Κάνε επιτέλους την αρχή!

Αν το καλοσκεφτούμε, όλη μας η ζωή είναι χτισμένη πάνω σε νέα ξεκινήματα. Συνεχώς φεύγουμε από το περιβάλλον στο οποίο είχαμε συνηθίσει να βρισκόμαστε για κάποιο καιρό – αρκετό ή λίγο – και είτε ηθελημένα, είτε αναγκαστικά μπαίνουμε σε ένα καινούργιο. 

Στην καλύτερη, είμαστε ενθουσιασμένοι και γεμάτοι ανυπομονησία για την πόρτα που ανοίγει μπροστά μας, για την πληθώρα ευκαιριών που πρόκειται να παρουσιαστούν, για τις εμπειρίες που θα αποκτήσουμε, τους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε. 

Στη χειρότερη, παραλύουμε από τον φόβο για το άγνωστο και το απρόσμενο και αρνούμαστε κατηγορηματικά να προσαρμοστούμε.

Ποιο είναι το κακό στη δεύτερη εκδοχή; Κανένας δεν πήγε ποτέ μπροστά καθισμένος στα αυγά του. Φανταστείτε που θα είχαμε καταλήξει σαν ανθρωπότητα αν σκλαβωνόμασταν από τον φόβο και τις ανασφάλειές μας. Δεν είπα πως προτιμότερο είναι να παίρνεις φόρα έχοντας άγνοια κινδύνου και να τα ισοπεδώνεις όλα, μα σίγουρα και το άλλο άκρο δεν βοηθά. Στην τελική, κατά πάσα πιθανότητα δεν απολαμβάνεις πραγματικά τη ζωή όταν μονίμως δεν τολμάς να βγεις έξω από το “comfort zone” σου, έχεις βολευτεί σε μια σχεδόν ικανοποιητική καθημερινότητα, απλά επιλέγεις να το αγνοείς επιδεικτικά. 

Σε περίπτωση, βέβαια, που συνειδητά έχεις θέσει ως σκοπό της ζωής σου όχι να προοδεύεις και να εξερευνάς, αλλά να παραμένεις στην αρχική σου θέση γιατί σου προσφέρει ασφάλεια και προβλεψιμότητα, τότε δεν υπάρχει και λόγος να κάνεις βήμα παραπέρα.

Αν, όμως, η συμπεριφορά αυτή έχει διαμορφωθεί λόγω συνήθειας – που σίγουρα έχει –, ήταν μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον ασυνείδητη και πλέον συνειδητή, ή ήταν πάντοτε επιδιωκόμενη και πια θέλεις να την αλλάξεις τότε καλώς ήρθες στον κόσμο όπου τολμάμε πράγματα ακόμα κι αν δεν πατάμε καλά στα πόδια μας. Οι άνθρωποι βασικά ανέκαθεν σιχαινόμασταν την αβεβαιότητα και παλεύουμε να την καλύψουμε προσπαθώντας να παίρνουμε συνεχώς τον έλεγχο των καταστάσεων, των συναισθημάτων μας, του σώματός μας. Δεν είναι τυχαίο πως όταν αδυνατούμε να θέσουμε υπό τον έλεγχό μας αυτά – γεγονός μάλλον ιδιαίτερα σύνηθες –, παραλύουμε.

Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτε το κακό στο να κάνεις το πρώτο βήμα φοβισμένος, στο να συνεχίζεις χωρίς να είσαι προετοιμασμένος για όλες τις πιθανές αναποδιές, στο να επιμένεις ακόμα κι αφού δεν πήγαν τα πράγματα όπως τα είχες σχεδιάσει. Εξάλλου, δεν έχει και νόημα κάθε φορά που «αποτυγχάνουμε» να τα παρατάμε και να επαναπαυόμαστε. 

Αυτό που θέλουμε πρέπει να είναι η εμπειρία και ό,τι αυτή έχει να μας προσφέρει. Να αγκαλιάζουμε το άγνωστο γιατί από τη μία, αν δεν το αποδεχτούμε θα απογοητευόμαστε ξανά και ξανά και θα μας στερεί ικανοποίηση κι απ’ την άλλη, μόνο έτσι μας δίνεται η δυνατότητα να προχωράμε μπροστά ανεμπόδιστα. Και όταν λέω ανεμπόδιστα, δεν εννοώ τα εξωτερικά εμπόδια, αλλά εκείνα που προβάλλει ο εαυτός μας.

Συντάκτης: Σπυριδούλα Γιαννοπούλου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.