Ιστορίες αλλοτινών χρόνων: Καλοκαίρια της πρώτης νιότης

Ο πρώτος καύσωνας της χρονιάς! Ψάχνω να βρω μία δροσερή γωνία στο παρκάκι κάτω από το σπίτι μου γυρίζοντας από το γραφείο, έτσι κάτω από τα δέντρα όπως παλιά. Αλλά χωρίς επιτυχία…η ζέστη αφόρητη. Αλήθεια, τόσο πολύ άραγε με ενοχλούσε η ζέστη τα καλοκαίρια τα αλλοτινά?

Τέτοια εποχή πάντα θυμάμαι την αίσθηση ελευθερίας που μας πλημμύριζε! Το τέλος της σχολικής χρονιάς σηματοδοτούσε την έναρξη της ελευθερίας μας!

Την τελευταία ημέρα του σχολείου που δεν κάναμε ουσιαστικά μάθημα…πάρτι κάναμε και το τέλος σηματοδοτούνταν από τα κλασικά μπουγέλα! Είμασταν όλοι εφοδιασμένοι με σακούλες και μπαλόνια που τα γεμίζαμε νερό και ξεκινούσε ο «πόλεμος»!

Κρύβονταν στα γραφεία τους οι καθηγητές να μην τους πάρει καμία «ξώφαλτση» και στο προαύλιο τρέχαμε προσπαθώντας να αποφύγουμε «χτυπήματα» και παράλληλα να καταφέρουμε κάποια καίρια στον «αντίπαλο»! Γελούσαμε βρεγμένοι ως το κόκκαλο και χαρούμενοι! 

Στα χρόνια του Δημοτικού θυμάμαι, κάθε απόγευμα με το που τελείωνε το σχολείο μαζευόμασταν με τα ποδήλατα στο παρκάκι για παιχνίδι και μετράγαμε πόσα παγωτά έχει φάει ο καθένας μας!  Πηγαίναμε στο σπίτι όταν πλέον είχε βραδιάσει ή όταν ακούγαμε από τα μπαλκόνια τα ονόματα μας ή τα σφυρίγματα των γονιών μας που μας καλούσαν να μαζευτούμε επιτέλους!

Και το βράδυ, ο τσακωμός με τα αδέλφια μας για το ποιος θα κοιμηθεί στο μπαλκόνι σήμερα, ποιος έχει σειρά! Τότε, δεν φοβόμασταν να έχουμε ανοιχτά παράθυρα τη νύχτα, έτσι δροσιζόμασταν. Δεν φοβόμασταν να κοιμηθούμε στο μπαλκόνι! Μάλιστα αν είχαμε και κανένα φίλο στην πολυκατοικία, το βράδυ με τους φακούς και με αυτοσχέδια σκοινάκια ανταλλάσσαμε κόμικς από το ένα μπαλκόνι στο άλλο!

Το πρωί, μας ξυπνούσε το φως της αυγής, αλλά ήταν ένα ξύπνημα γεμάτο ενέργεια και χαρά! Νομίζω όλοι μας ξυπνούσαμε πιο εύκολα και πιο νωρίς όταν δεν είχαμε σχολείο. Και ξεκινούσαμε την ημέρα μας γεμάτοι σχέδια και όνειρα!

Πιο μεγάλοι πια στο Γυμνάσιο, αφού τελείωνε το σχολείο, το ίδιο απόγευμα, συνάντηση στο ίδιο τοπικό παρκάκι, για να βάλουμε κάτω το πρόγραμμα των ημερών. Πότε θα πάμε για μπάνιο όλοι μαζί στη Βούλα, πότε θα πάμε στο θερινό σινεμά της γειτονιάς, πότε θα πάμε για σουβλάκια….

Ανέμελα χρόνια, ο χρόνος κυλούσε αργά και γεμάτος στιγμές ζωντανές! 

Και ερχόταν η στιγμή των διακοπών…..αδημονούσαμε να μπούμε στο φορτωμένο αυτοκίνητο, να περάσουμε τις ώρες του ταξιδιού με τραγούδια και γλυκό ύπνο.

