Οι καλοκαιρινές διακοπές φτάνουν σιγά σιγά στο τέλος τους για πολλούς από εμάς, έχοντας αφήσει όμορφα συναισθήματα χαλάρωσης, ξεγνοιασιάς και …
Πώς να κρατήσουμε ζωντανή την ανάμνηση των διακοπών όταν ξεκινούν τα πρωτοβρόχια
Τα πρωτοβρόχια αυτών των ημερών είναι σαν να λένε « ξέχνα επιτέλους το καλοκαίρι και προσαρμόσου!». Όμως, ειδικά αν ξεκλέψαμε κάποιο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη για κοντινή εξόρμηση και μια τελευταία βουτιά, τα πράγματα είναι δύσκολα…
Οι βουκαμβίλιες ξεχύνονται, αγκαλιάζοντας τα κλαδιά του αμπελιού. Το φούξια χρώμα τους ανακατεύεται με το βαθύ μπλε του πελάγους. Λικνίζονται νωχελικά στο ρυθμό του ανέμου, πότε πότε οι ανθοί αφήνουν τα κλαριά τους και πέφτουν απαλά στη βεράντα, ακολουθώντας τον κυκλικό ρυθμό της ζωής. Βρισκόμουν στο νησί των παιδικών μου χρόνων, επέστρεψα στην Αθήνα. Από το μαγικό νησί της παιδικής ανεμελιάς στην γκρίζα πόλη της ενήλικης πραγματικότητας.
Η δύσπεπτη επιστροφή
Λίγο πριν μαζέψω τα πράγματα από την τελευταία εξόρμηση, μια μικρή φωνούλα αναδύεται από τα έγκατα των παιδικών μου χρόνων και γαργαλά το αυτί μου: «Μείνε εδώ, μη φύγεις». Η κόρη μου κάθεται δίπλα μου, σαν να κατάλαβε τι συμβαίνει μέσα μου… «Μη στεναχωριέσαι, μαμά, θα έρθουμε πάλι του χρόνου». Της χαϊδεύω το κεφαλάκι και της χαμογελώ. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς αισθανόμουν στην ηλικία της, κάθε που έφευγα από το νησί. Θυμάμαι, όμως, πως καθώς μεγάλωνα γινόταν όλο και πιο δύσκολο να αφήσω αυτό το μέρος.
Η αύρα της πόλης, ανακατεμένη με την καθημερινότητα και την κούραση των δύο τελευταίων πανδημικών χρόνων, μαζί με την αβεβαιότητα του αύριο (που γίνεται όλο και πιο αντιληπτή καθώς μεγαλώνουμε), αποτελούν ένα μείγμα που καθιστά την επιστροφή δύσκολη. Ουφ, και τώρα πώς; Πώς θα βρεθώ ξανά στη μεγάλη πόλη; Με ποιον τρόπο θα μπορούσα, άραγε, να επιβιώσω επιστρέφοντας; Υπάρχει τρόπος να πάρω μαζί μου λίγο από το καλοκαίρι; Υπάρχει, τέλος πάντων, κάποιου είδους οδηγός επιβίωσης για όσους επιστρέφουν;
Θησαυροί σε ένα κουτί
«Ας φτιάξουμε από ένα μαγικό κουτί!», αναφώνησα. Η κόρη μου με κοίταξε καλά καλά. «Πάμε, θα βρούμε αντικείμενα που κρατούν ζωντανή την ανάμνηση του καλοκαιριού και θα πάρουμε μαζί μας όσα χωράνε σε αυτά», είπα και της έδειξα δύο ξύλινα κουτιά, λίγο πιο μικρά από αντίστοιχα των παιδικών παπουτσιών. Η μικρή συνέχισε να με κοιτά παραξενεμένη. «Θα σου εξηγήσω. Αν βάλουμε μέσα στα κουτιά πέτρες της θάλασσας, κλαράκια από τις βουκαμβίλιες, φωτογραφίες από το καλοκαίρι μας και ίσως μια λίστα με όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε τον χειμώνα ώστε να έρθει πιο γρήγορα το καλοκαίρι», έκανα παύση, «ίσως τότε να… έρθει πιο γρήγορα το καλοκαίρι».
Η μικρή μου χαμογέλασε με συμπάθεια. Ο χρόνος εκτείνεται με άλλη ταχύτητα για εμάς, του μεγάλους, και με άλλη για τα παιδιά. Δεν έχουν ξεκάθαρη την αίσθηση του χρόνου και της μονιμότητας, αλλά ανακουφίζονται πολύ πιο εύκολα αν υπάρχει κάτι να τους τραβήξει την προσοχή μακριά από αυτό που πονάει. Αν εμείς δεν τα καταφέρνουμε με τη ματαίωση, τη θλίψη και την αναμονή, τότε θα δυσκολευτούν να τα καταφέρουν και εκείνα μεγαλώνοντας. Είναι σημαντικό να κατακτήσουν τα μέσα, να χρησιμοποιούν τη φαντασία, ώστε να μετατρέπουν τα δύσκολα συναισθήματα σε δημιουργικότητα.
Κρατώντας τις διακοπές και το νησί στην ψυχή μας
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, κάτι σαν κυνήγι θησαυρού. Εγώ γέμισα το κουτί μου με βότσαλα και κλαδάκια από άγρια βοτάνια που φυτρώνουν στα γύρω χωράφια, έβαλα μέσα και δύο φωτογραφίες, μια παλιά, όπου είμαι με τη γιαγιά και τον παππού μου στη βεράντα, και μια καινούργια, την κόρη μου με τη γιαγιά και τον παππού της στο ίδιο σημείο. Κάθισα στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι και κοίταξα το πέλαγος, έκλεισα τα μάτια, προσπάθησα να κρύψω μέσα μου το μεγαλείο. Αποφάσισα να εμπιστευτώ τη μνήμη μου και να ηρεμήσω μέσα μου. Το νησί δεν θα φύγει από εδώ, ούτε από τον χάρτη, αλλά ούτε και από την ψυχή μου.
Κοιτάμε μπροστά, σαν παιδιά και φροντίζουμε να περνάμε όμορφα
Έπειτα ακολούθησε σιωπή και από τις δύο. Μείναμε έτσι, πλάι πλάι, να κοιτάμε τη θάλασσα ως το τέλος του ορίζοντα. Έμοιαζε να ξεχύνεται στην άκρη της γης… «Ξέρεις κάτι μαμά;» ακούστηκε η φωνούλα της, «εγώ δεν χρειάζομαι λίστα για να ξαναέρθει το καλοκαίρι, είναι πάντα καλοκαίρι όταν σας έχω και κάνουμε όμορφα πράγματα, κάνει καλοκαίρι μέσα μου πάντα όταν είμαστε μαζί…».
Να, λοιπόν, ο οδηγός επιβίωσής μου, κάθεται δίπλα μου και κοιτά μπροστά. Δεν έχω παρά να κάνω αυτό, να φροντίζω εκείνη και εμάς, να κάνουμε όμορφα πράγματα και να καταστρώνουμε σχέδια για τις επόμενες καλοκαιρινές, και όχι μόνο, εξορμήσεις μας… Καλή μας επιστροφή, απ’ όπου κι αν επιστρέφουμε.
