Τζάνις Τζόπλιν – Η λευκή φωνή των μπλουζ
Η μουσική ροκ σκηνή της γενιάς των χίπις, έχασε τρεις πολύ μεγάλους μουσικούς στην ίδια ηλικία μέσα σε λίγους μήνες. Ο Μόρισον έφυγε τελευταίος σε αυτή την αλυσίδα του πρόωρου θανάτου. Με απόσταση δύο μόλις εβδομάδων, είχαν προηγηθεί, κάποιους μήνες νωρίτερα, αρχικά ο Χέντριξ και αργότερα η Τζόπλιν.
Κι αν ο κόσμος είχε μαγευτεί από το σπάνιο ταλέντο στη μουσική σύνθεση του Χέντριξ, είχε ταξιδέψει σε κόσμους σουρεαλιστικούς με τους υπέροχα ποιητικούς στίχους του Μόρισον, με τη Τζόπλιν, έμενε εκστασιασμένος από την ερμηνευτική της δεινότητα και τα μοναδικά μπλουζ γυρίσματα της φωνής της, που την ανέδειξαν στην πρώτη μεγάλη γυναίκα ροκ σταρ του αιώνα.
Η Τζάνις Τζόπλιν γεννήθηκε μέσα σε μια συντηρητική, θρησκευόμενη οικογένεια, σε ένα έντονα μικροαστικό περιβάλλον. Από μικρή φάνηκε ότι δε θα ακολουθούσε το πατροπαράδοτο οικογενειακό μοντέλο της γενέτειράς της, αλλά θα άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει όπως πολλοί άλλοι νέοι της γενιάς της, σε εμπειρίες γεμάτες ελεύθερο έρωτα, ναρκωτικές ουσίες και άφθονο αλκοόλ.
Από το σχολείο ακόμα, άρχισε να ξεχωρίζει και να συμπεριφέρεται διαφορετικά από τα συνομήλικα κορίτσια. Συμπαθούσε τους μαύρους, ντυνόταν περίεργα κι ήταν απόμακρη και αθυρόστομη. Αυτό είχε ως συνέπεια τη σταδιακή περιθωριοποίησή της από τη σχολική κοινότητα.
Μόλις ολοκληρώνει το σχολείο, αρχίζει να πειραματίζεται με τη μουσική. Τα εφηβικά της μπλουζ ακούσματα, την επηρέασαν στην απόφασή της να στραφεί στη μουσική αφενός, και σφυρηλάτησαν την ερμηνευτική της τεχνική αφετέρου. Από την αρχή της μουσικής της καριέρας, διαφαίνεται η ιδιαιτερότητα της φωνής της. Μια ακατέργαστη, μπάσα και συνάμα μελωδική φωνή, βουτηγμένη στις μπλουζ και γκόσπελ εκφράσεις. Ένα ατόφιο ταλέντο, που μπορούσε να εκφράσει με την ερμηνευτική της δεινότητα, όλη την αγωνία, το πάθος, τα όνειρα και τις προσδοκίες της γενιάς της. Μιας γενιάς που ξεπήδησε από τον υπερπλουτισμό και τον μιλιταριστικό ιμπεριαλισμό της πατρίδας της.
Οι παράγοντες που δημιούργησαν αυτό το ηφαίστειο, αυτήν την εκπληκτική ερμηνεύτρια, ήταν οι μπλουζ ιέρειες της δεκαετίας του ‘40-‘50, η γενιά μπιτ – συνεργάστηκε με μπιτ ποιητές – και η ανασφάλεια που είχε η ίδια ως άνθρωπος. Η ανασφάλειά της προερχόταν από την εμφάνισή της. Δεν ήταν ένα κορίτσι που μπορούσε να κατακτήσει κάποιον με την ομορφιά του – χαρακτηριστικό γεγονός, που καταδεικνύει τη γνώμη των γύρω της συμφοιτητών είναι ότι στο πανεπιστήμιο, όπου φοιτούσε, την είχαν χαρακτηρίσει ως τον «πιο άσχημο άντρα του πανεπιστημίου».
Ένιωθε μόνη της και αυτό κατάφερνε να το βγάζει στην ερμηνεία της. Ήταν μια γυναίκα ανασφαλής, αλλά και δυναμική ταυτόχρονα, σε μια μίξη τόσο εκρηκτική, όσο εκρηκτική ήταν και η φωνή της.
«Κάθε βράδυ κάνω έρωτα με 25.000 ανθρώπους στη σκηνή, μετά όμως, γυρίζω σπίτι μόνη»
Βουτηγμένη στις καταχρήσεις, το πολύ αλκοόλ και το κοκτέιλ ναρκωτικών, με σχέσεις περιστασιακές, με συμμετοχές σε συναυλίες, όπου αφήνει τα πλήθη με ανοιχτό στόμα και σε έκσταση να παραληρούν και να ταξιδεύουν στον κόσμο που τους μελωδούσε αυτή και το συγκρότημά της, η Τζόπλιν γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα ροκ ονόματα της εποχής της.
Έχει συμπεριληφθεί από το περιοδικό Rolling Stone στους σπουδαιότερους καλλιτέχνες και ερμηνευτές του ροκ για τον περασμένο αιώνα. Έχουν γραφτεί γι’ αυτήν τραγούδια από άλλους καλλιτέχνες που τη γνώρισαν, έχουν φτιαχτεί ντοκιμαντέρ και ταινίες με έμπνευση από τη ζωή της, έχουν βγει δίσκοι μετά το θάνατό της. Μετά το θάνατό της έχει μπει στο μουσείο της ροκ – Rock and Roll Hall of Fame – κι έχει κερδίσει βραβείο Γκράμυ – Grammy Lifetime Achievement Award.
Αυτή η σπουδαία καλλιτέχνης, σαν παιχνίδι της μοίρας, έφυγε στην ηλικία των 27 ετών, μια ηλικία που είναι τόσο σημαδιακή για τη μουσική. Πολλοί καλλιτέχνες έφυγαν σε αυτή την ηλικία. Η Τζόπλιν πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης μόλις δύο εβδομάδες μετά τον Χέντριξ. Πέταξε στους κόσμους που τραγούδησε σπαρακτικά η ίδια, μένοντας πάντα μόνη μετά που έκλεινε η αυλαία.
Αυτό που πέτυχε στη ζωή της ήταν να γίνει η λευκή φωνή των μπλουζ.
