Οι τραυματικές εμπειρίες ως αφετηρία για νέα ξεκινήματα

Ένα άσχημο γεγονός ή μια τραυματική εμπειρία μπορεί να μας στιγματίσει. Ωστόσο μέσα από όλη αυτή την οδύνη υπάρχει πάντα η δυνατότητα της ανάκαμψης και της ολικής επαναφοράς.

Ένα δυσάρεστο γεγονός  δεν είναι  πάντα καταστροφικό

Μια τραυματική εμπειρία μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς, καθόσον ο άνθρωπος  μπορεί είτε  να οδηγήσει τη ζωή του είτε προς ένα σημείο καταστροφής, είτε σε μια νέα αφετηρία. Μπορούν οι κακές εμπειρίες  να αποτελέσουν  μια μορφή κινητήριας δύναμης, μέσα από την οποία τελικά το υποκείμενο θα βγει αλώβητο από τις πληγές και  θα κατορθώσει να επιβιώσει και να ζήσει μια νέα πορεία ανακατευθύνοντας  ολάκερη την ύπαρξή  του.

Τα πάντα είναι θέμα επιλογής, προσωπικής απόφασης και ευθύνης του υποκειμένου που βιώνει όλο αυτόν το σπαραγμό και το συνοθήλευμα επώδυνου υλικού. Τελικά, όλοι μπορούν να καταφέρουν να διάγουν μια ευτυχισμένη ζωή ακόμα και μέσα από τα τραύματά τους.

Η ιδέα ότι στην πραγματική ζωή  κυριαρχούν ιδανικές  συνθήκες  είναι μία ουτοπία.  Είναι  μάταιο και ανώφελο να το πιστεύει κάποιος, καθώς γρήγορα θα διαπίστωνε ότι  τέτοιες φαντασιωτικές προβολές της πραγματικότητας, είναι τελικά ανέφικτες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι δίχως  τραύματα:  οι εμπειρίες άλλοτε σαν μικρά κοφτερά μαχαίρια και άλλοτε με την ισχύ ενός δυνατού δρεπανιού θερίζουν τις ανθρώπινες ψυχές. Το θέμα δεν είναι να καταφέρει να παρακάμψει  τα δυσάρεστα βιώματα της  ζωής, αλλά πώς τελικά θα τα διαχειριστεί, προκειμένου να τα μετουσιώσει σε νέες ανάγκες και νέα δεδομένα.

Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες

Η πρώτη και απαραίτητη λύση προκειμένου το άτομο να καταφέρει να διαχειριστεί το τραυματικό υλικό που ταλανίζει την ψυχή του, είναι η αίσθηση αναγνώρισης και αποδοχής αυτού του υλικού. Με φροντίδα και αγάπη προς τον εαυτό του, το υποκείμενο είναι ικανό να επουλώσει τις πληγές του και να μπορέσει να ανασυνταχθεί σε μια νέα βάση, μέσα από την οποία  ο πόνος θα αποτελέσει   δίοδο προς μια νέα δυναμική: εκεί που η αντοχή και η εμπειρία θα μεταμορφώσουν  τις νέες συνθήκες του βίου του.

 Επιπλέον, εκτός από την αναγνώριση χρειάζονται και άλλες αρετές , όπως αυτές της  επιμονής και της υπομονής, προκειμένου ο άνθρωπος που υποφέρει να κατορθώσει να ενώσει τα διάσπαρτα κομμάτια του και να συνθέσει ξανά μια αυτοεικόνα που θα καθορίζεται μέσα από διαδρομές αυτογνωσίας και επιβεβαίωσης. Ό,τι μπορεί να σε καταστρέψει, ταυτόχρονα σε οδηγεί  σε μια καθαρτική εμπειρία. Όταν κάποιος μαθαίνει να διαχειρίζεται τον πόνο, μπορεί να τον μεταμορφώσει σε νέες ιδέες και σε οράματα και να επαναδιαπραγματευτεί τη ζωή  του σε μονοπάτια φρέσκα, καθαρά με νέα δυναμική και πίστη. Χρειάζεται ολοφάνερα  πίστη: όλα συμβαίνουν  προκειμένου  να μας κάνουν έναν καλύτερο, σοφότερο και δυνατότερο άνθρωπο.

Αγώνας, όχι παραίτηση

Μέσα από την πίστη στον εαυτό του, ο άνθρωπος μπορεί   να μετουσιώσει  το παρελθοντικό υλικό σε μια νέα ζωή γεμάτη νέους στόχους  και   να πιστέψει ξανά στο όνειρο που θα περιλαμβάνει μια νέα ζωή απομακρυσμένη από τις ήδη υπάρχουσες τραυματικές εμπειρίες. Όλα είναι δυνατά γι’αυτό κανείς δεν πρέπει να παραιτείται όταν καθηλώνεται από την απογοήτευση και την αρνητικότητα που προκύπτουν από ένα τραυματικό παρελθόν.

Αντίθετα χρειάζεται χρόνος ώστε οι πληγές να επουλωθούν μέσα από τη συμπόνοια προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Κάθε φορά που κάποιος παραιτείται είνα σαν να υπογράφει τη ματαίωση προς το μοναδικό σενάριο της ζωής του… ένα σενάριο που θέλει νικητή τον κάθε άνθρωπο και όχι νικημένο. Ας στραφεί λοιπόν  στις εμπειρίες που θέλει να αποβάλλει, να  τις ενστερνιστεί και να τις αφουγκραστεί. Το κάθε τραύμα είναι ένα μικρό λιθαράκι προς ένα καλύτερο αύριο, με ένα σπόρο ελπίδας που δείχνει πως ποτέ μα ποτέ οι καταιγίδες της ζωής  δεν εμποδίζουν το πιο όμορφο ουράνιο τόξο να ζωγραφίσει τον ουρανό.

Συντάκτης: Βέρα Δημοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.