Πετυχημένες διασκευές σε γνωστά και άγνωστα τραγούδια

Updated article

Η σημερινή μουσική παραγωγή σε παγκόσμιο επίπεδο, φαίνεται να εξαντλείται στις διασκευές παλαιότερων τραγουδιών, επιτυχιών και μη. Τραγούδια άγνωστα στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, αλλά γνωστά στη χώρα του δημιουργού τους, φαίνεται να επεκτείνουν τα σύνορά τους παντού. Το διαδίκτυο και η εξάπλωσή του ενίσχυσε το φαινόμενο, παρά συνέβαλε στη μείωσή του.

Ζήτω οι διασκευές λοιπόν (!!!), στις οποίες χτίζουν ολόκληρη την καριέρα τους πασίγνωστοι σημερινοί καλλιτέχνες. Μην νομίζετε όμως το φαινόμενο των διασκευών είναι σημερινό. Αντιθέτως, πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει και στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο, να θυμηθούμε διασκευές που σιγοψιθυρίσαμε, αλλά δεν θα φανταζόμασταν σε ποιον ανήκει η πρωτότυπη δημιουργία τους.

Τι γινόταν στο παρελθόν

Στο παρελθόν υπήρχαν αρκετοί καλλιτέχνες που είχαν δημιουργήσει πετυχημένες καριέ­ρες ερμηνεύοντας μόνο τραγούδια σε δεύτε­ρη εκτέλεση. Συχνά μάλιστα, αυτές οι δια­σκευές αφορούσαν τραγούδια της εποχής τους. Απλώς εκμεταλλεύονταν το εύρος της απήχησης που είχαν στο κοινό και επέβαλαν τις δικές τους ερμηνείες. Στη δεκαετία του ’50 μάλιστα, πολλά από τα μεγάλα αστέρια της μουσικής που ήταν λευ­κοί, καθιερώθηκαν σαν αστέρια πρώτου με­γέθους, διασκευάζοντας απλώς τραγούδια που είχαν παρουσιάσει για πρώτη φορά μαύ­ροι καλλιτέχνες, οι οποίοι δύσκολα θα άκου­γαν τα τραγούδια τους να παίζονται στο ρα­διόφωνο της εποχής.

Δεκαετία του ‘50

Στην ίδια δεκαετία, όπως και στην προη­γούμενη, δεκάδες τραγούδια έγιναν επι­τυχίες σε πολλαπλές ερμηνείες, με συνέπεια να υπάρχουν ακόμα και 5 εκτελέσεις του ίδι­ου τραγουδιού μέσα στο Top 10.

• Το Mona Lisa εκτός από την ερμηνεία του Nat King Cole, την ίδια εβδομάδα, μέσα στο καλοκαί­ρι του 1950, είχε ξεχωρίσει και με τους Victor Young, Harry James, Art Lund, Ralph Flanagan, Charlie Spivak και Dennis Day.
• Άλλο τραγούδι με άπειρες διαφορετικές ερμηνείες ήταν το Mack The Knife τουBertolt Brecht που, αν και τραγούδι του 1928, ξανα­γύρισε στην επικαιρότητα το 1956, αρχικά σαν ορχηστρικό με τον Dick Hyman και στη συνέχεια με αγγλικούς στίχους και διαφορε­τικές ερμηνείες: από τους Louis Armstrong (1956), Bobby Darin (1959), Ella Fitzgerald (1960) και άλλες ερμηνείες του που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

Σημαντικό μερίδιο στις επιτυχίες της πε­ριόδου 1955-1970 είχαν οι αγγλόφωνες ερ­μηνείες ιταλικών και γαλλικών τραγουδιών, όπως τα Volare, Ιο Che Non Vivo Senza Τe του Pino Donaggio, που έγινε You Don‘t Have To Say You Love Me από την Dusty Springfield, L’Amour Est Bleu, που ο αγγλικός τίτλος του εί­ναι LoveIs Blue και πολλά άλλα.

Δεκαετία του ‘60

Λίγο αργότερα, στη δεκαετία του ‘6ο, αρκε­τοί από τους μετέπειτα κορυφαίους καλ­λιτέχνες και συγκροτήματα άρχισαν να γίνονται γνωστοί με τραγούδια άλλων, Beatles, Rolling Stones, Bob Dylan, Byrds, Animals, Led Zeppelin και δεκάδες άλλοι, αρχικά, κατέφυγαν σε διασκευές από τον χώ­ρο της μουσικής των μαύρων και μετά την αποδοχή τους από το κοινό, άρχισαν να μας παρουσιάζουν πετυχημένα δικά τους τρα­γούδια.

Έτυχε ή πέτυχε; 

Δεν είναι ασυνήθιστο το να γίνεται επιτυ­χία ένα τραγούδι που στην πρώτη αυθε­ντική του ερμηνεία είχε περάσει απαρατήρη­το.

• Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν μεγάλες επιτυχίες, όπως: To Lady Marmalade, που έγι­νε No1 με το συγκρότημα Labelle και αρκετά αργότερα με τις Pink, Christina Aguilera, Mya και Lil’Kim, αλλά και με τις All Saints, όταν πρωτοκυκλοφόρησε όμως με το συ­γκρότημα των Eleventh Hour πέρασε απα­ρατήρητο.
• To With out You, επιτυχία για τον Nilsson, αλλά και για τη Mariah Carey στη δεκαετία του ’90, αρχικά είχε ηχογραφηθεί από τους Badfinger.
• ToThe TideIs High των Blondie αρχικά είχε περιορισμένη απήχηση μόνο στον χώρο της ρέγκε, όπου ανήκε η πρώτη ερμηνεία του από τους Paragons.
• Το My Sweet Lord του George Harrison ήταν αρ­χικά μέτρια επιτυχία με τον Billy Preston, το Sailing με τον Rod Stewart, η πρώτη ερμη­νεία του πέρασε απαρατήρητη με τους συν­θέτες του Sutherland Brothers and Quiver, το Nothing Compares 2 U, γραμμένο από τον Prince, βρήκε την ιδανική διασκευή του α­πό τη Sinead Ο’ Connor.
• Ο Eric Clapton ή­ταν αυτός που έφερε στην επικαιρότητα τον J.J. Cale με το Cocaine, αλλά και τον Bob Marley με τον Jeff Buckley με τη διασκευή του στο Hallelujah σήμανε την ολική επαναφορά για την καριέρα τουLeonard Cohen.
• ToHurt των NineInch Nails, ερμηνευμένο από τον Johnny Cash λίγο πριν από το τέλος, τον βοήθησε να γίνει περισσότερο αποδεκτός από μία νέα γενιά των φίλων του ροκ, και εκατοντάδες άλλα.
• Το You‘ ll Never Walk Alone, τραγούδι της δε­καετίας του ’40 από το μιούζικαλ Carousel, έγινε μεγάλη επιτυχία το 1963 με τους Cery and The Pacemakers και σε νεό­τερες εκτελέσεις στις δεκαετίες του ’80 και ’90, ενώ παράλληλα είναι και ο ανεπίσημος ύμνος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λί­βερπουλ.

Άλλες εκκεντρικές διασκευές σε γνωστά τραγούδια που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του κοινού για διάφορους λόγους, ήταν τα: American Pie με τη Madonna, Respect του Otis Reddingμε την Aretha Franklin,  Perfect Day με τους Duran Duran, Sympathy For The Devil και Living And Let Die με τους Guns’ N Roses, I Will Always Love You με τη Whitney Houston. Η λίστα αυτή είναι ατελείωτη, αφού πάντα θα διασκευάζονται παλαιότερα τραγούδια τα οποία οι μουσικές ε­ξελίξεις θα οδηγούν σε διαφοροποίηση από την αρχική πρώτη ερμηνεία τους.

 Μια άλλη σημαντική κατηγορία χρησιμοποίησης παλαιότερων τραγουδιών με επιτυχία, είναι αυτή των μαύρων καλλιτεχνών από τον χώρο του χιπ χοπ που μέσα από τα sampling δίνουν ζωή σε γνωστά ή άγνωστα τραγούδια από το παρελθόν.

• Χαρακτηριστικές το I’ll Be Missing You του Puff Daddy και της Faith Evans, που ξεπέρασε σε επιτυχία και αυτό ακόμα το πρωτότυπο Every Breath You I Take των Police, το Set Adrift On Memory Bliss των P.M. Dawn με sampling από το True των Spandau Ballet, το Gangsta‘ s Paradise με τον Coolio και sampling το Pastime Paradise του Stevie Wonder.
• Η Madonna έχει προσεγγίσει με επιτυχία τα sampling με τραγούδια όπως τα Music και Hung Up, στο οποίο χρησιμοποίησε τραγούδι των Abba.

Υπάρχουν τραγούδια που η απήχησή τους καλύπτει χρονολογικά ακόμα και περίο­δο που ξεπερνά τα 50 χρόνια και είναι η χαρά των δημιουργών των reality show, αφού τα δίνουν για ερμηνεία στους διαγωνιζόμενους, οι οποίοι έτσι γίνονται πιο εύκολα αποδεκτοί από το κοινό. Μία πετυχημένη επιλογή για τη συμμετοχή στον διαγωνισμό ταλέντων παρέχει μεγάλο πλεονέκτημα στον ερμηνευ­τή της και σχεδόν σίγουρη την επιλογή του από το κοινό, που προσεγγίζει πιο εύκολα έ­ναν άγνωστο καλλιτέχνη μέσω μιας γνωστής μελωδίας.

Και στην Ελλάδα…

Ανάλογα φαινόμενα είχαμε και στη χώρα μας, όπου οι δύο μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες της εποχής κυκλοφορούσαν η καθεμιά τη δική της εκδοχή στις επιτυχίες. Έτσι, το Χαρά μου, το 1952 ακουγόταν με τον Σώτο Παναγόπουλο, αλλά και την Έλσα Λάμπο, το Πολλές φορές (Πού θα πας) του Μανώλη Χιώτη (1956) με τη Μάγια Μελάγια και τη Μαίρη Λίντα.

Και σήμερα…

Η εποχή μας εί­ναι ιδιαίτερα φτωχή όσον αφορά στις ε­μπνεύσεις των συνθετών της μουσικής. Τα τελευταία χρό­νια ελάχιστες είναι οι νέες δημιουργίες και συνήθως οι καλλιτέχνες καταφεύγουν στις παρακαταθήκες που μας έχουν αφήσει οι παλαιότεροι δημιουργοί, παρουσιάζοντας γνωστά τραγούδια από το παρελθόν ή μέρος από αυτά ενσωματωμένα σαν σάμπλινγκ (δείγμα) μέσα σε νεότερες αυθεντικές συν­θέσεις. Αυτό δεν απαραίτητα κακό, καθώς καμιά φορά οι νεότερες εκτελέσεις είναι καλύτερες και από το αυθεντικό. Επειδή όμως είναι σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις, θα λέγαμε δικαίως ότι η σημερινή παγκόσμια μουσική παραγωγή χαρακτηρίζεται από έλλειψη έμπνευσης και ποιότητας. Γιατί άραγε;

Συντάκτης: Βάλια Αλεξοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr