Ρίβερ Φίνιξ – Ο μελαγχολικός του Αϊντάχο
Η γενιά Χ (generation X) είχε την ευλογία αλλά και την κατάρα να βγάλει πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι εξέφρασαν με έναν ακραίο, μελαγχολικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο, τις ανησυχίες και τις αγωνίες της γενιάς τους. Μια γενιά που μεγάλωσε και ωρίμασε σε έναν κόσμο που άλλαζε ριζικά μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την εκρηκτική είσοδο της τεχνολογίας στην καθημερινότητα και την διαφαινόμενη εξέλιξη προς την παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία.
Σε αυτή τη γενιά καλλιτεχνών υπήρξαν κάποιοι που δεν πρόλαβαν να γεράσουν γιατί έφυγαν πολύ νέοι. Το πιο τρανταχτό όνομα είναι ο Κερτ Κομπέιν των Νιρβάνα, ο οποίος έγινε αυτόχειρας γιατί δεν άντεξε το βάρος της διασημότητας. Ένας άλλος καλλιτέχνης που πέθανε πολύ νέος, ήταν ο Ρίβερ Φίνιξ.
Ο Ρίβερ θεωρείται ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του και κατάφερε να παίξει ρόλους που έχουν μείνει βαθιά χαραγμένοι στη μνήμη όλων των νέων και εφήβων για τις γενιές που ακολούθησαν και ακολουθούν. Αν και πέθανε πολύ νέος, μόλις στα 23 του χρόνια, άφησε μια παρακαταθήκη αξιομνημόνευτων ρόλων και μιας εικόνας που εξελίχθηκε σε αρχέτυπο του σύγχρονου αμερικανού ηθοποιού.
Οι γονείς του ανήκαν στη γενιά των χίπηδων και μεγάλωσαν τα παιδιά τους μαθαίνοντας τα να είναι χορτοφάγα, να εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματα τους και να καλλιεργήσουν την καλλιτεχνική τους φύση. Ο Ρίβερ ήταν το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά τους – μεταξύ των άλλων παιδιών είναι και ο γνωστός Χοακίν Φίνιξ, ο μικρότερος αδελφός του. Οι γονείς του, όταν ο Ρίβερ ήταν μικρός, ήταν μέλη μιας αιρετικής θρησκευτικής ομάδας, η οποία στον πυρήνα της είχε την σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών των μελών της. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ο Ρίβερ να περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, γεμάτα με σεξουαλική κακοποίηση και με ανέχεια. Κάποια στιγμή η οικογένεια βρέθηκε στο Καράκας για να προσεγγίσει νέους πιστούς και ο Ρίβερ με μια από τις αδελφές του τραγουδούσαν δημόσια για να μπορεί η οικογένεια να έχει έσοδα.
Όταν επέστρεψαν στην Αμερική και αφού κατάφεραν να ξεφύγουν από την αίρεση, άρχισε να διαφαίνεται το υποκριτικό ταλέντο του Ρίβερ. Από μικρή ηλικία άρχισε να συμμετέχει σε διαφημίστηκα στην τηλεόραση και σε σειρές. Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση έγινε όταν ήταν 13 ετών. Στα 16 του, συμμετείχε στο εμβληματικό «Στάσου πλάι μου» και έγινε παγκόσμια γνωστός. Ακολούθησαν συμμετοχές σε γνωστές ταινίες, στις οποίες έκτισε με την παρουσία του, έναν ηθοποιό που ξεχώριζε για το υποκριτικό του ταλέντο, για την απήχηση στο ευρύ κοινό και για τη λάμψη που έβγαζε η φυσική του παρουσία.
Φανατικός φιλόζωος, χορτοφάγος, ειρηνιστής και με οικολογικές ανησυχίες, απόμακρος αλλά ευγενικός στις δημόσιες παρουσίες του, ο Ρίβερ έγινε ένας αιρετικός αστέρας του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο οποίος θα έβρισκε αργότερα μιμητές από τη γενιά του αλλά και από μεταγενέστερες γενιές.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 ήταν το πλέον ανερχόμενο όνομα στο Χόλιγουντ, και έκλεινε συνεργασίες για ταινίες, τη μια μετά την άλλη. Η ταινία σταθμός στην βραχύβια καριέρα και ζωή του, υπήρξε «Το δικό μου Αϊντάχο», στην οποία έπαιζε έναν εκδιδόμενο έφηβο με προβλήματα εξάρτησης από ναρκωτικά και αλκοόλ.
Με αιτία το ρόλο του στην ταινία αυτή, άρχισε μια καταστροφική κάθοδο στο χώρο των ουσιών, η οποία αποδείχτηκε αργότερα μοιραία. Ήθελε να εμβαθύνει στο ρόλο του και άρχισε να κινείται σε νυχτερινούς χώρους αγοραίου έρωτα και ναρκοστεκιών. Αν και στη δουλειά του ήταν άψογος και δεν έδειχνε κάποιο σημάδι, ο Ρίβερ είχε μπει για τα καλά στο σκοτεινό λαβυρινθώδες δωμάτιο της εξάρτησης από σκληρά ναρκωτικά.
Η κατάληξη ήταν, μια χειμωνιάτικη βραδιά σε ένα από τα γνωστά στέκια των διάσημων που ψάχνουν ναρκωτικά μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των δημοσιογράφων και των φωτογράφων – ένα μπαρ που ανήκε στον Τζόνι Ντεπ – να πάρει μια μοιραία δόση ηρωίνης/κοκαΐνης, σε συνδυασμό με μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Ήταν μόλις 23 ετών, στην αρχή μιας σπουδαίας κινηματογραφικής πορείας.
Ο Ρίβερ ήταν μελαγχολικός, απόμακρος, άριστος επαγγελματίας, η μορφή της generation Χ, ένας νέος που πέρασε δραματικά παιδικά χρόνια, που είχε οικολογικές ανησυχίες για έναν πλανήτη που άρχιζε τότε να αλλάζει δραματικά, και που τώρα έχουν αρχίσει να γίνονται εμφανείς οι αλλαγές αυτές. Όλη η δημοσιότητα που έπεσε πάνω του, που μέσα σε μόλις λίγα χρόνια τον έκανε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους ανθρώπους στον πλανήτη, ήταν η αφορμή και η βαθύτερη αιτία, να μπει στον κόσμο των ναρκωτικών και να φύγει τελικά από αυτά. Και θα μένει η ταινία που χάραξε τη ζωή του να μας θυμίζει ότι κάποτε υπήρξε ένας ανήσυχος μελαγχολικός, όμορφος και χαρισματικός νέος που έψαχνε «το δικό του Αϊντάχο».
