Πεταλούδα- η ενσάρκωση της ψυχής
Η πεταλούδα είναι σίγουρα το πιο αγαπητό έντομο σε όλους. Εκτός ότι μας συναρπάζει με την ομορφιά της, έχει αποτελέσει σύμβολο αναγέννησης και μετενσάρκωσης ανά τους αιώνες. Η πεταλούδα μας εμπνέει τόσο, που είναι πρωταγωνίστρια δεκάδων θρύλων και μύθων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Γιατί άραγε;
Η πεταλούδα χρησιμοποιείται συχνά από ψυχολόγους και συμβούλους προσωπικής ανάπτυξης ως αναλογία για τα θετικά της αλλαγής. Ο συμβολισμός είναι ότι αν η πεταλούδα δεν αποφάσιζε κάποια στιγμή την αλλαγή, θα έμενε όλη της τη ζωή μια γλιστερή κάμπια που σέρνεται αργά για να ανακαλύψει τον κόσμο. Ενώ σαν πεταλούδα έχει πλέον απεριόριστες δυνατότητες.
Η πεταλούδα ενσαρκώνει την τόσο απαραίτητη αλλαγή στη ζωή, ταυτόχρονα όμως ενσαρκώνει και την ίδια την ψυχή. Την ψυχή που απελευθερώνεται από το θάνατο, την ψυχή που επιστρέφει ελεύθερη μετά θάνατον, καμιά φορά και τον ίδιο το θάνατο. Ταξιδεύοντας πίσω στο χρόνο ας κάνουμε μια γνωριμία με τις πεταλούδες…
Η πεταλούδα ως σύμβολο ιστορικά
Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζοντας ψυχές. Ο λόγος είναι ότι θεωρούνταν οι ψυχές των νεκρών.
Στη ρωμαϊκή μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο χάρη στο Δία και αναπαριστάται με φτερά πεταλούδας που πέταγε ελεύθερα στα ύψη μακριά από τα επίγεια… δεσμά.
Για τους αρχαίους λαούς του Μεξικού οι πεταλούδες συμβόλιζαν τη φωτιά, την ψυχή, το θάνατο, τους πολεμιστές και τους ταξιδιώτες. Ακόμα και σήμερα στο Μεξικό λένε ότι σταματήσει μια μαύρη πεταλούδα στην πόρτα σου, κάποιος θα πεθάνει…
Από την άλλη, οι Ινδιάνοι της βόρειας Αμερικής είχαν την πεποίθηση ότι τα όνειρα έρχονταν στον ύπνο με μια πεταλούδα. Επίσης, οι γυναίκες συνήθιζαν να κεντούν μια πεταλούδα σε κομματάκι δέρματος ελαφιού που έδεναν στα μαλλάκια του μωρού τους για να κοιμηθεί ήσυχα.
Οι Αζτέκοι ισχυρίζονταν ότι οι μακάριοι νεκροί επισκέπτονταν τους συγγενείς ως πεταλούδες για να τους βεβαιώσουν ότι ήταν καλά, πετώντας γύρω από το σπίτι και τα λουλούδια. Θεωρείτο λοιπόν αγένεια να μυρίζει κανείς τα άνθη από πάνω, γιατί η κορυφή ήταν των ψυχών που απολάμβαναν τη μυρωδιά.
Για τους Γκοατζίρο της Κολομβίας και τους Ιάπωνες εάν μεγάλη, λευκή πεταλούδα έμπαινε στην κρεβατοκάμαρά τους δεν έπρεπε να τη διώξουν επειδή ήταν το πνεύμα προγόνου. Αν της έκαναν κακό, το πνεύμα θα έπαιρνε εκδίκηση.
Οι Αϊμάρα στην Βολιβία θεωρούν ένα σπάνιο είδος νυχτοπεταλούδας ως οιωνό θανάτου. Ααπό την άλλη στη Μαδαγασκάρη κάποιες φυλές καμαρώνουν ότι κατάγονται από την πεταλούδα.
Οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας πιστεύουν ότι η ψυχή επιστρέφει στη γη μετά θάνατον ως πεταλούδα. Και στα νησιά του Σολομώντα, όποιος φεύγει από τη ζωή, μπορεί να διαλέξει τι θα γίνει και συχνά, επιλέγει αν ξαναέρθει ως πεταλούδα στη γη.
Για τους βορειοευρωπαϊκούς λαούς τα όνειρα είναι οι περιπλανήσεις της ψυχής-πεταλούδας σε άλλους κόσμους. Συγκεκριμένα στη νότια Γερμανία οι παραδόσεις αναφέρουν ότι οι νεκροί ξαναγεννιούνται και στα παιδικά τους χρόνια συμπεριφέρονται σαν πεταλούδες, μιμούμενες το πέταγμά τους. Οι Ιρλανδοί τις θεωρούν ως ψυχές των νεκρών που περιμένουν να περάσουν από το Καθαρτήριο.
Ο μύθος της πεταλούδας
Οι Παπάγκο, μια ινδιάνικη φυλή περιγράφουν γλαφυρά την αγνή και καθάρια ομορφιά της πεταλούδας μέσα από τον ακόλουθο μύθο. Σύμφωνα με αυτόν, ο Δημιουργός του κόσμου ένιωσε θλίψη για τα παιδιά γιατί συνειδητοποίησε ότι το πεπρωμένο τους ήταν να γεράσουν και να γίνουν αδύναμα πλάσματα. Συγκέντρωσε λοιπόν τα λαμπερά και καλύτερα χρώματα από το φως του ήλιου, τα φύλλα, τα λουλούδια και τον ουρανό. Μετά τα έβαλε σε ένα μαγικό σακουλάκι και το έδωσε στα παιδιά. Όταν εκείνα το άνοιξαν οι χρωματισμένες πεταλούδες πέταξαν έξω ελεύθερες, γοητεύοντας τα πιτσιρίκια που δεν είχαν δει ποτέ μέχρι τότε κάτι τόσο μαγικά ωραίο.
Οι πεταλούδες τραγούδησαν και έκαναν τα παιδιά ακόμα πιο ευτυχισμένα. Τα πουλιά όμως παραπονέθηκαν στο Δημιουργό γιατί οι πεταλούδες ήταν τόσο τέλειες σε κάλλος και μπορούσαν να τραγουδούν σαν αυτά. Έτσι Εκείνος αφαίρεσε από τις πεταλούδες τη δυνατότητα να τραγουδούν. Από τότε, αν και πανέμορφες, παραμένουν σιωπηλές…
