Όταν το παιδικό ταλέντο γίνεται υποχρέωση

 Κάθε Σάββατο χορό και κάθε Τετάρτη μάθημα φωνητικής. Αυτό είναι ένα σύνηθες πρόγραμμα ενός νηπίου! Η φαντασία πού θα βρει χώρο και χρόνο άραγε;

Χαζο-εγωισμός.  Έχοντάς τον στη φύση μας -και όχι πάντοτε σε μικρές δόσεις- καταλήγουμε να αναζητούμε στους άλλους, δικά μας στοιχεία. Το ζήτημα γίνεται λίγο πιο περίπλοκο όταν γίνουμε γονείς και καλούμαστε να προσπαθούμε να περάσουμε στα παιδιά  εκείνο που μέχρι πρότινος έμοιαζε σε εμάς ιδανικό.

Όλα ξεκινούν με απλές και γλυκές πράξεις. Η μαμά, εύκολα θα αγοράσει νερομπογιές στο μικρό κι εκείνο αυθόρμητα, θα προσπαθήσει να αποτυπώσει τη δική του φανταστική «Γκουέρνικα». Τίποτα βέβαια, δε θυμίζει τον αληθινό διάσημο πίνακα, αφού το παιδί καμία γνώση και σχέση έχει με οτιδήποτε σκληρό και μίζερο. Όλα ρέουν ομαλά και ρόδινα στο αθώο μυαλό του. Όπως ακριβώς, μπορεί να μυηθεί στην εναλλαγή του τσάμικου χορού με εκείνον του θρακιώτικου. Μόλις αλλάζει η ηχητική υπόκρουση στ’ αφτιά του, το βήμα του έρχεται και ταιριάζει με το ρυθμό του τραγουδιού. Τι σημασία έχει που το παιδί ενώ είναι μόλις μαθητής του δημοτικού αναγνωρίζει τόσο μεγάλο ποσοστό παραδοσιακών χορών. Κάθε Σάββατο, το πρόγραμμά του λέει πως πρέπει να μη χάνει το μάθημα με τη δασκάλα χορού. Είναι επομένως, μέρος της ζωής του τα τελευταία χρόνια. Τόσο έντονο, που μπερδεύεται που και που. Του αρέσει ή πρέπει να του αρέσει;

5χρονα με ωρολόγιο πρόγραμμα

Παρατηρεί κανείς, πόσο έντονα αλλάζει η μέθοδος εκπαίδευσης στο πέρασμα του χρόνου. Πλέον, το παιδί που ξεκινάει τη νηπιακή σχολική του ζωή, προετοιμάζεται από τους νηπιαγωγούς με όλους τους τρόπους και για όλες τις ανάγκες. Παλιότερα, στην αίθουσα υπήρχε δοκός ισορροπίας, κορίνες και χούλα χουπ. Πλέον, ακόμα και τα 5χρονα, έχουν ωρολόγιο πρόγραμμα. Τη μία μέρα, η Αλφαβήτα έχει την τιμητική της. Την επόμενη, η αριθμητική τη δική της σειρά. Όλα μαζί ξεκινούν και μετράνε από το 1 έως το 10.

Φαντασία σε «καλούπια»

Υπάρχει όμως κι εκείνη η μέρα της εβδομάδας  που οι νηπιαγωγοί δίνουν σημασία στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Αφήνουν στην άκρη τη λογική σκέψη και τις αναλυτικές διαδικασίες. Εστιάζουν, στη φαντασία του παιδιού. Στο συναισθηματικό κόσμο του. Απλώνουν τις πλαστελίνες στη μέση του τραπεζιού και το αφήνουν να δημιουργήσει. Ακόμα κι εκείνη την ώρα όμως, όσο κι αν είναι η ώρα του παιδιού, δίνεται συγκεκριμένο ερέθισμα σ’ εκείνο. Τι είναι αυτό που φτιάχνει; Γιατί το φτιάχνει; Τόσο μικρό και φιλτράρει ερωτήσεις. Τόσο μικρό και ψάχνει απαντήσεις.

Εξωσχολικές δραστηριότητες  με τι αντάλλαγμα;

Παιδί 6 χρονών και ήδη ως εξωσχολική δραστηριότητα κάθε Τετάρτη έχει φωνητική. Κάθε Τρίτη και Παρασκευή, Αγγλικά και μαθήματα της Junior A. Οι γονείς πλέον είναι υπέρ της εκμάθησης  παραπάνω από μίας ξένης γλώσσας. Υπάρχουν κάποιες Τετάρτες, που το παιδί θέλει απλά με τον τρόπο του να λουφάρει. Η μαμά, που πάντοτε το καταλαβαίνει, προσπαθεί να το επαναφέρει στην τάξη όμως. Τη μία, του τάζει το αγαπημένο του γλυκό. Την άλλη, του τάζει βόλτα με ποδήλατο για το ερχόμενο Σάββατο. Πέφτεις εύκολα στο «να σου τάξω» για να βρεις αντίκρισμα σε αυτό που θες.

Μουσική προπαιδεία και διασκέδαση

Υπάρχουν τμήματα για παιδάκια σε ωδεία, ακόμα και γι’ αυτά της προνηπιακής ηλικίας. Πόσο μπορεί ένα παιδί ηλικίας 4 χρόνων  να αντιληφθεί εάν βρίσκεται εκτός τόνου; Όταν καλά-καλά δεν ξέρει να σχηματίζει το κλειδί του ΣΟΛ; Αναλαμβάνοντάς το, ένας καθηγητής  δουλεύει ώστε να τα κρατάει σε εγρήγορση, όσον αφορά τη συγκέντρωση και την επιμονή τους. Ακόμα κι αν η συγκέντρωση και η επιμονή, ακούγονται «αγχωτικές καταστάσεις», συνδέονται τόσο πολύ μ’ένα σύνολο δραστηριοτήτων του «μα κοίτα, είναι διασκέδαση αυτό».

Παιδική αφέλεια, υπάρχει;

Ο μουσικός, που είναι έμπειρος και καλός εκπαιδευτικός, αυτό το γνωρίζει καλά. Κάθε βδομάδα, προσπαθεί με διαδραστικούς τρόπους, να κάνει το μάθημα ενδιαφέρον και διασκεδαστικό. Κι όταν βλέπει τη χαλάρωση και την ανία στα μάτια των μικρών φίλων  το αποδίδει στην παιδική τους αφέλεια. Όχι αφέλεια. Παιδική αφέλεια. Η μία λέξη, συμπληρώνει την άλλη. Αμέσως η μία δίνει άλλοθι στην άλλη.

Παιδί= παίζω

Μιλάμε όμως για ένα παιδί του οποίου  οι ανάγκες είναι (θα έπρεπε να είναι) πολύ περισσότερες από τις «υποχρεώσεις» του. Τα συναισθήματά του πολύ πιο έντονα από τα σημεία λογικής του. Είναι ένα παιδί. Τόσο παιδί τελικά, που όσο κι αν θέλουμε να το ενσωματώσουμε στην κοινωνία των μεγάλων, θέλει το χρόνο του. Και θέλει κάποιες μέρες που το πρόγραμμά του λέει «φωνητική», απλώς να παίξει με τα παιχνίδια του.

Συντάκτης: Ευσταθία Χαντζάρα,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.