Η ταχύτητα του φωτός…
Η ιστορία της Τερεζίνια Γκιγερμίνα δεν χρειάζεται… καλολογικά στοιχεία για να εμπνεύσει. Το πώς ένα τυφλό κορίτσι από το Μπετίμ, ένα μικρό προάστιο του Μπέλο Οριζόντε, εξελίχθηκε σε αθλήτρια των παρολυμπιακών αγώνων και μάλιστα παγκοσμίου φήμης θα’ λεγε κανείς ότι μοιάζει περισσότερο με παραμύθι και λιγότερο με πραγματικότητα. Δείχνει, όμως, πώς η θέληση μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο εκεί που σύμφωνα με τη… συμβατική λογική δεν μπορεί να φτάσει.
Οι δρόμοι ταχύτητας για αθλητές με περιορισμένη ή καθόλου όραση είναι χαρακτηριστικό αγώνισμα των Παρολυμπιακών Αγώνων, όμως στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι αθλητές και οι αθλήτριες προέρχονται από χώρες προηγμένες (τις ΗΠΑ ή τη Δυτική Ευρώπη), όπου υπάρχει φροντίδα και ευκαιρίες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Η 34χρονη σήμερα Γκιγερμίνα προέρχεται από μία οικογένεια με 12 παιδιά (!) και είχε την ατυχία να χάσει τη μητέρα της όταν ήταν μόλις εννέα ετών. Μεγάλωσε μέσα στις στερήσεις και την απαξία ακόμα και από τα ίδια τα αδέλφια της, τα οποία πολλές φορές αρνούνταν να την εξυπηρετήσουν και να τη συνοδέψουν στο σχολείο. Ενδεικτικό της απουσίας φροντίδας της Βραζιλίας για τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι ότι η Γκιγερμίνα αναγκάστηκε να παρακολουθήσει κανονικό σχολείο, όπως τα φυσιολογικά παιδιά…
Από μικρή είχε διαπιστώσει ότι ήταν προικισμένη με ταχύτητα, αλλά για όλη την οικογένεια ο κύριος στόχος ήταν η επιβίωση κι όχι ο αθλητισμός. Παρ’ όλα αυτά η κοπέλα δεν το έβαλε κάτω και ολοκλήρωσε τη βασική της εκπαίδευση αν και χρειάστηκε να φτάσει 24 ετών για να το καταφέρει. Μόλις τότε άκουσε για κάποια προγράμματα αθλητισμού για ΑΜΕΑ στην πόλη της, το Μπετίμ. Στην αρχή διάλεξε την κολύμβηση επειδή δεν είχε παπούτσια για τρέξιμο, όμως τη βοήθησε να αγοράσει το πρώτο της ζευγάρι μια από τις αδελφές της, που ακόμα και σήμερα δουλεύει ως υπηρέτρια.
Οι προπονητές είδαν το ταλέντο της και την ενθάρρυναν, όμως δεν μπορούσε να προπονηθεί όσες ώρες μπορούσε διότι θα έπρεπε να της διατεθεί ένας οδηγός κι αυτός ήταν διαθέσιμος μόνο για δύο ώρες κάθε ημέρα! Τότε αποφάσισε να προπονείται μόνη της στο ταρτάν τις νύχτες, όταν δεν υπήρχαν άλλοι αθλητές τριγύρω, για να μην έχει φόβο ότι θα… πέσει πάνω τους. Στην προπόνησή της μπορούσε να τρέξει μέχρι και 70 γύρους στο στάδιο (δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ, 28 χιλιόμετρα!) κάθε βράδυ.
Στην αρχή σκέφτηκε να λάβει μέρος σε αγώνες δρόμου με κανονικούς αθλητές και η προσπάθειά της κέντρισε το ενδιαφέρον της παρολυμπιακής επιτροπής της Βραζιλίας, η οποία τη δήλωσε στους Παρολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. Εκεί πήρε το χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα, αν και ο συνοδός-οδηγός της την… εγκατέλειψε με το που έφτασε στην Αθήνα για να χαρεί τα μπαρ και τα κλαμπ και επέστρεφε στο ολυμπιακό χωριό μεθυσμένος.
Στο Πεκίνο το 2008 η προσοχή ήταν στραμμένη πάνω της, διότι πλέον ήταν γνωστή. Εκεί πήρε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο (200 μ.) κι επανέλαβε το χάλκινο στα 400μ. Το 2012, όμως, όχι μόνο πήρε δύο χρυσά μετάλλια σε 100μ. και 200μ. αλλά έκανε και νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ. με τον εκπληκτικό για τις δυνατότητές της χρόνο 12.01 δευτερόλεπτα. Έναν χρόνο που δυσκολεύονται να τον πιάσουν ακόμα και αθλητές με πλήρη όραση.
Το 2016, στους Παρολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, η Γκιγερμίνα θα είναι 38 ετών, όμως εκδήλωσε ενδιαφέρον παρά την προχωρημένη της ηλικία να συμμετάσχει. Μέσα στην πατρίδα της θα είναι ένα ονειρεμένο αντίο στους στίβους που της άλλαξαν τη ζωή.
