Στην ψηφιακή εποχή τα ενδιαφέροντα έχουν αλλάξει και όλα έχουν πάρει τη ροπή προς το Μέλλον. Υπάρχουν ακόμα όμως «μέρη» …
Ποίηση, ένα ταξίδι
Μα τι είναι η ποίηση τέλος πάντων; Αρχικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ποίηση μας αφορά όλους. Δεν θα καταφύγουμε σε κλισέ ορισμούς, ούτε στην αναφορά ποιημάτων τα οποία μιλούν για τον τρόπο που τα έσπρωξε στην ύπαρξη, όπως είναι τα εμβληματικά «Αντικλείδια» του Γιώργη Παυλόπουλου.
Ποίηση είναι ένα λουλούδι, ή μάλλον, ένα αγριολούλουδο, που το έχουμε στον κήπο και δεν το παρατηρούμε γιατί δεν φυτεύτηκε από εμάς. Αλλά, ταυτόχρονα, ποίηση είναι και ένα σύννεφο που έχει γίνει πορτοκαλί από τον ήλιο πίσω του, και ξαφνικά μας φαίνεται πως πήρε το σχήμα του πορτοκαλιού.
Η ποίηση: πνευματικό φως μέσα στο σκοτάδι και την κατήφεια της σύγχρονης ζωής. Υπήρξε ένα εγκόσμιο αποκούμπι σε δύσκολους καιρούς× πολέμους, Κατοχή, διώξεις – η λίστα είναι ατελείωτη…
Τώρα είναι δύσκολοι οι καιροί. Είναι μια εποχή ενός κρυφού πολέμου και τον εχθρό δεν μπορούμε να τον δούμε. Μήπως, όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο; Μήπως συνηθίζουμε να ξεχνάμε τις δυσκολίες και τους φόβους μας τις πιο «καλές» περιόδους; Όπως είπε και η προσφάτως κεκοιμημένη Κική Δημουλά, οι φόβοι μας από έναν φόβο ξεκινάνε: «Ὁ φόβος/ ὄνομα οὐσιαστικὸν/ στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς/ καὶ μετὰ πληθυντικὸς». (Στίχοι από το ποίημα της Κ. Δημουλά «Ὁ Πληθυντικός Ἀριθμός»)
Θέλει προσοχή, λοιπόν, να διατηρήσουμε το ηθικό ακμαίο κι αυτός ο ένας φόβος να αντιμετωπιστεί. Να μην τον αφήσουμε να πολλαπλασιαστεί. Για να μην μπορεί να μας πει η συνείδησή μας πως πέσαμε αμαχητί, πως είχαμε τις ευκαιρίες στα χέρια μας και τις κάψαμε. Για να μην φωνάξει η ψυχή μας στον καθέναν μας πως χάνουμε τον κόσμο μας, την «Αλεξάνδρειά» μας, όπως θα μας επεσήμανε και ο Κωσταντίνος Καβάφης, κοιτώντας μας όχι επικριτικά, αλλά θέλοντας να μας ταρακουνήσει.
Τώρα η ποίηση δεν ακούγεται δυνατά. Τώρα η εικόνα έχει βομβαρδίσει το πνευματικό μας τοπίο. Αλλά υπάρχει ελπίδα. Στιχάκια βασανισμένων, ερωτευμένων και απελπισμένων κυκλοφορούν παντού. Ψήγματα του ονείρου σε πέτρινους και ψηφιακούς τοίχους. Όχι όλος ο ουρανός, αλλά ένα κομμάτι γαλάζιο. Κάτι είναι κι αυτό. Το ταξίδι πρέπει να συνεχίσει προς την Ιθάκη. Και αν ακόμα είναι μακρύ, αξίζει τον κόπο.
