Παιδιά, ελάτε! Αρχίζει ο πόλεμος!

Όταν ζεις σε μια χώρα που έχει υποφέρει πολλά και ακόμα ανασαίνει, είναι λογικό να το πάρεις πάνω σου. Φυσικά και θα γιορτάσεις, φυσικά και θα δοξάσεις το θεό που η Ελλάδα υπερνίκησε όλα τα κακά που βρήκε στο διάβα της.

Τι κι αν σας έλεγα όμως, πως το μόνο που γιορτάζει αυτή η χώρα είναι τις ενάρξεις και όχι τα τέλη των πολέμων; Ακούγεται παράξενο, κι όμως είναι αληθινό…

Η Ελλάδα έχει πολλές ιδιαιτερότητες σαν κράτος. Οι βαθιά παθιασμένοι Έλληνες θα σας πουν πως η Ελλάδα ευθύνεται για οτιδήποτε καλό, στην ιστορία των πάντων. 

Γιατί λοιπόν οι ίδιοι αυτοί Έλληνες δε δοξάζουν τις μεγαλύτερες νίκες του κράτους  μας, αντί για τα παρακάτω;

Ας δούμε τις πιο γνωστές εθνικές εορτές…

25η Μαρτίου 1821

Μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η χώρα έκανε την πρώτη μεγάλη προσπάθεια να ανακαλέσει τη χαμένη της ελευθερία.

Μια πραγματικά συγκινητική ιστορία, που γιορτάζεται μέχρι σήμερα.

Ήταν όμως όντως μια σπουδαία μέρα για τους Έλληνες του 19ου αιώνα; 

Διότι το μαρτύριο της σκλαβιάς, η φτώχεια και η πείνα του πολέμου και ο συνεχής κίνδυνος δε σταμάτησαν, μέχρι τη λήξη της επανάστασης.

Μια σημαντική περίοδος για τους ανθρώπους της εποχής, που μας πρόσφερε την ελευθερία του σήμερα, αλλά δε παύω να απορώ, γιατί να γιορτάζουμε τη μέρα που η σφαγή των προγόνων μας άρχισε για άλλη μια φορά;

Δε θα ήταν πιο συνετό να γιορτάζουμε την αρχή της ελευθερίας μας, όταν γίναμε επίσημα το Ελληνικό κράτος και υπογράφηκε το πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας μας στις 3 Φεβρουαρίου του 1830;

Μετά από τόσο μόχθο, έχει στα αλήθεια τόση σημασία να θυμόμαστε, ξανά και ξανά, τον πόνο αυτών των ανθρώπων ή το καλό που μας απέφερε;

28η Οκτωβρίου 1940

Δεν υπάρχει απλός τρόπος να εκφράσω την απέχθειά μου για το συγκεκριμένο γεγονός, ή μάλλον για τη δόξα που έχει λάβει από το Ελληνικό κράτος.

Μια φορά και έναν καιρό, ένας κακός άνθρωπος, αποφάσισε πως όλα στην Ελλάδα του ανήκουν. Άρχισε να βασανίζει τον λαό του και να ξεζουμίζει τη χώρα του από τη λίγη ζωή που της είχε απομείνει.

Το όνομά του ήταν Ιωάννης Μεταξάς.

Ένας άνθρωπος που προχώρησε στη ζωή κάνοντας μόνο λάθη, εκτός από μία φορά.

Μία φορά, αντιμέτωπος με βέβαιο κίνδυνο και ξέροντας πως δεν έχει άλλη επιλογή, ο Ιωάννης Μεταξάς επέλεξε να στείλει τους άντρες της Ελλάδας στον πόλεμο και να μην υποταχθεί στον Ιταλικό στρατό.

Για την ακρίβεια, είπε το ‘Όχι’, όπως είναι ευρύτερα γνωστό και από τότε τον δοξάζουμε.

Πως μπορούμε να γιορτάζουμε τη μία φορά που αυτός ο άνθρωπος δεν έστρεψε την πλάτη του στην Ελλάδα;

Και γιατί χαιρόμαστε για την αρχή ενός ακόμη πολέμου, αυτή τη φορά ενός που δε ζητήσαμε και που έσπασε τη χώρα μας στα δύο;

Λέτε οι προηγούμενες γενιές να μας κοιτούν αναρωτώμενοι γιατί πανηγυρίζουμε την αιματοχυσία που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αποφύγουν;

Η απορία μου όμως παραμένει, αν η Ελλάδα είναι όντως το καλύτερο κράτος στον κόσμο, γιατί δε γιορτάζουμε τις δόξες τις;

Συντάκτης: Μυρτώ Οικονομάκου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.