Πώς η συγγραφή με έκανε να αναπνεύσω ξανά

Όταν όλα με βάραιναν, το χαρτί με ελάφρυνε. Η γραφή έγινε η δύναμή μου.

Δεν ήξερα τι να κάνω με τις σκέψεις μου. Ήταν βαριές, κουβαλούσαν απώλειες, φόβους και αδιέξοδα σενάρια. Ξυπνούσα και κοιμόμουν μαζί τους, σαν να ήταν ο αέρας που ανέπνεα, παγωμένος, κοφτερός. Κι όμως, δεν ήθελα να τις αγνοήσω. Οι αρνητικές σκέψεις είναι κάτι σαν καμπανάκι κινδύνου. Δε πρέπει να τις αγνοήσεις, όπως δεν πρέπει να αγνοείς κανένα σου συναίσθημα. Όλα αξίζουν προσοχή, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα.

Δείτε ακόμα: 30 Πολύτιμες συμβουλές από τον Χορχέ Μπουκάι για αυτοβελτίωση

Άρχισα να καταλαβαίνω πως ό,τι κρύβεις κάτω από το χαλί δεν εξαφανίζεται. Επιστρέφει, πιο δυνατό, πιο άγριο. Κι έτσι, σχεδόν ενστικτωδώς, άρχισα να γράφω. Όχι για να δημιουργήσω κάτι “όμορφο“. Η τέχνη δεν είναι πάντα όμορφη ή περιποιημένη. Είναι ωμή. Είναι συναίσθημα, στενοχώρια, χαρά, θλίψη, ευτυχία. Έγραφα για να μπορέσω να σταθώ όρθια, για να βάλω σε λέξεις όσα με διέλυαν σιωπηλά.

Έπιασα ένα τετράδιο κι έγραψα χωρίς πρόγραμμα. Μια φράση, μια ανάσα, μια σκέψη που δεν τολμούσα να πω δυνατά. Έγραψα για τις φορές ένιωθα λιγότερο όμορφη από άλλα κορίτσια. Για εκείνες τις στιγμές που αισθανόμουν λιγότερη έξυπνη όταν δεν καταλάβαινα μια μετάφραση στα αρχαία. Μα παρέμενα εγώ. Ξαφνικά, αυτό που κουβαλούσα μέσα μου έβρισκε διέξοδο έπαιρνε μορφή. Ήταν μια ιστορία, ένα ποίημα, ένας μονόλογος. Κάτι που μπορούσα να δω, να επεξεργαστώ.

Η γραφή δεν έδιωξε τον πόνο, αλλά τον μετακίνησε. Τον έβαλε αλλού, στο χαρτί. Κι αυτό ήταν αρκετό για να συνεχίσω να αναπνέω.

Η καθημερινότητα άρχισε να αλλάζει. Η γραφή έγινε συνήθεια, φίλη, καταφύγιο. Κάθε πρωί, σαν να έπινα καφέ με τον εαυτό μου, έγραφα λίγες σκέψεις. Για τις ανησυχίες μου, για τις πίκρες, για σκοτεινές στιγμές — θανάτους, φόβους, μοναξιά. Κι όμως, το τοπίο άρχισε να καθαρίζει. Η γραφή με φώτισε. Άρχισα να παρατηρώ ξανά τη ζωή, να ακούω τις λέξεις στις σιωπές, να νιώθω τις ιστορίες που έπλαθε το μυαλό μου για να αντέξει.

Δεν ξέρω αν έγινα καλύτερη συγγραφέας. Ξέρω όμως ότι έγινα πιο ανθρώπινη. Με τη γραφή ξανάπιασα το νήμα με τα συναισθήματά μου. Κατάλαβα πως η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία — είναι υπερδύναμη. Να νιώθεις έντονα σημαίνει να ζεις έντονα.

Η συγγραφή παραμένει δίπλα μου. Όχι μόνο σαν ανάγκη, αλλά και σαν τρόπος να βλέπω, να καταλαβαίνω, να συνδέομαι. Δεν έσωσα τον κόσμο γράφοντας. Μα έσωσα εμένα. Κι αυτό, κάποιες μέρες, είναι το πιο σημαντικό που έχω καταφέρει.

Συντάκτης: Φωτεινή Τζουβελέκη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.