Και φτάναμε επιτέλους στα γνώριμα μέρη! Οι φίλοι των διακοπών μας περίμεναν όλο χαρά κι εμείς αφού βοηθούσαμε τους γονείς να ξεφορτώσουν το αυτοκίνητο ξεχυνόμασταν στην παραλία! Παιχνίδι στο νερό όλη την ημέρα, διακοπή για το μεσημεριανό φαγητό, και ο πόλεμος με την μαμά που ήθελε να κοιμηθούμε το μεσημέρι κι εμείς για κανέναν λόγο δεν θέλαμε. Μας έκλεινε την πόρτα και μας έλεγε «θα μείνετε στο κρεββάτι μέχρι τις 5.00, αλλιώς δεν έχει μπάνιο το απόγευμα!». Νευριάζαμε, αλλά τι κάνουμε…

Όταν ερχόταν η ώρα όμως, με τις πετσέτες και τις μάσκες στο χέρι τρέχαμε στην παραλία πάλι για να βγούμε από το νερό με τις φωνές των γονιών μας όταν πια είχε πέσει το δειλινό!

Υπήρχαν κι εκείνες οι χρονιές που οι διακοπές είχαν και ένα άλλο χρώμα…αυτό του καλοκαιρινού φλέρτ, του πρώτου εφηβικού έρωτα που φούσκωνε σαν τα κύματα της θάλασσας, και έσπαγε πάνω στα βράχια με τους αποχαιρετισμούς όταν ήταν η ώρα της επιστροφής. Εκεί να δείτε κλάματα….και να αναρωτιέται η μαμά γιατί κλαίμε τόσο πολύ…αφού θα αλληλογραφούμε, θα μιλάμε στο τηλέφωνο, θα βρεθούμε το επόμενο καλοκαίρι.

Και τα γράμματα ήταν συχνά τους πρώτους μήνες, μετά αραίωναν γιατί μας παρέσερνε η καθημερινότητα. Και τα τηλέφωνα ήταν μόνο για ευχές στις γιορτές. Αλλά πάλι το καλοκαίρι, όταν ερχόταν η ώρα των διακοπών, μαζί πάλι όλοι να  κολυμπάμε, να κάνουμε τα αυτοσχέδια πάρτυ στην παραλία με μόνα εφόδια αναψυκτικά ή καμία μπύρα στα κρυφά για τα αγόρια της παρέας, ένα κασετόφωνο και τις κασέτες μας. Πάντα ένας θα αναλάμβανε τη μουσική, ένας θα αναλάμβανε να ανάψει τη φωτιά και τρεις να μαζεύουν τα απαραίτητα καύσιμα. Και χορεύαμε ανέμελα, και βουτάγαμε και στη θάλασσα να δροσιστούμε λίγο. Και περνούσε η ώρα και άρχιζαν να ακούγονται τα ονόματα μας από τα στόματα των μαμάδων «είναι αργά, μαζευτείτε πια, πάμε για ύπνο και αύριο μέρα είναι».

Και μαζεύαμε ότι είχαμε και σβήναμε τη φωτιά και βάζαμε πέτρες πάνω στο λάκκο για να ξέρουμε και την άλλη μέρα που θα την ανάψουμε πάλι.

Και έτσι περνούσαν οι διακοπές μας, απλά, όμορφα και δημιουργικά.

Τώρα και για να κανονίσουμε διακοπές τρέχουμε να προλάβουμε να κλείσουμε δωμάτια, να κλείσουμε εισιτήρια, να ταιριάξουν οι ημερομηνίες με τις άδειες μας…και όταν τελικά φτάνουμε στον προορισμό μας θέλουμε μέρες μέχρι πραγματικά να ηρεμήσουμε και να βρούμε πάλι εκείνο το συναίσθημα της χαλαρής, χωρίς άγχος ζωής των παλιών καλοκαιρινών διακοπών, όταν ο χρόνος δεν έτρεχε, απλά περνούσε αργά και γεμάτος ζωή την κάθε μας στιγμή!

Πόσο θα ήθελα να ζήσω πάλι τα καλοκαίρια σαν εκείνα της πρώτης νιότης, ανέμελα, αυθόρμητα, με γέλια και καρδιοχτύπια…

Ίσως αν αφήσω τη σκέψη μακριά από τα άγχη της καθημερινότητας και ξυπνήσω ένα πρωί με την αυγή και ρουφήξω με μία ανάσα το καλοκαίρι μίας άλλης νιότης, να το ζήσω ξανά!

Συντάκτης: Λία Παπαπαναγιώτου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.