Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στην ιστορία δυο γυναικών που είναι κολλητές μεταξύ τους πολλές δεκαετίες και πριν λίγο καιρό …
Ο φίλος «από κούνια» είναι πάντα ο πιο αναντικατάστατος
Η φιλία… Ένα από τα σημαντικότερα αγαθά που γεμίζουν τη ζωή μας με νόημα, με αγάπη, με αστείες στιγμές που κρύβουν τόση ευτυχία.
Οι φίλοι; Τι να πρωτοπείς για αυτούς… Άνθρωποι που στα δύσκολα είναι εκεί και μας κρατάνε το χέρι, κάνοντας τον πόνο μισό. Άνθρωποι, που ακόμα και στα καλά, στις χαρές, στα απλά πράγματα που δεν χρειαζόμαστε τη βοήθειά τους, βρίσκονται εκεί για να καμαρώνουν το τι έχουμε καταφέρει και για να χαίρονται με τις χαρές μας διπλά.
Θα έλεγε κανείς πως οι φίλοι, για τον άνθρωπο, είναι μια δεύτερη οικογένεια. «Ανταγωνίζονται», σχεδόν, ακόμα και την κανονική μας οικογένεια σε πολλά, αφού σαν μικρά παιδάκια προτιμούσαμε να μοιραζόμαστε τα μυστικά μας με τους φίλους μας· τα παραπτώματά μας με τους φίλους μας· τα ψεματάκια μας και τις ζημιές που κάναμε στο σπίτι… και πάλι με τους φίλους μας.
Η διαφορά ενός φίλου που γνωρίζουμε λίγους μήνες ή ένα δύο χρόνια με έναν φίλο που θυμόμαστε δίπλα μας νοερά από όταν κάναμε τα πρώτα μας βηματάκια πλάι στην κούνια ή από όταν μπήκαμε δειλά δειλά στην τάξη και καθίσαμε στο θρανίο είναι τεράστια.
Η αγάπη δεν μετριέται κι, αδιαμφισβήτητα, κάθε φίλο που έχουμε στη ζωή μας, τον θεωρούμε σημαντικό και τον αγαπάμε για διαφορετικούς λόγους. Αλλά ο παιδικός ο φίλος, ο φίλος «από κούνια»… πάντα θα είναι αλλιώς, γιατί:
- Δεν άκουσε τις ιστορίες του παρελθόντος μας σε ένα διάλειμμα στην αυλή του πανεπιστημίου με έναν καφέ στο χέρι, αλλά τις έζησε μαζί μας. Ήταν εκεί όταν κλαίγαμε, επειδή μαλώσαμε με τους γονείς μας, όταν χάσαμε την αγαπημένη μας μπάλα παίζοντας μήλα στο σχολείο, ακόμα κι όταν νιώσαμε την πρώτη μας ερωτική απογοήτευση.
- Ξέρει τι μας αρέσει και τι θέλουμε. Δεν χρειάζεται να του υπενθυμίσουμε ποια μπάλα παγωτό να πάρει για εμάς ερχόμενος στο σπίτι μας ούτε πώς πίνουμε τον καφέ μας ούτε τι νούμερο παπούτσια φοράμε. Ξέρει τόσες λεπτομέρειες για μας, που σχεδόν τον εμπιστευόμαστε απόλυτα, ακόμα και για πράγματα που δεν τον αφορούν άμεσα, όπως αν μας ταιριάζει περισσότερο η ροζ ή η κόκκινη μπλούζα.
- Δεν χρειάζεται να του υπενθυμίζουμε ονόματα και πώς συνδέονται με ιστορίες που του εξιστορούμε. Ξέρει όλες τις ιστορίες από το παρελθόν μας, τους γονείς μας, τους συγγενείς μας, τους ανθρώπους με τους οποίους κάναμε παρέα ή συνάψαμε ερωτική σχέση. Ξέρει ανά πάσα στιγμή σε ποιον αναφερόμαστε και δεν χρειάζεται να του ξεχωρίσουμε τη «Μαρία» που γνωρίσαμε στην τωρινή δουλειά μας με τη «Μαρία» που είχαμε συμφοιτήτρια στο μεταπτυχιακό.
