Νευρική ανορεξία: Μια ασθένεια της ψυχής και όχι του σώματος!
Η Λίζα είναι μια νεαρή αναγνώστριά μου, η οποία αρχικά επικοινώνησε μαζί μου για να μοιραστεί τις εντυπώσεις και τα συναισθήματά της σχετικά με ένα βιβλίο μου. Στη συνέχεια ανταλλάξαμε μερικά μέιλς, όπου σταδιακά μου αποκάλυψε το πρόβλημά της και τον Γολγοθά που πέρασε και περνάει. Πάσχει από νευρική ανορεξία. Την ασθένεια που τείνει να στιγματίσει την εποχή μας και για την οποία τόσα και τόσα έχουμε ακούσει και διαβάσει. Με τη διαφορά ότι από νευρική ανορεξία δεν πάσχουν μόνο τα σούπερ μόντελς και οι ηθοποιοί, αλλά κορίτσια της διπλανής πόρτας ή ίσως και της ίδιας μας της οικογένειας. Με αυτό θέλω να πω ότι είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους και κυρίως όσους έχουν κορίτσια σε νεαρή ηλικία.
Ας γίνει σαφές ότι η νευρική ανορεξία, όπως και η βουλιμία, δεν είναι απλές διατροφικές διαταραχές, αλλά ψυχικές διαταραχές. Ο λόγος που στρεφόμαστε εναντίον του ίδιου μας του εαυτού πολεμώντας το σώμα μας, δεν είναι ποτέ η πραγματική πείνα ή η πραγματική έλλειψη όρεξης. Μπορεί κάποιος άνθρωπος που περνά μια στεναχώρια, μια θλίψη, να χάσει την όρεξή του και κατά συνέπεια να χάσει και κάποιο βάρος. Είναι εντελώς διαφορετικό από τη νευρική ανορεξία, η οποία αποτελεί μορφή ψύχωσης και χρειάζεται άμεση θεραπεία με ψυχιατρική υποστήριξη, αλλά και νοσηλεία στις σοβαρές περιπτώσεις.
Οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως συνήθως τα βαθύτερα αίτια που οδηγούν σε μια τέτοιου είδους διαταραχή είναι η έλλειψη αγάπης και στοργής από την οικογένεια και κυρίως τη μητέρα προς την κόρη. Κακή σχέση ανάμεσα στα δυο αυτά άτομα με παντελή έλλειψη επικοινωνίας, είναι στατιστικά πιθανό να οδηγήσουν ένα νέο κορίτσι σε νευρική ανορεξία ή βουλιμία. Επίσης άτομα υπερβολικά άβουλα, που για όλη τους τη ζωή απλά ακολουθούσαν επιθυμίες άλλων, προσπαθούν να ελέγξουν τον εαυτό τους με το να ελέγχουν το βάρος τους σε ακραία σημεία. Συχνά ξεκινά από μια απλή δίαιτα στην εφηβική ηλικία, στην πορεία χάνεται ο έλεγχος κι εκδηλώνεται η διαταραχή (που ήδη υποβόσκει).
Είμαι σίγουρη πως θεωρίες έχετε όλοι διαβάσει πολλές και δε θα σας κουράσω άλλο. Πήρα την άδεια της Λίζας όμως να δημοσιεύσω μέρος του μέιλ της και θεωρώ πως είναι καλύτερα ν’ αφήσω την ίδια να μιλήσει αντί για μένα. Μια πραγματική μαρτυρία περνάει περισσότερα μηνύματα από όλες τις επιστημονικές αναλύσεις. Ακούστε την, νιώστε την. Αυτό αρκεί για να καταλάβετε τόσο εκείνην, όσο και τον ίδιο σας τον εαυτό.
«Παρόλο που είμαι μοναχοκόρη θεωρώ πως ποτέ δεν είχα τη σημασία που θα ήθελα να έχω από τη μάνα μου. Λεφτά είχαμε μπόλικα, τίποτα δε μας έλειπε αλλά αυτό δε με έκανε ευτυχισμένη. Εκείνη ήταν πολύ κομψή πάντα έτσι τη θυμάμαι, όχι ιδιαίτερα όμορφη αλλά με ωραίο σώμα, όλη μέρα στα γυμναστήρια. Ποτέ δε δούλεψε κι όμως πότε την έβλεπα; Μεγάλωσα με νταντάδες, ο μπαμπάς χαμένος στον κόσμο του με τις επιχειρήσεις, ταξίδια κλπ. (πολύ πιθανόν να έπαιζε και ερωμένη, τουλάχιστον έτσι άκουγα τη μάνα μου να λέει) κι εκείνη ούτε ξέρω πού γύρναγε. Τα βράδια πάντα έπαιζε χαρτιά, είχε πάθος μ’ αυτό. Να φανταστείτε πως περνούσαν μέρες ολόκληρες χωρίς να δω κάποιον απ’ τους δυο, τους άκουγα μόνο στο τηλέφωνο και πάντα μου έλεγαν το ίδιο πράγμα: “Για ό,τι χρειαστείς έχουμε αφήσει λεφτά στο συρτάρι”. Μα ποιός τους είπε ότι χρειαζόμουν λεφτά; Μια κανονική οικογένεια χρειαζόμουν!
Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, γενικά ήμουν καλό παιδί και πέρασα μια εφηβεία πολύ ήσυχη. Ίσως θεωρούσα πως έτσι θα τους έκανα να με προσέξουν, ν’ ασχοληθούν μαζί μου, αφού θα τους έκανα περήφανους. Όμως με είχαν πάρει ως δεδομένο κι ό,τι καλό έκανα κι αυτό ως δεδομένο το έπαιρναν.
