Σημείο κλειδί είναι η καλλιέργεια της υπευθυνότητας στα παιδιά από μικρή ηλικία. Δεν μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας την υπευθυνότητα …
Τα παιδιά που κουβαλούν τα όνειρα των γονιών τους
Υπάρχουν παιδιά που το πρωί τρέχουν για να προλάβουν το σχολείο και το απόγευμα για να προλάβουν τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, τα διαγωνίσματα. Παιδιά που δεν έχουν μάθει τι σημαίνει «ξεγνοιασιά», γιατί ζουν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των γονιών τους∙ γονιών που «θέλουν το καλό τους», μα συχνά ξεχνούν να ρωτήσουν τι πραγματικά σημαίνει αυτό για τα ίδια.
Αυτά τα παιδιά διαβάζουν, προσπαθούν, κοπιάζουν. Κλείνονται στα δωμάτιά τους με τα βιβλία ανοιχτά, ενώ έξω ο κόσμος γελάει, παίζει, αναπνέει. Μα εκείνα ξέρουν πως οι βαθμοί δεν είναι απλώς αριθμοί –είναι αποδείξεις. Απόδειξη πως αξίζουν, πως δεν θα απογοητεύσουν, πως θα κάνουν περήφανους τους ανθρώπους που αγαπούν περισσότερο απ’ όλους. Γιατί, μέσα τους, αυτό φοβούνται πιο πολύ: να μην αποτύχουν στα μάτια των γονιών τους.
Οι προθέσεις των γονιών, τις περισσότερες φορές, είναι αγνές. Θέλουν τα παιδιά τους να έχουν ευκαιρίες, να πετύχουν όσα οι ίδιοι δεν μπόρεσαν. Όμως, κάπου ανάμεσα στην αγάπη και την υπερπροστασία, στη φροντίδα και την εμμονή για «καλή επίδοση», χάνεται η ουσία. Το παιδί μετατρέπεται σε προέκταση των γονεϊκών φιλοδοξιών. Δεν διαβάζει για να μάθει, διαβάζει για να ικανοποιήσει. Δεν προσπαθεί για να χαρεί, αλλά για να μη δυσαρεστήσει.
Έτσι, μεγαλώνουν παιδιά κουρασμένα, φοβισμένα να κάνουν λάθος, παιδιά που δεν αντέχουν την αποτυχία, γιατί έμαθαν πως αυτή ισοδυναμεί με απόρριψη. Παιδιά που μαθαίνουν να ζουν μέσα από τα «πρέπει» των άλλων, όχι από τα «θέλω» τα δικά τους. Και, όσο κι αν είναι «καλοί μαθητές», βαθιά μέσα τους μπορεί να νιώθουν κενά, αποκομμένα, διαφορετικά από τους συνομηλίκους τους. Γιατί, ενώ τα άλλα παιδιά τρέχουν στις αυλές, εκείνα μετρούν ώρες, σελίδες και υποχρεώσεις.
Η αλήθεια είναι πως η γνώση δεν ανθίζει μέσα στην πίεση, αλλά στην έμπνευση. Δεν καρποφορεί, όταν φοβόμαστε να αποτύχουμε, αλλά όταν νιώθουμε ελεύθεροι να δοκιμάσουμε. Και κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό, ταλέντο και δρόμο. Δεν γίνονται όλοι άριστοι, ούτε χρειάζεται. Ο κόσμος δεν χρειάζεται μόνο γιατρούς και δικηγόρους∙ χρειάζεται ανθρώπους ευτυχισμένους, δημιουργικούς, με ψυχή και όνειρα που είναι δικά τους, όχι δανεικά.
Ίσως, λοιπόν, το πραγματικό «καλό» των παιδιών να είναι να τα αφήσουμε να αναπνεύσουν. Να κάνουν λάθη, να ανακαλύψουν τι αγαπούν, να χτίσουν το δικό τους μέλλον χωρίς να κουβαλούν τις ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες των γονιών τους. Γιατί ένα παιδί που νιώθει ελεύθερο να είναι ο εαυτός του, θα πετύχει με τον δικό του τρόπο –κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα, και για το ίδιο και για τους γονείς του.
