Και όμως, στο παιδικό μυαλό, η φιλανθρωπία δεν συνδέεται με τα χρήματα, μόνο με την καλή διάθεση! Είναι σημαντικό, ως …
Η φιλανθρωπία πλουτίζει τον νου!
Ένα συναίσθημα ζεστασιάς εξαπλώνεται στο κορμί μας. Είτε πρόκειται για να δώσουμε οδηγίες σε κάποιον που έχει χαθεί, είτε να μαζέψουμε ένα σκουπίδι από το δρόμο, το οποίο κάποιος άλλος έριξε. Μπορεί ακόμη και να δώσουμε φαγητό ή νερό σε ένα αδέσποτο ζώο.
Πόσο όμορφα νιώθει κανείς μετά από μια καλή πράξη; Ένα συναίσθημα ζεστασιάς εξαπλώνεται στο κορμί μας. Είτε πρόκειται για να δώσουμε οδηγίες σε κάποιον που έχει χαθεί, είτε να μαζέψουμε ένα σκουπίδι από το δρόμο, το οποίο κάποιος άλλος έριξε. Μπορεί ακόμη και να δώσουμε φαγητό ή νερό σε ένα αδέσποτο ζώο.
Υπάρχουν χίλιοι απλοί και δωρεάν τρόποι να βοηθήσει κάποιος τους γύρω του, ενώ παράλληλα βοηθάει και τον ίδιο.
Ας το αναλύσουμε λοιπόν…
Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε νιώσει άσχημα αφού έχουμε αγνοήσει κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, ή έχουμε βλάψει κάποιον χωρίς να το θέλουμε. Το μυαλό μας, τουλάχιστον των περισσότερων από εμάς, περιτριγυρίζεται από τύψεις και σκέψεις θλίψης.
Εδώ μπορεί κάποιοι να αναρωτηθούν το εξής:
“Δηλαδή πρέπει να είμαστε φιλάνθρωποι και δοτικοί μόνο και μόνο για να νιώσουμε εμείς καλύτερα;”
Η απάντηση έχει πολλές πτυχές.
Από τη μία, υπάρχουν άνθρωποι που δωρίζουν σε άτομα που έχουν ανάγκη, βοηθούν ομάδες που το χρειάζονται και γενικώς μοιράζονται απλόχερα τον πλούτο και τα έσοδα τους με τον κόσμο. Φυσικά, αυτό δίνει χαρά και στους ίδιους, μπορεί ακόμη να γίνεται και για να νιώσουν εκείνοι καλύτερα με τους εαυτούς τους, αλλά από τη στιγμή που όντως συνεισφέρουν σε όσους το χρειάζονται, δεν βλάπτουν κανέναν.
Από την άλλη όμως, υπάρχουν άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους φιλάνθρωπα όντα και επιδεικνύουν τις καλές τους πράξεις, ενώ στην πραγματικότητα δεν προσφέρουν πραγματική βοήθεια σε κάποιον. Δηλαδή, αναγνωρίζουν και συζητούν για τα προβλήματα που υπάρχουν γύρω τους και μπορεί ακόμη να προσφέρουν βοήθεια, μόνο όμως ως αντάλλαγμα για φήμη και αναγνωρισιμότητα.
Στην δεύτερη περίπτωση, πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο δεν είναι πραγματικά φιλάνθρωποι επειδή κοιτούν το προσωπικό τους συμφέρον, αλλά επίσης δεν παρέχουν πραγματική βοήθεια σε κανέναν.
Αγνοώντας όμως, τη δεύτερη κατηγορία ατόμων, είναι σημαντικό να δίνουμε, όσο μπορούμε, ακόμη κι αν είναι για να νιώσουμε οι ίδιοι καλύτερα.
Διότι ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία μπορούν να αναπτυχθούν. Μπορεί στην αρχή να νιώσουμε πως οι πράξεις μας είναι εγωιστικές. Να δώσουμε τροφή σε ένα σκυλάκι, παραδείγματος χάρη, μόνο και μόνο γιατί μας έχει περισσέψει φαγητό.
Όμως στην πορεία, όλες αυτές οι καλές πράξεις θα γίνουν μια υπέροχη συνήθεια. Θα δούμε τους εαυτούς μας να κοιτούν τον κόσμο διαφορετικά, να προσέχουν κάθε άνθρωπο ή μικρό πλάσμα που μπορεί να χρειαστεί ένα χέρι βοηθείας.
Αν και αυτή η συνήθεια θα συνεχίσει να μας κάνει να νιώθουμε υπέροχα μέσα μας, οι σκέψεις μας θα βρίσκονται με αυτούς που μας χρειάζονται και θα βάζουμε τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα όταν χρειαστούν βοήθεια. Έτσι, ένα βήμα τη φορά, μπορούμε να χτίσουμε μια κοινωνία που να αποτελείται από πραγματικά καλούς ανθρώπους.
