Η παρακολούθηση ταινιών και σειρών είναι ένας δημοφιλής τρόπος χαλάρωσης, όμως όταν γίνεται μηχανικά και υπερβολικά μπορεί να καταναλώνει πολύτιμο …
The Glass Dome
Η σειρά The Glass Dome, η νέα σουηδική παραγωγή του Netflix, αποτελεί ένα από τα πιο έντονα δείγματα σκανδιναβικού νουάρ των τελευταίων ετών.
Σε έξι επεισόδια υψηλής έντασης και αφηγηματικής ακρίβειας, η δημιουργός Camilla Läckberg, γνωστή από τα αστυνομικά της μυθιστορήματα, στήνει έναν κόσμο όπου το προσωπικό τραύμα, η συλλογική σιωπή και το κακό που φοράει τη μάσκα της οικειότητας μπλέκονται με τρόπο υποβλητικό, σοκαριστικό και εθιστικό.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η εγκληματολόγος Lejla Ness (Léonie Vincent), η οποία επιστρέφει στην παγωμένη και κλειστή κοινότητα του Granås μετά τον θάνατο της θετής μητέρας της. Σκοπός της είναι να παραστεί στην κηδεία και να φύγει όσο το δυνατόν συντομότερα. Όμως, μια νέα εξαφάνιση – αυτή της μικρής Alicia, κόρης της παιδικής της φίλης Louise – ξυπνά τρομακτικές μνήμες από την ίδια της την απαγωγή ως παιδί και την αναγκάζει να εμπλακεί προσωπικά στην έρευνα.
Το σενάριο, γεμάτο ψυχολογική ένταση, ανατροπές και καλά μελετημένες αποκαλύψεις, ακολουθεί μια αφήγηση που διαρκώς φλερτάρει με τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο δράμα και το θρίλερ. Η επιστροφή της Lejla δεν είναι απλώς μια αφορμή για να λυθεί ένα αστυνομικό μυστήριο· είναι η αφετηρία για τη διάλυση των ψευδαισθήσεων ενός ολόκληρου τόπου. Η ίδια η πόλη, με τους κλειστούς της κύκλους, τις καχυποψίες και τα κρυμμένα μυστικά, γίνεται ένας χαρακτήρας από μόνη της, φορτισμένος με σιωπές και ενοχές.
Η σκηνοθεσία της Lisa Farzaneh επιλέγει σκιές, σιωπές και παγωμένα τοπία για να αποδώσει τη συναισθηματική αποστασιοποίηση αλλά και την υπόγεια ένταση. Η χρήση του “glass dome” ως συμβόλου δεν είναι τυχαία – αποτελεί ένα μεταφορικό και κυριολεκτικό κλουβί, έναν τόπο εγκλεισμού και ψευδούς ασφάλειας, που υπονομεύει κάθε έννοια εμπιστοσύνης.
Με εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στην αστυνομική πλοκή και την ψυχολογική εμβάθυνση, το The Glass Dome επιβεβαιώνει γιατί το σκανδιναβικό νουάρ παραμένει τόσο επιδραστικό: επειδή ξέρει να χρησιμοποιεί το έγκλημα ως καθρέφτη για να δει την κοινωνία και τον άνθρωπο χωρίς φίλτρα. Και τελικά, η πιο ενοχλητική αποκάλυψη δεν είναι ποιος είναι ο δράστης – αλλά πόσο κοντά βρισκόταν πάντα.
