“Η νύφη φορούσε μαύρα”
Η ιστορία μιας προσφυγοπούλας ερχόμενη από τον Πόντο μαζί με το υπόλοιπο ανθρώπινο κοπάδι των προσφύγων. Το Σεπτέμβρη του ’22 η Αντριανή φτάνει στην Θεσσαλονίκη ολομόναχη και χήρα. Οι γονείς της σκοτώθηκαν από την σφαγή των Τούρκων, ενώ ο άντρας της σκοτώθηκε στον πόλεμο. Δεν πρόλαβε να χαρεί τον γάμο της, σαν νιόπαντρη που ήταν και ντύθηκε στα μαύρα.
Μια ηλικιωμένη Πόντια γυναίκα την περιθάλπει και την αναγνωρίζει σαν μέλος της οικογένειας της. Δυο μάτια πράσινα, δυο μάτια γεμάτα ζωντάνια, υπομονή, αντοχή. Τα μάτια της Αντριανής, αυτά ήταν που πλάνεψαν τον Άρη, το δεύτερο σύζυγο και μεγάλο έρωτα της. Αλλά αυτός ο γάμος είχε μια διαφορετική νύφη. Μια νύφη που φορούσε μαύρα (εκδ. Ψυχογιος), με μοναδικό χαρμόσυνο στολίδι πάνω της ένα λουλούδι στο αυτί! Όλοι έλεγαν ότι είναι γρουσουζιά η μαύρη φορεσιά. Μήπως τελικά ήταν για όσα πέρασε αργότερα με τον δεύτερο άντρα της; Ή μήπως τελικά η μοίρα είναι μία, ότι νυφικό και να φορέσεις η ζωή σου γράφει τα καλύτερα σενάρια που ούτε φαντάζεσαι;
Κοριτσόπουλο, γυναίκα, χήρα, αργότερα μητέρα. Η Αντριανή η γυναίκα που τολμά να ορθώσει το ανάστημα της σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που τον πρώτο λόγο τον έχει ο άντρας και η πεθερά. Ζώντας σ΄ ένα σπίτι που δεν είχε το ρόλο της νύφης αλλά της δούλας των πεθερικών της. Η σκληρότητα της πεθεράς τότε ήταν κάτι πέρα για πέρα λογικό. Οι προσβολές, η σωματική και ψυχική κούραση, το ξύλο ήταν προνόμια και δώρα της πεθεράς για την νύφη. Το διαζύγιο αμαρτία, ένα παιδί αγνώστου πατρός ντροπή και χυδαιότητα.
Τα έκανε όλα η Αντριανή. Πληγώθηκε, χτυπήθηκε αλλά πάντα με το κεφάλι ψηλά. Ο εγωισμός και η περηφάνια σε κάθε κίνηση της πρωταγωνιστές. Τελικά είναι καλύτερο να αναδειχτεί κάποιος πληγωμένος αλλά νικητής ή ηττημένος αλλά ευτυχισμένος; Μια γυναίκα τολμά να εισπράξει τον σεβασμό των αντρών και να έχει λόγο στις πολιτικές συζητήσεις, τότε που η γυναικεία ψήφος δεν ήταν καν ιδέα.
Ένα βιβλίο όπου για όσους έχουν ρίζες από τον Πόντο οι μνήμες θα τους κάνουν συντροφιά σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Οι ποντιακοί διάλογοι θα σας ταξιδέψουν σε παλιά ακούσματα (όσοι τα έχουν) ή θα σας ανοίξουν ένα παραθυράκι να γνωρίσετε την διάλεκτο των Ελλήνων Ποντίων προσφύγων. Περιγραφικό, ρεαλιστικό, επίπονο, αρκετά ιστορικό θα σας ταξιδέψει σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη αλλά ταυτόχρονα οικεία κουλτούρα ανθρώπων. Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, η θέση της νύφης, της πεθεράς του άντρα είναι στοιχεία που παρουσιάζει η συγγραφέας Σόφη Θεοδωρίδου μαζί με το περιτύλιγμα μιας πολύ καλής περιγραφής. Το διαβάσαμε και μας καθήλωσε!
