Όταν το άσχημο έγινε όμορφο

Ξανθά γαλανά μάτια, ευρωπαϊκά συνήθως χαρακτηριστικά ή καταγωγή και σώμα ψηλό και λιγνό, χωρίς κυτταρίτιδα, χωρίς ραγάδες. Ένα στερεότυπο γνώριμο σε όλους. Το αντικειμενικά όμορφο, το κατά κύριο λόγο επιθυμητό. Η εικόνα αυτή όμως του θεωρητικά όμορφου αν και επικρατεί μέχρι και στη σημερινή δεκαετία, άρχισε να αλλάζει με την είσοδο του κόσμου της μόδας στη δεκαετία του 2010 και έπειτα. Ξαφνικά, τουλάχιστον όσον αφορά το γυναικείο σώμα, αυτό με καμπύλες και κιλά που δεν είναι ένα βήμα πριν την νοσοκομειακή νοσηλεία, γίνεται όλο και πιο ορατό όχι μόνο σε πασαρέλες επώνυμων οίκων μόδας αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και τότε ήταν που χάρη στην επίδραση του Τύπου ως τέταρτη εξουσία το θεωρητικά άσχημο σώμα μετατράπηκε σε κάτι ουσιαστικά όμορφο. Η πραγματικότητα είναι πως δε μετατράπηκε. Πάντα ήταν όμορφο. Και τα ψιλόλιγνα όπως και τα πιο “υπέρβαρα” σώματα. Το ότι το “άσχημο” είναι το σύνηθες δεν θα έπρεπε να το καθιστά και αντιαισθητικό. Οι συγκεκριμένες κοινωνικές ιδεολογίες περί αισθητικά όμορφου και άσχημου είναι απλώς απόψεις με ημερομηνία λήξης. Απόψεις και εικόνες, με χαρακτηριστικά τα οποία καθιερώνονται ως το τέλειο και επιθυμητό, την τάση της μόδας που υποστηρίζεται από κάθε περιοδικό διαδικτυακό και μη για κάποια χρόνια και μετά σιγά σιγά αλλοιώνεται. 

Απόδειξη αυτής της αλλαγής των προτύπων ομορφιάς; Τα «καμπυλωτά» αγάλματα γυναικών της Αρχαίας Ελλάδας και των Ρωμαϊκών χρόνων, η υπέρβαρη για τα δεδομένα της σημερινής εποχής φιγούρα της θρυλικής ηθοποιού αλλά και συμβόλου ομορφιάς Μέρλιν Μονρόε που ακολούθησε, αργότερα τα ψηλά και σε όρια νευρικής ανορεξίας μοντέλα της δεκαετίας του 1980 και πλέον η αναγέννηση του κόσμου της μόδας με την κυριαρχία των plus size μοντέλων-με πρωτοστάτρια την Ashley Graham ως το πρώτο plus size μοντέλο που κατάφερε να δεσπόζει στο εξώφυλλο του αμερικανικού Vogue το 2017-. 

Χρειάζεται, λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε ότι η κοινωνία δεν είναι ένα καζάνι παραγωγής ομοιωμάτων του ίδιου τέλειου ανθρώπινου μοντέλου. Αντιθέτως, είναι ένα ποικιλόμορφο σύμπαν, του οποίου τα μέλη της αν και έχουν κάποια όμοια χαρακτηριστικά, δεν είναι ποτέ ακριβώς ίδια. Και ούτε θα έπρεπε. Γιατί, τότε η κοινωνία θα ήταν ένας απρόσωπος κενός γαλαξίας. Η ομορφιά του ανθρώπου βρίσκεται στα διαφορετικά χαρακτηριστικά, που τον απαρτίζουν ατομικά, όχι σε αυτά που τον ορίζουν ως πιστό και έγκυρο αντίγραφο ενός άλλου.

Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι το παλαιότερο πρότυπο ομορφιάς της ξανθιάς ψηλής και αδύνατης γυναίκας είναι καλύτερο ή χειρότερο από αυτό της μελαχρινής, μικροκαμωμένης με καμπύλες που είναι πλέον το επικρατέστερο. Το θέμα δεν είναι η μία ομάδα να βρίσκεται σε υψηλότερη θέση από την άλλη. Το ζητούμενο είναι, να μπορούν να συνυπάρξουν ως συνοδοιπόροι, βρισκόμενες στην ίδια ακριβώς θέση.

Σίγουρα, στις σύγχρονες αστικοποιημένες κοινωνίες, η ανάγκη για κοινωνική αποδοχή είναι τόσο μεγάλη που αποτελεί ένα είδος “part time δουλειάς” για τον σημερινό άνθρωπο, και στην προκειμένη περίπτωση την γυναίκα. Γιατί, πολλές φορές η αξία της σε προσωπικό, κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο είναι κατά πόσο η εξωτερική της εμφάνιση ανταποκρίνεται στα αναδυόμενα πρότυπα ομορφιάς ή όχι. Η ομορφιά, όμως είναι κάτι απροσδιόριστο επειδή, όπως προαναφέραμε, τα πρότυπα ομορφιάς είναι έννοιες που στον Τύπο έχουν ημερομηνία λήξης. 

Έτσι, ο συνεχής αγώνας δρόμου δεν είναι τίποτε παραπάνω πέρα από αχρείαστη κούραση. Γιατί, ο προορισμός και το βραβείο της ιδανικής εμφάνισης θα είναι πάντοτε διαφορετικός. Ανάλογα…με την δεκαετία και φυσικά τα γούστα της πλειονότητας.

Συντάκτης: Φιλαρέτη Χρηστίδη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.