Σε όλη μου την παιδική ηλικία ήμουν λίγο παχουλή, ίσως έτρωγα από ανία, για να καλύψω κάποιο συναισθηματικό κενό (είδατε πόσα έμαθα με την ψυχοθεραπεία;). Όταν με έβλεπε η μητέρα μου αναγνώριζα στο ύφος της την απόρριψη, σα να έλεγε, πώς είσαι έτσι; Εκείνη ήταν μοντελάκι βλέπετε! Ακόμα και το γεγονός ότι πέρασα στις πρώτες θέσεις στη φιλοσοφική σχολή δε φάνηκε να την ευχαριστεί, δεν έδειχνε να με θαυμάζει. Κι όταν μια μέρα κρυφάκουσα κάποια θεία μου να της λέει “καθόλου δε σου έμοιασε η κόρη σου, χοντρή θα γίνει”, τότε σα να μου γύρισε το μυαλό.
Ήμουν 18 τότε και ξεκίνησα δίαιτα και γυμναστική σε εξαντλητικούς ρυθμούς όμως. Ξεκίνησα 70 κιλά (έχω ύψος 1.65) και στο τέλος έφτασα να ζυγίζω 42! Όσο αδυνάτιζα κι έβλεπα τη μαμά μου να με καμαρώνει, τρελαινόμουν από τη χαρά μου. Ίσως ήταν κι η μόνη περίοδος της ζωής μου που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη, με έπαιρνε μαζί της στα μαγαζιά και μου ψώνιζε και μου έλεγε “τώρα που είσαι αδύνατη σου πηγαίνουν όλα!” Δεν ήθελα να το χάσω αυτό με τίποτα κι έτσι μίσησα το φαγητό γιατί πίστευα πως αυτό έφταιγε που με έκανε χοντρή και δε μ’ αγαπούσε η μάνα μου. Αδυνάτιζα όλο και περισσότερο, αλλά ποτέ δε μου φαινόμουν αρκετά καλή. Κατά περιόδους με έπιανε πείνα τρομερή κι έτρωγα ανεξέλεγκτα και μετά μισούσα τον εαυτό μου κι έκανα εμετό για να τα βγάλω. Μετά από ένα χρόνο δεν πεινούσα πια ποτέ κι υπήρχαν μέρες που όλη μέρα δεν έτρωγα απολύτως τίποτα! Ή άλλες που έτρωγα ένα μήλο ή μια ντομάτα κι ένα αυγό και μ’ έπιανε τρόμος ότι θα έπαιρνα βάρος!
Εκεί άρχισαν τα προβλήματα με την υγεία μου. Είχα φτάσει στα 42 κιλά κι ήθελα να χάσω κι άλλο. Είχα πόνους στο στομάχι και στα νεφρά, μου σταμάτησε η περίοδος, άρχισαν να χαλάνε τα δόντια μου κι έπεφταν τα μαλλιά μου. Καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δε μπορούσα πια να φάω. Όλοι μου έλεγαν ότι έχω γίνει άσχημη πια κι η ίδια η μαμά μου άρχισε να με παρακαλάει να φάω. Κι αφού έβλεπα ότι και πάλι έχω την προσοχή της, γιατί πραγματικά είχε ανησυχήσει πολύ, το τράβαγα όλο και περισσότερο. Μέχρι που μια μέρα έχασα τις αισθήσεις μου και ξύπνησα στο νοσοκομείο.
Νοσηλεύτηκα ένα μήνα με ορό και παράλληλα άρχισε να με βλέπει ψυχίατρος. Έκανα και κάνω ακόμα ψυχοθεραπεία και μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ ομολογώ. Η μαμά μου είναι γεμάτη ενοχές με όσα τις είπαν οι ψυχολόγοι κι όλο κλαίει. Λυπάμαι πραγματικά, αλλά πιο πολύ λυπάμαι για μένα τώρα. Ευτυχώς οι γιατροί είναι αισιόδοξοι, εδώ κι ένα χρόνο που έγινε αυτό και νοσηλεύτηκα έχω πάρει 5 κιλά και πάω όλο και καλύτερα. Ξέρω πως δεν έχω θεραπευτεί εντελώς, αλλά τουλάχιστον έχω ελπίδα.
Περιττό να σας πω ότι είχα πάθει τέτοια εμμονή με το φαγητό, που δεν ασχολούμουν με τίποτε άλλο. Στη σχολή πήγαινα βέβαια αλλά πουθενά αλλού. Ούτε φίλες πια, ούτε αγόρια, τους απέφευγα όλους! Έγινα αντικοινωνική κι αντιπαθής μπορώ να πω. Τώρα, με τη βοήθεια του ψυχολόγου μου, αρχίζω πια να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου και το ενδιαφέρον μου για τη ζωή.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, χάρηκα πολύ που το βιβλίο σας, σα μάθημα ζωής, στάθηκε αφορμή να σας γνωρίσω και να σας ανοίξω την καρδιά μου. Να είστε καλά και να προσέχετε την κόρη σας. Να την αγαπάτε γι αυτό που είναι.»
«Το κείμενο αποτελεί μια συνεργασία του flowmagazine.gr με την κ. Τζιρίτα. Δείτε περισσότερα για το συγκεκριμένο αρθρογράφο εδώ»
