά την πόρτα;

Σίγουρα θα σου έχει τύχει περισσότερες από μία φορές να σε κατακλύσει είτε ξαφνικά σε στιγμές χαράς, είτε σε στιγμές θλίψης ένα αίσθημα έντονης ανησυχίας και πανικού, συνοδευόμενο από σκέψεις σχετικές με τον θάνατο.

Φοβάσαι ότι η ώρα αυτή έχει πλησιάσει, ότι δεν είσαι έτοιμος ακόμα κι ούτε θέλεις ποτέ να πεθάνεις. Συνήθως αυτό οφείλεται στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που εμπεριέχονται στην ίδια την έννοια του θανάτου, καθώς και στην απώλεια ελέγχου.

Για να μπορέσουμε, όμως, να το διαχειριστούμε πρέπει πρώτα να καταλάβουμε για τι ακριβώς πρόκειται. Ο θάνατος είναι κάτι φυσιολογικό, δηλαδή δεν είναι κάτι που δεν προβλέπει η φύση και μάλιστα θα λέγαμε ότι είναι ένας από τους κανόνες με τους οποίους ερχόμαστε και ζούμε σε αυτό τον κόσμο. Γεννιόμαστε υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ζούμε – σε γενικές γραμμές – εφόσον φροντίζουμε σωστά τον εαυτό μας και αυτός ο όμορφος κι άσχημος συνάμα κύκλος κλείνει, αυτή η γραμμή σταματά, ο χρόνος μας εδώ τελειώνει με τον θάνατο. Επειδή δεν αρέσει σε εμάς, δεν σημαίνει ότι είναι κάτι αμιγώς κακό.

Η εξελικτική πορεία που ακολουθήσαμε σαν είδος μας χάρισε ιδιαίτερα αναπτυγμένο εγκέφαλο, συμπεριλαμβανομένης της ελεύθερης βούλησης. Επιδιώκουμε συνεχώς να θέτουμε υπό τον έλεγχό μας καταστάσεις στη ζωή  αγνοώντας φυσικά πως δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε ό,τι έρχεται, ότι δεν πρέπει κιόλας και πιο σημαντικά, ότι δεν έχουμε την αρμοδιότητα να το κάνουμε. Ο θάνατος δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτές. Σε αντίθεση, όμως, με τα υπόλοιπα είναι προδιαγεγραμμένος και αναπόφευκτος.

Μία έξυπνη φράση για να αντικρούσουμε την απογοήτευση που έρχεται με τα παραπάνω είναι η εξής: «Για δύο πράγματα δεν πρέπει να ανησυχείς στη ζωή∙ για αυτά που γίνονται και για αυτά που δεν γίνονται.». Όταν μπορείς να κάνεις κάτι γιατί να ανησυχείς, αφού «το έχεις»; Όταν κάτι είναι υπέρ των δυνάμεών σου, γιατί να στεναχωριέσαι αφού δεν γίνεται ούτως ή άλλως;

Όταν μας χτυπά, λοιπόν, σαν κεραμίδι η συνειδητοποίηση ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, παραλύουμε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε, να αγκαλιάσουμε την αμφιβολία και την έλλειψη σιγουριάς που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας και να προχωρήσουμε σε πείσμα των αρνητικών συναισθημάτων και σκέψεων. Δεν είναι δουλειά μας να ανησυχούμε για εκείνη τη στιγμή, ούτε το μετά, αλλά να απολαμβάνουμε στο έπακρον ό,τι έχει να μας προσφέρει η ζωή, να προχωρούμε μέσα από τις δυσκολίες και τις αναποδιές.

Διαβάστε επίσης: Από τον φόβο του θανάτου και τη θανατοφοβία στην εκτίμηση της αξίας της ζωής

Όποιο στόχο κι αν έχει θέσει ο καθένας μας ως γνώμονα στη ζωή του, είναι γεγονός ότι δεν θα πρέπει να βλέπουμε τη πορεία μας απλά ως ένα ρυάκι που καταλήγει στην ανυπαρξία, μα σαν ένα σχεδόν απαραίτητο τέλος. Όπως πέφτει η αυλαία στο θέατρο, κάπως έτσι πάει και για εμάς. Όλα έχουν ένα τέλος κι αυτό είναι που τα κάνει μαγικά. Έτσι, θα έχουμε την αίσθηση ότι έρχεται ομαλά, ότι δεν είναι κάτι βίαιο που κακώς συμβαίνει.

Συντάκτης: Σπυριδούλα Γιαννοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.