Η μοναξιά ως ευκαιρία ανασυγκρότησης
Αισθάνεσαι ποτέ μοναξιά; Όχι, απάντησα, και με κοίταξε σαν να είχα πει την απαγορευμένη λέξη. Λες και η μοναξιά είναι ένα βάρος που απλά το μεταθέτουμε σε κάποιον άλλο να το σηκώσει για εμάς ή με εμάς.
Κάνουμε παρέα, μιλάμε στο τηλέφωνο, επικοινωνούμε, με φίλους, με τα παιδιά, με τον αδελφό μας… μόνο και μόνο για να καλύψουμε το κενό της μοναξιάς. Αναλώνουμε μέρες, βράδια, ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μόνο και μόνο φοβούμενοι τη μοναξιά. Ανοίγουμε την τηλεόραση για να «ακούγεται φασαρία».
Και όταν συνειδητοποιήσουμε πως τίποτα από τα παραπάνω δεν καταφέρνει να γεμίσει αυτό το κενό, θυμώνουμε και διαμαρτυρόμαστε πως δεν υπάρχει κανείς να μας καταλαβαίνει, βουλιάζουμε, χανόμαστε, και επιστρέφουμε στην αναζήτηση.
Μέσα σε μια κοινωνία που μας έχει επιβληθεί ένα συγκεκριμένος τρόπος ζωής, ακόμα και ευτυχίας, αξιών, φιλίας, αγάπης, έρωτα, σχέσης, οικογένειας, που μας βαθμολογεί με κριτήρια του φαίνεσθε, αναζητούμε να καλύψουμε το κενό, αναζητούμε το άλλο μας μισό. Μισοί καταδικασμένοι σε αναζήτηση του άλλου τους μισού.
Έχεις αισθανθεί ποτέ μοναξιά; Ναι, όχι μόνο την έχω αισθανθεί αλλά έχω ακούσει και τον ήχο της! Ώσπου ένα βράδυ μόνη μου, κουρασμένη από τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες της μέρας στάθηκα μπροστά στον καθρέπτη και ούρλιαξα! Ούρλιαξα δυνατά! Και τότε συνειδητοποίησα πως η μόνη που με άκουσε και ακόμα στεκόταν εκεί ήταν η γυναίκα «απέναντί μου». Και ας μην της έδινα τόση σημασία και προσοχή. Εκείνη καθόταν εκεί! Με άκουσε και με κοίταζε. Απλά περίμενε εμένα, να την αντιληφθώ και να συμφιλιωθώ μαζί της! Δεν μίλαγε, με κοίταζε.
Τη γνώρισα καλύτερα. Χρειάστηκα πολύ χρόνο. Συζητήσαμε πολλές φορές για τα στραβά μας, τα λάθη μας, τα θέλω, τα αισθήματά μας, δώσαμε κουράγιο η μια στην άλλη για να προχωρήσουμε μπροστά, να μην μας νοιάζει η κριτική, να την αγνοούμε. Να μην υπακούμε στα επιβεβλημένα πρέπει, να ζήσουμε όπως θέλουμε, να συγχωρήσουμε, να αγαπήσουμε. Ακούσαμε μουσική ΔΥΝΑΤΑ, μιλήσαμε και για τα όνειρά μας. Και άκου! Ταιριάζαμε σχεδόν σε όλα!
Άλλαξα. Εσωτερικά, ψυχικά, συναισθηματικά. Η μοναξιά έγινε ευκαιρία αναδιοργάνωσης του εαυτού μου -Ανασυγκρότησης. Των θέλω μου, των στόχων μου, Και οι έννοιες και λέξεις: ευτυχία της στιγμής, επιτυχία σε κάθε στάδιο, συγχώρεση, προσφορά, λάθος, αγάπη, φιλία, παρέα, βόλτα οικογένεια, κοινωνία, ομορφιά, μαγειρική, χορός, τραγούδι… και τόσες άλλες «πήραν» άλλο νόημα, Το πραγματικό για μένα.
Αισθάνεσαι ποτέ μοναξιά; Όχι, απάντησα. Και ήμουν πολύ περήφανη!
