Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, μια φανταστική πραγματικότητα

Υπάρχουν τα παραμύθια, οι μύθοι και η ιστορία. Πολλές φορές τα παραμύθια γίνονται μύθοι και οι μύθοι με τον καιρό ανήκουν στην ιστορία. Ή απεικονίζουν την ιστορία. Αυτό προσπάθησε ο Τόλκιν προκειμένου να πει στον γιο του για τον κόσμο που ζούμε και πως λειτουργεί η ανθρωπότητα. Και το κατάφερε γράφοντας ένα επικό βιβλίο φαντασίας, εμπνευσμένο από εμπειρίες και αναζητήσεις μιας ζωής.

Φτιάχνοντας παραμύθια, παραποιώντας την ιστορία

Τα περισσότερα παραμύθια απλώνονται προφορικά από γενιά σε γενιά. Και χάρη σε καλούς αφηγητές πολλές φορές γίνονται μύθοι. Και οι μύθοι γι’ αυτούς που δεν τους έζησαν μπορεί να γίνουν ιστορία. Και ο κόσμος αναπολεί τα περασμένα, δεν τα φαντάζεται πια. Και τα παιδιά μεγαλώνοντας πιστεύουν την ιστορία. Τους μύθους. Τα παραμύθια ενός βιβλίου.

Έτσι, κι ο γιος του Τόλκιν μεγάλωσε με έναν αρκετά καλό παραμυθά πατέρα. Έναν πατέρα που ένιωθε το χρέος να μιλήσει στο παιδί του για την κοινωνία και τους κανόνες που πολλές φορές καταπατώνται. 

Υπηρέτησε στον στρατό κατά τον ‘Α ΠΠ και οι εμπειρίες περί θάρρους, ψυχικής δύναμης, αλλά και φρικαλεότητας των ανθρώπων κατέκλυζαν το νου του. Αλλά και τον στοίχειωναν σε βαθμό που έπρεπε κάπου να τις πει. Να φροντίζει ώστε οι νέοι να μάθουν για την δύναμη της ταπεινότητας, της αγάπης, της πίστης. Ότι όλα αυτά στο τέλος νικούν κάθε μορφή κακού. Και το έκανε. Με τον δικό του τρόπο. Με τον τρόπο του φιλόλογου, καθώς ήταν το επάγγελμά του.

Η εμπορική επιτυχία του Χόμπιτ και οι εκδότες που πιέζουν για συνέχεια

Επηρεασμένος από τα όσα είδε κι έζησε στον ‘Α ΠΠ, την φιλολογία και τα βιβλία που αγαπούσε, τα παραμύθια που φρόντιζε να εξιστορεί στον γιο του, διάφορες μυθολογίες αλλά και τις θρησκείες (κυρίως την καθολική εκκλησία), εμπνεύστηκε και έγραψε ένα μεγάλο βιβλίο. Το Χόμπιτ. Την ιστορία του Μπίλμπο Μπάγκινς που οι περισσότεροι γνωρίζουμε πλέον και από τις ταινίες. Και το βιβλίο άρεσε στον γιο του, στους γιούς άλλων, και σε πολλούς ακόμα. Κι έτσι ο Τόλκιν εκτός από φιλόλογος και στρατιώτης ενίοτε, άρχισε να γράφει παιδικά βιβλία. 

Ήταν πολύ σχολαστικός σε αυτό που έκανε, και το έκανε με αγάπη. Μελέτησε αρκετές μυθολογίες αρκετών λαών, μελέτησε τις θρησκείες, γενικά μελέτησε και έπλασε δικούς του κόσμους. Έναν δικό του κόσμο. Την Μέση Γη. Εκεί όπου μύθοι, ιστορικά γεγονότα, και απρόβλεπτοι χαρακτήρες, βασισμένοι σε ανθρώπους που είχε γνωρίσει, ενώθηκαν κι έγιναν ιστορίες για μικρούς και μεγάλους με αρκετά νοήματα κρυμμένα.

Και μετά το Χόμπιτ και την θετική ανταπόκριση που έλαβε από τον κόσμο, οι εκδότες τον πίεζαν για άλλη μια περιπέτεια του Μπίλμπο. Ο ίδιος δεν το ήθελε. Αν και ήδη ασχολούνταν με την χαρτογράφηση και εκτενή ανάλυση χαρακτήρων και τόπων της Μέσης Γης, σε ένα έργο που εκδόθηκε πολύ αργότερα με το όνομα Σιλμαρίλιον. Του ήταν πιο ευχάριστο να γράφει μικρές ιστορίες και κάτι τέτοιο σκέφτονταν να κάνει και για τη συνέχεια του Χόμπιτ.

Ένα τυχαίο γεγονός γίνεται αφορμή για το έπος

Ώσπου ένας φοιτητής σε κάποιες εξετάσεις που ο Τόλκιν ήταν επιτηρητής, άφησε λευκή κόλλα στο γραφείο και έφυγε. Όχι εντελώς λευκή δηλαδή. Έγραφε μόνο «σε μια τρύπα στο έδαφος ζούσε ένα χόμπιτ». Ναι, καλά θυμάστε. Έτσι ξεκινάει ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.

Μια ιστορία που είχε σκοπό να παραλληλίσει τον ‘Α ΠΠ, ο οποίος λεγόταν και ο πόλεμος που θα τελείωνε τους πολέμους. Μια ιστορία για την δύναμη της πίστης που στο τέλος νικάει πάντα το κακό. Και για να μην τρομάξουμε τα παιδιά με αληθινά ονόματα και τανκς, ε τα άλλαξε λίγο τα πράγματα. Ο ίδιος είχε πει στον φίλο του R. Murray και ιερέα «ένα ριζοσπαστικά θρησκευτικό και Καθολικό έργο, ασυνείδητα στην αρχή, μα συνειδητά με την δεύτερη ματιά». 

Συντάκτης: Νίκος Σέρβος,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.