Θα πέσουμε, αλλά θα ξανά… σηκωθούμε!
Στη ζωή πορευόμαστε με σύμμαχο την ελπίδα. Ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, σε έναν πραγματικό έρωτα, στην επαγγελματική μας αναγνώριση, στις επιτυχίες που θα έρθουν, στην ευτυχία γενικότερα. Και καταβάλλουμε όλη μας την ενέργεια, προετοιμαζόμαστε, κάνουμε όνειρα αλλά και υποχωρήσεις, “βάζουμε τα δυνατά μας”, έτσι ώστε να καταφέρουμε αυτό για το οποίο προσπαθήσαμε. Δεν είναι λίγες οι φορές, δυστυχώς, που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αποτυχία. Πρόκειται για μία επώδυνη μεν, αναπόφευκτη δε εμπειρία ζωής που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Μπορούμε όμως να την αξιοποιήσουμε όντας μια ευκαιρία να εξερευνήσουμε τα όριά μας και να έρθουμε σε επαφή με δυνατότητες που πολύ πιθανόν να αγνοούμε ότι έχουμε.
Η στιγμή της αποτυχίας…
Κάθε φορά που βλέπουμε ότι η προσπάθειά μας δεν είχε τα αποτελέσματα που ελπίζαμε, κάθε φορά που κάνουμε ένα λάθος που δεν μπορούμε να «πάρουμε πίσω», κάθε φορά που συνειδητοποιούμε καθυστερημένα ότι οι επιλογές μας δεν ήταν σωστές, τότε βιώνουμε το επώδυνο συναίσθημα της αποτυχίας. Και όταν αυτό συμβαίνει μας θυμίζει τα μειονεκτήματά μας, τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας, την ανεπάρκειά μας. Με άλλα λόγια πλήττει την αυτοεκτίμησή μας. Είτε πρόκειται για μια αποτυχία συναισθηματική είτε επαγγελματική, αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάτι που επιθυμήσαμε, για το οποίο προσπαθήσαμε, ίσως και αγαπήσαμε, το βλέπουμε μπροστά μας να ναυαγεί. Ακόμα και εάν η ευθύνη δεν είναι δική μας ή απλώς δεν εκτιμάται η προσπάθειά μας από τους άλλους όπως προσδοκούσαμε, πάλι εμείς το βιώνουμε ως προσωπική μας αποτυχία ενώ δεν θα έπρεπε. Αυτό μας πληγώνει πολύ, κλονίζει την πίστη μας στις ικανότητες και τις επιλογές μας, στον εαυτό μας τον ίδιο.
…απαιτεί ψυχραιμία και ανάληψη ευθύνης
Είναι σημαντικό να προσπαθούμε να διατηρούμε την ψυχραιμία μας ώστε να είμαστε σε θέση αρχικά να δούμε την αποτυχία ως έχει, χωρίς υπερβολές, να δώσουμε ένα νόημα σε ό, τι συνέβη και να προχωρήσουμε από τις ενοχές και τις αυτο-κατηγορίες στην ανάληψη ευθύνης. Διότι είναι διαφορετική η αυτοκριτική που μας εκμηδενίζει και μας ισοπεδώνει («πάντα κάνω λάθος», «δεν είμαι αρκετά καλός τελικά», «δεν με θέλει», «όλες οι ατυχίες πέφτουν πάνω μου»), από αυτήν που μας βοηθάει να καταλάβουμε τι δεν πήγε καλά και πώς θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει αυτό που έγινε και να αποκομίσουμε εμπειρίες χρήσιμες για το μέλλον.
Μάλιστα είναι σημαντικά βοηθητικό το να θέσουμε κάποια ερωτήματα στον εαυτό μας τύπου:
- Τα μέσα που χρησιμοποίησα ήταν κατάλληλα για τον συγκεκριμένο στόχο/σκοπό;
- Μήπως ο στόχος μου ήταν πολύ υψηλός/άπιαστος/ρομαντικός για εμένα;
- Οι συνθήκες, το περιβάλλον και οι άνθρωποι με ευνόησαν ή όχι;
- Έχοντας αυτή την εμπειρία θα έκανα κάτι διαφορετικά;
Εξίσου βοηθητικό είναι να το συζητήσουμε με άλλους ανθρώπους ώστε να μπορέσουμε να δούμε το γεγονός αυτό μέσα από την αντικειμενική (συγκριτικά με τη δική μας) οπτική τους, ώστε να στεναχωρηθούμε για αυτό στον βαθμό που του αρμόζει. Διότι όσο και αν ακούγεται παράξενο, έχουμε ανάγκη πρώτα να “πενθήσουμε“ την εικόνα που είχαμε για τον εαυτό μας πριν την αποτυχία μας και να μπορέσουμε μετέπειτα να την αξιοποιήσουμε σε μάθημα ζωής που θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε παρακάτω.
Λάθη δεν κάνουν μόνο όσοι φοβούνται να ζήσουν. Οι αποτυχίες είναι για όσους τολμούν να ρισκάρουν, που δεν φοβούνται να “πέσουν” γιατί ξέρουν ότι θα “ξανασηκωθούν”. Το να αποτυγχάνουμε σε διάφορους τομείς της ζωής μας είναι αναπόφευκτο, το πώς, όμως, θα αντιμετωπίσουμε την κάθε αποτυχία είναι στο χέρι μας…
