Φώτα, κάμερες, έτοιμοι; Δράση! Η ζωή μας αποτελείται από πολλά διαφορετικά καρέ που συντελούν στη δημιουργία της μοναδικής, προσωπικής ταινίας …
Κινηματογράφος εναντίον πεσιμισμού
Σήμερα… Μια μέρα θεωρητικά όπως όλες οι υπόλοιπες. Μια ημέρα που κάθεσαι με την κουβερτούλα σου στον καναπέ σου κάνοντας ζάπινγκ, σκεπτόμενος αυτό το πρόβλημα που επείγει να λυθεί…Και ξαφνικά! Μια ταινία σου φέρνει την «λύση» στα πόδια σου, σου αλλάζει τον τρόπο σκέψης σου και σου αναπτερώνει το ηθικό! Είναι δυνατόν;
Ο επιμένων ή ο υπομένων νικά;
Κι όμως! Σήμερα ήταν μια ημέρα σαν κι αυτές, τις ιδιαίτερες. Στην τηλεόραση το πρόγραμμα έδειχνε ως την επόμενη ταινίας προβολής «Το κυνήγι της ευτυχίας». Ενδιαφέρον τίτλος σκέφτηκα, καθώς σκεπαζόμουν μέχρι το λαιμό με την μικρή πολύχρωμη κουβέρτα μου. «Γιατί δεν βρίσκω την δουλειά που θέλω;», «Γιατί ταλαιπωρούμαι τόσο;» κι άλλα τόσα ερωτήματα με απασχολούσαν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας. Εύκολα με συνεπήρε κι έγινα από θεατής, ενεργό κομμάτι της. Ο νέος αυτός πατέρας, που μια μέρα έρχεται αντιμέτωπος με μερικούς από τους πιο δυνατούς φόβους όλων μας (χάνει την σύντροφό του, το σπίτι του και όλες του τις οικονομίες), βρίσκει ως στήριγμα τον μικρό του γιο και διεκδικεί από το μηδέν μία θέση στον ήλιο. Η επιμονή και η αντοχή του, σε κάνει να αναλογιστείς για τις δικές σου δυνάμεις και προσπάθειες διεκδίκησης αυτού που τόσο επιζητάς.
Δυνατές σκηνές όπως η διανυκτέρευση σε τουαλέτα, σε προβληματίζουν, σε συγκινούν και σε παρακινούν ενδόμυχα για να ξεκινήσεις το δικό σου ταξίδι προς την «Ευτυχία». Φθάνοντας στο τέλος του έργου, πέρα από τα χαρτομάντιλα που είχαν συσσωρευτεί γύρω μου, με είχαν κατακλύσει θετικές σκέψεις και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως πρέπει να παλεύεις για αυτό που θέλεις ανεξαρτήτως του τί είναι αυτό. Μαζί με την «λύτρωση» του πρωταγωνιστή φθάνοντας στο τέλος του δύσκολου αυτού ταξιδιού (κατέκτησε την δουλειά των ονείρων του κι έτσι όλα φαίνεται πλέον να μπορούν να μπουν σε μια σειρά), κατέληξα στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν κερδίζεται, αλλά κατακτιέται.
Carpe diem!
Θύμησες από το ποίημα του εθνικού μας ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη «Ιθάκη» ξεπήδησαν καθώς κάθομαι σταυροπόδι κι αναπολώ καταστάσεις που βιώνω τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και ως μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Πόσο εύκολο είναι να λάβεις αυτό που διακαώς επιθυμείς και ονειρεύεσαι; Μέχρι πού θα έφτανες; Για πόσο; Σαφώς οι χολιγουντιανές διαστάσεις έχοντας έντονο το στοιχείο εκείνο της μυθοπλασίας, αυξάνουν στο μέγιστο της πιθανότητες επιτυχίας και «κάθαρσης», ωστόσο σκέπτομαι πόσο μας εκπλήσσει καθημερινά η ίδια η ζωή στην πραγματικότητα. Αξίζει να παλέψεις κι έπειτα αν δεν ρωτήσεις η απάντηση θα είναι πάντα Όχι. Για εμένα η ταινία αυτή υπήρξε ορόσημο στη ζωή μου και έχει μπροστά της μόνο θετικό πρόσημο. Συναισθηματικά με γέμισε πλήρως και αναπτέρωσε το ηθικό μου ακριβώς την ώρα που το χρειαζόμουν. Λες και ήταν προγραμματισμένο να τη δω την ώρα που έπρεπε.
Κρίνω πως θα πρέπει να την δουν όλοι άμεσα κι ειδικά στην εποχή μας ζώντας, μέσα σε συνθήκες κρίσης (κρίση κάθε είδους). Αρκετές φορές η «ευτυχία» βρίσκεται δίπλα μας και η κατάκτησή της είναι πολύ πιο απλή από όσο νομίζουμε. Αρκεί να δούμε τα πράγματα με μια πιο θετική ματιά και να μην ξεμακρύνουμε λεπτό από τον στόχο μας, εναποθέτοντας όλες μας τις δυνάμεις εκεί. Ώρα για ύπνο. Καληνύχτα σε όλους. Αύριο ξημερώνει μια νέα ημέρα… Αδράξτε την!
«Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.»
