Πώς απαντάμε στις ερωτήσεις των παιδιών για το θάνατο
Η Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Νίνα Καραμολέγκου δίνει απαντήσεις σε ερωτήσεις που θα βοηθήσουν εσάς και το παιδί σας να ξεπεράσει το σοκ της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου.
Πώς να μιλήσω στο παιδί μου για το θάνατο:
Καταρχάς ας γίνουμε συναισθηματικοί και ευαίσθητοι, ας το πάρουμε μια μεγάλη αγκαλιά κι ας του μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Να χρησιμοποιούμε τις λέξεις «πέθανε», «πεθαμένος» και «πεθαμένη» και όχι η γιαγιά «έφυγε ή κοιμήθηκε ή την χάσαμε ή μας την πήρε ο θεός». Το παιδί πρέπει να καταλάβει πως ο θάνατος είναι κατάσταση όπου το σώμα παύει να λειτουργεί, δεν μπορούμε να φάμε, να μιλήσουμε, να δούμε, να ακούσουμε και να αισθανθούμε. Επίσης, πρέπει να αποφεύγουμε εκφράσεις, όπως ο παππούς ήταν άρρωστος και γι’ αυτό πέθανε, αυτό δημιουργεί αυτόματα άγχος και αγωνία στο παιδί κάθε φορά που θα αρρωσταίνει μήπως πεθάνει. Πρέπει να του λέμε πως ήταν πολύ, πολύ, πολύ άρρωστος και δυστυχώς πέθανε.
Πώς να απαντήσω στα αμέτρητα γιατί σχετικά με το θάνατο:
Στα μικρά παιδιά συναντάμε τη λεγόμενη «μαγική σκέψη», δηλαδή πως έκαναν ή σκέφτηκαν κάτι που μπορεί να προκάλεσε το θάνατο ενός αγαπημένου τους προσώπου. Επομένως, πρέπει με κάθε τρόπο να τα απενοχοποιήσουμε και να τους δώσουμε να καταλάβουν πως ο θάνατος είναι ένα γεγονός που δεν μπορούν να ελέγξουν και φυσικά αποτελεί κομμάτι της εξέλιξης της ζωής του ανθρώπου. Θα μπορούσαμε να τα εξοικειώσουμε με το να δουν πως ένα λουλούδι κάνει τον κύκλο του και τελικά μαραίνεται και πεθαίνει ή αν έτυχε ποτέ να πεθάνει κάποιο κατοικίδιό τους.
Πώς να αντιδράσω για την παρουσία ή όχι των παιδιών στην κηδεία:
Τα παιδιά ηλικίας έξι ετών και άνω μπορούν να παραστούν στην κηδεία, εφόσον το επιθυμούν και φυσικά αφού έχουν ενημερωθεί με κάθε λεπτομέρεια για το τι πρόκειται να συμβεί. Επίσης, καλό θα είναι να έχετε και κάποιο φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο μαζί σας, σε περίπτωση που η συναισθηματική σας φόρτιση είναι μεγάλη, ώστε να μπορέσει εκείνος να τα αναλάβει.
Τέλος, σε γενικές γραμμές αυτό που θα πρέπει να προσέξουμε είναι να είμαστε αληθινοί και να σταθούμε στο πλευρό των παιδιών μας, να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, να παρακολουθούμε την ψυχολογική κατάσταση τους και να είμαστε σε συνεργασία με τους δασκάλους και τους φροντιστές. Τα παιδιά θρηνούν με το δικό τους τρόπο, εκεί που κλαίνε, εκεί βλέπουν τηλεόραση, γελάνε και παίζουν. Να μην είμαστε ενοχικοί για τα σχόλια των συγγενών, τα παιδιά πρέπει να συνεχίσουν την ρουτίνα της καθημερινότητας που είχαν τόσο καιρό.