- Γελάμε με τα ίδια αστεία και έχουμε κοινές αναμνήσεις ιστοριών γέλιου. Πράγματι, ήμασταν μαζί όταν πέσαμε από το ποδήλατο και τότε πονέσαμε, αλλά μετά έγινε ένα καλό «inside joke» για την παιδική μας ηλικία. Ακόμα κι αργότερα, όταν απογοητευτήκαμε από μια κατάσταση και δράσαμε κάπως παρορμητικά, πλέον το θυμόμαστε μαζί και γελάμε, όπως γελάμε και με την επιπολαιότητα που είχε σταθεί τότε ικανή να μας κάνει να μαλώσουμε μεταξύ μας.
- Μπορούμε να πούμε και μια κουβέντα παραπάνω. «Προφανώς και δεν θα μας παρεξηγήσει ο άνθρωπος που μας ξέρει τόσα χρόνια, αν πάνω στα νεύρα μας υψώσουμε και λίγο τη φωνή μας» σκεφτόμαστε. Στην τελική, έχουμε ανταλλάξει τόσες κουβέντες, έχουμε μοιραστεί δύσκολες κι όμορφες στιγμές, έχουμε δει ο ένας τον άλλον νευριασμένο αρκετές φορές. Και, γι’ αυτό, είμαστε και πλήρως ο εαυτός μας μαζί του.
- Τον εμπιστευόμαστε. Τόσα χρόνια δοκιμασμένος… δεν έχει αποκαλύψει κανένα από τα μυστικά μας. Ξέρουμε ότι θα μας συμβουλέψει επειδή μας αγαπάει και δεν θα σκεφτεί καθόλου το συμφέρον του. Είναι ο παιδικός μας φίλος… και μήπως, τελικά, τον ξέρουμε τόσα χρόνια, όσα τον αδερφό μας;
- Δεν χρειάζεται να του πούμε τι δεν αντέχουμε και τι δεν μας αρέσει. Θα μας προσέξει και λίγο παραπάνω σε ένα ευαίσθητο για εμάς θέμα, θα μας βοηθήσει να το διαχειριστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ξέρει αν κάτι το έχουμε ξαναπεράσει στο παρελθόν, είτε ένα θέμα υγείας είτε ένα θέμα πιο προσωπικό ή, έστω, επαγγελματικό και… θα μας νοιαστεί αλλιώς, πώς να το κάνουμε!
- Θα μας ξελασπώσει, όπως έκανε πάντα. Ναι, εκείνη τη στιγμή που χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, επειδή έσπασες το βάζο της μαμάς σου, έρχεται εκεί, για να μοιραστείτε την ευθύνη. Είναι εκεί, ακόμα και για να σε καλύψει στο πρώτο σου ερωτικό ραντεβουδάκι, μέχρι και για να ακούσει την πρώτη σου ερωτική απογοήτευση με κάθε λεπτομέρεια και να σε αφήσει να κοιμηθείς στην αγκαλιά του το βράδυ. Είναι εκεί και για τα πιο σημαντικά, όπως μια εργασία που δεν μπόρεσες να τελειώσεις μόνος σου, γιατί ήσουν άρρωστος και κουρασμένος· την πολύτιμη βοήθεια ώστε να πάρεις έναν έπαινο· μια βοήθεια οικονομική, που σου έδωσε σε μια δύσκολη στιγμή.
Συνεπώς, ο παιδικός φίλος είναι πράγματι κάτι αναντικατάστατο, είναι κοντά σου όταν όλος ο κόσμος απομακρύνεται, κάτι που το έχει αποδείξει, εξάλλου, τόσα χρόνια που σε γνωρίζει.
Είναι μέλος της οικογένειάς σου τόσο… που… φοβάσαι μήπως σου κάνει πλάκα κι έρθει μια μέρα να ανοίξει το σπίτι σου με το αντικλείδι που του έδωσες… και πεθάνεις από το φόβο σου!
Είναι ωραίο στη ζωή μας, καθώς μεγαλώνουμε, να γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους, αλλά ο φίλος «από κούνια» δύσκολα παραχωρεί την «κούνια» του σε άλλον. Κι αυτό γίνεται κι επειδή δεν το θέλει, αλλά κι επειδή δεν το θέλουμε κι εμείς.
Παρ’ όλα αυτά, όταν ένας φίλος που, ίσως, γνωρίζουμε λιγότερο καιρό, αποδεικνύεται αξιόπιστος και καλός, ο φίλος που έχουμε «από κούνια», οφείλει να ανοίξει τα χέρια του και να αγκαλιάσει με μηδέν εγωισμό και το νέο μέλος της παρέας μας. Γιατί η αγάπη δεν διαιρείται, αλλά πολλαπλασιάζεται.
