Λίγο οξυγόνο ακόμα

Με αφορμή τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές στην Αυστραλία που θέτουν όλο τον πλανήτη σε αγωνία δημοσιεύουμε ένα ποίημα με θέμα «Ένα φλεγόμενο δέντρο που αιμορραγεί». Στόχος μας η αφύπνιση του κόσμου για να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι όταν ένα δέντρο αιμορραγεί… ο άνθρωπος αφανίζεται και θα μετανιώσει όταν θα είναι πολύ αργά.

Όσο περνάνε τα χρόνια και η ανάγκη μας για υλικά αγαθά αυξάνεται, χάνουμε όλο και περισσότερο την ανάγκη μας για εσωτερική ενδοσκόπηση και ουσιαστική επικοινωνία με τον εσωτερικό μας εαυτό. Γεμίζουμε ανασφάλειες, τοποθετούμε κάθε «επίκτητη» ανάγκη μας κάπου βολικά, νομίζοντας έτσι ότι τίποτα δεν επηρεάζει τον κόσμο μας. Καταστρεφόμαστε όλο και πιο βαθιά, κυριολεκτικά και μη, εμποτίζουμε το Εγώ μας όλο και πιο πολύ με αφέλεια και αδιαφορία για τα πάντα, καταλήγοντας σε ένα κενό, που σιγά-σιγά μας καταπίνει.

Το παρακάτω ποίημα δεν ξέρω πως θα αγγίξει τον καθένα σας και πως θα ερμηνευθεί. Όταν το έγραφα η μόνη μου ελπίδα ήταν η αφύπνιση.

Λίγο Οξυγόνο Ακόμα, Μαύρη Τουλίπα

“Σκεφτόμουν ένα φλεγόμενο δέντρο που αιμορραγούσε

Στωικά το χάιδευα αλλά δεν καιγόμουν

Όσο το ακουμπούσα η φλόγα μεγάλωνε

Λόγια συμπαράστασης

Το κορμί μου σπάραζε

Προσπαθούσα να ανασάνω

Απόψε ίσως να την έβγαζα

Ο χρόνος μειωνόταν

Μονολογούσα συγγνώμες

Λίγο οξυγόνο ακόμα

Το ζώο ουρλιάζει, υποφέρει και αιμορραγεί

Είμαι άνθρωπος, χρειάζομαι και άλλο οξυγόνο

Το ζώο κοιτάει τα μάτια μου

Χρειάζομαι και άλλο οξυγόνο

Το ζώο εξαφανίζεται

Αργώ να καταλάβω

Στάχτες παντού

Απόψε είναι ήδη αργά

Το νερό στερεύει

Χρειάζομαι ενυδάτωση

Το δέρμα μου ξεράθηκε

Λίγο οξυγόνο ακόμα

Δεν μπορώ πια να κλάψω

Το νερό στερεύει

Δεν φταίω μονολογώ

Τόσα ήξερα και τόσα έκανα

Λίγο οξυγόνο χρειάζομαι

Φοβάμαι

Θυμάμαι το δέντρο που άγγιζα και έκαιγα

Θυμάμαι το ζώο που σκότωνα

Λυπάμαι

Φοβάμαι

Με μανία βυθιζόμουν στο σκοτάδι και ας υπήρχε φωτιά παντού

Λίγο χρόνο ακόμα

Λίγο οξυγόνο ακόμα

Χρειάζομαι λίγη ζωή ακόμα

Λίγη ζωή από αυτή που εγώ ο ίδιος βάλτωσα

Φύση μην κλαις άλλο

Σήμερα όλα είναι αλλιώς

Αύριο ίσως καταφέρω να κερδίσω μια συγχώρεση

Μα σήμερα θα πολεμήσω

Σήμερα αποφασίζω να ζήσω με σένα μητέρα..”

Η ουσία βρίσκεται μέσα μας. Πρέπει να την νιώθουμε για να μπορούμε να συνυπάρχουμε σε μια φύση που μας δόθηκε με ευγένεια. Κανένας δεν είναι απόλυτα σωστός, δίκαιος, αλάθητος. Η ανθρωπιά πάντα κερδίζει και κάπου εδώ είναι η στιγμή μας να διερωτηθούμε τι πάει τόσο λάθος. Τι πρέπει να αλλάξει. Ο τρόπος ζωής μας όσο και να δυσκολευόμαστε να το αντιληφθούμε πλήττει το «σπίτι» μας. Η φύση μας χρειάζεται. Τα ζώα μας χρειάζονται. Εμείς μας χρειαζόμαστε.

(Πηγή: https://www.mauritoulipa.com/ )

Συντάκτης: Νάνσυ Παπαδοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.