Μοναξιά, φίλος ή εχθρός;
Στην σύγχρονη εποχή την οποία ζούμε οι ρυθμοί είναι αστραπιαίοι και όλο και περισσότερος κόσμος χάνει την αίσθηση της κοινωνικοποίησης και απομονώνεται. Τελικά η μοναξιά μας είναι φίλος ή εχθρός;
Οι μοναχικοί άνθρωποι, συνήθως είναι ευαίσθητοι άνθρωποι που φοβούνται να ανοίξουν την ψυχή τους και να κάνουν γνωστά τα συναισθήματα τους ως προς τους άλλους. Αυτό έχει ως συνέπεια να φοβούνται μήπως πληγωθούν και έτσι διαιωνίζεται η μοναχικότητά τους.
Όταν το άτομο συμφιλιωθεί με την μοναξιά του τότε πιστεύω ότι ξεκινάει ένα μαγικό ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης και κατανοήσης του εαυτού του. Η μοναξιά μπορεί να γίνει ο καλύτερος μας φίλος και να μας οδηγήσει σε μονοπάτια δημιουργίας και εξελικτικής τροχιάς. Όμως άλλες φορές η μοναξιά είναι εχθρός π.χ. πολύ άνθρωποι ενώ έχουν πλήθος ανθρώπων να τους περιβάλλουν αυτοί νιώθουν μόνοι. Αυτή η μοναξιά μπορεί να είναι εχθρός για την κοινωνικοποίηση του ατόμου καθώς επίσης και για την προσωπική του εξέλιξη.
Η μοναξιά μπορεί να δώσει τον χρόνο που χρειάζεται στο άτομο να αναζητήσει το βαθύτερο εγώ του. Εκεί ο άνθρωπος μπορεί να αποκρυπτογραφήσει ποιος πραγματικά είναι και τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Μόνο σε περιπτώσεις απόλυτης μοναξιάς πιστεύω ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει την απόλυτη δύναμή του. Πολλές φορές η πολυκοσμία και οι κοινωνικές συναναστροφές αποδυναμώνουν το άτομο σαν πνευματικό ον. Μια ιδέα γεννιέται από το άτομο σαν μονάδα και γιγαντώνεται από το σύνολο.
Όμως πέρα από αυτά που ίσως πιστεύω εγώ η μοναξιά είναι εχθρός του ατόμου. Γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Πολύ άνθρωποι δεν την αντέχουν την μοναξιά γιατί δεν μπορούν να συμφιλιωθούν είτε με αυτή, είτε με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η μοναξιά έχει οδηγήσει τον άνθρωπο πολλές φορές σε σκοτεινά μονοπάτια, μονοπάτια απελπισίας και τρέλας.
Η δική μου ευχή είναι ο κάθε άνθρωπος να ζει την ζωή του όπως αυτός επιθυμεί. Να επιλέγει ελεύθερα αν η μοναξιά είναι εντέλει φίλος του ή εχθρός του.
