Οι ορμόνες της αγάπης «παίζουν παιχνίδια» στο μυαλό μας

Μαθαίνοντας να αγαπάμε

Το σώµα επιστρατεύει τις διάφορες ορµόνες στις κατάλληλες περιστάσεις, όπως στη συνoυσία, πράγμα που σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε. Αυτής της άποψης είναι και η Helen Fisher, που υποστηρίζει ότι κανένας νόμος της φύσης δεν ορίζει ότι πρέπει πρώτα να ερωτευτείς κάποιον για να μπορείς να ζήσεις μαζί του όλη σου τη ζωή. Κατά τη διάρκεια της γενετήσιας πράξης και μετά από αυτήν, αυξάνεται η παραγωγή τεστοστερόνης, η οποία πυροδοτεί την παραγωγή της ντοπαμίνης, της ορμόνης του έρωτα.

Η ωκυτοκίνη, που εκκρίνεται με τον οργασμό, αυξάνει την ευεξία που προκαλούν τα χάδια και συσφίγγει περισσότερο το δεσμό του ζευγαριoύ. Με τον καιρό, καλλιεργείται ένας αμοιβαίος σεβασμός και η αίσθηση ότι ο ένας βασίζεται στον άλλον. Πράγμα ενδιαφέρον, αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία, ίσως, των συντροφικών σχέσεων στον κόσμο συνάπτονται ερήμην του έρωτα.

Μύθος το ιδεώδες του έρωτα

Ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις, πολλά από αυτά τα ζευγάρια δηλώνουν ότι αγαπιούνται και ότι το συναίσθημα δυναμώνει με τον καιρό. Στο Δυτικό κόσμο, αντίθετα, καλλιεργούμε το ιδεώδες του έρωτα ως κριτήριο επιλογής συντρόφου. Ωστόσο, πολλοί αντιμετωπίζουν προβλήματα μετά από λiγα χρόνια συμβίωσης, συχνά εξαιτίας της έλλειψης σεξουαλικής διάθεσης. Ο θυελλώδης έρωτας έχει περάσει προ πολλού, και η καθημερινότητα φαντάζει γκρίζα και πεζή. Οι επιστήμονες δεν ξέρουν γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό. Κανονικά οι ορμόνες της αγάπης θα έπρεπε να λειτουργούν ακόμα, αλλά ίσως παράγονται μικρότερες ποσότητες ωκυτοκίνης και βασοπρεσσίνης, ή μπορεί το σώμα να εθίζεται σιγά σιγά στην υψηλή συγκεντρωσή τoυς.

Η λύση βρίσκεται στο πολύ σεξ

Μια σχέση που παραπαίει μπορεί να σωθεί με την ειδική συμβουλευτική παρέμβαση, αλλά οι τελευταίες έρευνες δείχνουν ότι ίσως υπάρχει και άλλη λύση: δηλαδή, το ζευγάρι να φροντίσει να κάνει έρωτα όσο πιο συχνά μπορεί, με την ελπiδα να πάρει την αυξημένη δόση ορμονών που του χρειάζεται. Για τη γυναίκα η συνουσία έχει ένα πρόσθετο όφελος. Το σπέρμα είναι αποδεδειγμένα ένα ορμονικό ερωτικό ελιξίριο. Ταυτόχρονα με τα εκατομμύρια σπερματοζωάρια, στον κόλπο εκτοξεύονται τεστοστερόνη, ντοπαμίνη, νοραδρεναλίνη, διάφορα οιστρογόνα, ωκυτοκίνη και βασοπρεσσίνη. Αυτό το «κοκτέιλ» περιέχει ορμόνες που αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα των συναισθημάτων, από το ρομαντικό έρωτα (ντοπαμίνη και νοραδρεναλίνη), μέσω της σεξουαλικής παρόρμησης (οιστρογόνα και τεστοστερόνη) στην αμοιβαία δέσμευση (ωκυτοκίνη και βασοπρεσσίνη). Οι ορμόνες περνούν στο αίμα μέσα από το βλεννογόνο του κόλπου. Κάποιες από τις oυσίες δεν φτάνoυν κατευθείαν στα ευαίσθητα εγκεφαλικά κύτταρα, όμως δεν παύουν να επηρεάζουν άλλα κύτταρα του σώματος και εμμέσως και τον εγκέφαλο, μέσα από τις περίπλοκες οδούς επικοινωνίας των ορμονών. Το σπέρμα περιέχει επιπλέον και τις β-ενδορφίνες, που πηγαίνουν κατευθείαν στα εγκεφαλικά κύτταρα, όπου μειώνουν το άγχος και αυξάνουν την ηδονή και τη χαλάρωση.

Συντάκτης: Έλλη Βασιλείου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.