Στους πρόποδες του Brokeback mountain, από την οπτική ενός απλού θεατή

Χθες, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση βασισμένη στο “Brokeback Mountain” και η εμπειρία ήταν γεμάτη συναισθηματική ένταση. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι η σχέση μου με το θέατρο (αν όχι με την τέχνη γενικότερα) είναι απολύτως τυπική. Μου αρέσει, πηγαίνω με την παρέα μου, απολαμβάνουμε την παράσταση, αργότερα πηγαίνουμε για ποτό και συζητάμε γύρω από το θέμα, τις ερμηνείες και τα συναισθήματα που μας δημιούργησε και ως εκεί. Ωστόσο, δε θα εστιάσω στην πλοκή. Αντ’ αυτού, πρόκειται για μία πιο προσωπική ερμηνεία και δυστυχώς, δεν κατάφερα να αποφύγω τα spoilers.

Η υπόθεση της νουβέλας  του 1997, από την Άννυ Προυλ, με τίτλο “Το μυστικό του Brokeback Mountain“, είναι λίγο-πολύ γνωστή από την ομώνυμη ταινία του 2005 και αφορά τον θυελλώδη έρωτα δύο βοσκών, στην Αμερική του 1963, με ό,τι κοινωνικά προβλήματα αυτός συνεπάγεται για την εποχή. Την σκηνοθεσία της θεατρικής μεταφοράς υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ρήγος και πρωταγωνιστές είναι ο Δημήτρης Ταμπακάκης και ο Γιώργος Καπουράνης.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος

Το μαγικό με αυτήν την παράσταση είναι ότι, με έναν τρόπο που δυσκολεύομαι ακριβώς να προσδιορίσω, σου μεταδίδει τέλεια τον εξής προβληματισμό:

Πόσοι άνθρωποι έχουν καταπιέσει την ευτυχία τους, στο όνομα των στερεοτύπων; Για τον κόσμο που λέει; Για ένα κοινωνικό προφίλ;

Ίσως αυτός ο προβληματισμός έρχεται μέσα από τις φανταστικές ερμηνείες. Φέρνω στη μνήμη μου τη βουβή κραυγή στο άκουσμα του θανάτου του Τζακ, από το τηλεφώνημα του Ένις στη γυναίκα του. Ίσως, ο σκηνοθέτης να έδωσε τις κατάλληλες κατευθύνσεις, με έναν τρόπο που, όπως σας είπα από την αρχή, αδυνατώ να εξηγήσω. Μπορεί πάλι, να είναι η καταπληκτική γυναικεία φωνή που πλαισίωνε τις εναλλαγές του σκηνικού και ήταν σαν να τραγουδούσε η ίδια η ψυχή των πρωταγωνιστών. Ενδεχομένως και ο συνδυασμός όλον αυτών.

Τι γίνεται σήμερα;

 Στα μάτια μου, ο μόνος τρόπος ώστε να περάσει ένα έργο από τη βραδινή συζήτηση, που προανέφερα, στην αιωνιότητα της σκέψης, είναι η διαχρονικότητα. Όπως οι αρχαίες τραγωδίες, που από τον 5^ο αιώνα του Περικλή δημιουργούν στο θεατή πλήθος συναισθημάτων.

Πόσο έχουν αλλάξει, λοιπόν, οι προβληματισμοί που τοποθετεί η παράσταση από την δεκαετία του ‘60; Μήπως ακόμη οι άνθρωποι πραγματοποιούν θυσίες για το κοινωνικό γίγνεσθαι; Και μήπως όποιος θέτει στον εαυτό του τον παραπάνω προβληματισμό αυτή τη στιγμή, οδηγείται σε μία μικρή πράξη κατάφασης;

Διάγραμμα συναισθημάτων

Δεν γίνεται ένας θεατής της συγκεκριμένης παράστασης να μην διακρίνει τη χημεία των δύο πρωταγωνιστών. Βίωναν τόσο έντονα το ρόλο, που το μετέδιδαν και στο κοινό χωρίς πολλά λόγια και χωρίς ένα κορεσμένο σκηνικό. Από την αρχή ως το τέλος χτίζεται μια συναισθηματική αλληλουχία, με τους δύο να νιώθουν τον ίδιο έρωτα σε διαφορετικά μήκη κύματος. Ο Δημήτρης Ταμπακάκης, με μια εσωτερικότητα, έδειχνε την ανασφάλεια, την επιφυλακτικότητα και την ντροπή που αισθανόταν, ενώ ο Γιώργος Καπουράνης, μέσα από τη ζωντάνια και την επιπολαιότητά του, έδειχνε πόση θέληση είχε για να ζήσει κανονικά, αυτό που βίωνε μέσα του.

Συμπέρασμα

Νομίζω έγινε εμφανές, πως η παράσταση μου άρεσε και ταυτόχρονα, με προβλημάτισε. Σκέφτομαι πως, σε ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά, δεν επιτρέπουμε, σαν κοινωνία, να μπορέσουν να εξωτερικεύσουν όσα νιώθουν. Αν και η ταινία πραγματεύεται, συγκεκριμένα, τον έρωτα σε ομόφυλα ζευγάρια, προσωπικά, σαν παρατηρητής του φαινομένου, το αναλογίζομαι πιο γενικευμένα, για καθετί που αισθάνεται ο καθένας μας και για οποιονδήποτε λόγο δε μπορεί να το εξωτερικεύσει. Και το έναυσμα για τους παραπάνω προβληματισμούς υπήρξε η συγκεκριμένη παράσταση.

Συντάκτης: Δημήτρης Καρφής,

Influence:

Μέσα από τα κείμενά μου, επιδιώκω να μοιραστώ σκέψεις, προβληματισμούς και νέες οπτικές…