Μια σχολική τάξη συνήθως απαρτίζεται από 20-25 παιδιά. Παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων, με διαφορετική αντιληπτική ικανότητα και δυνατότητες. Όμως …
Η εμπειρία των Πανελληνίων για ένα παιδί με μαθησιακή δυσκολία
Ποιος είπε ότι οι Πανελλήνιες είναι εύκολη υπόθεση, και ειδικά για τους μαθητές που πρέπει να παλέψουν διπλά λόγω των μαθησιακών δυσκολιών τους;
Δευτέρα, 15 Ιουνίου 2020
Αγαπητό ημερολόγιο,
Σήμερα, επιτέλους, ήταν η πρώτη ημέρα των Πανελληνίων, για τις οποίες, όπως ξέρεις, προετοιμαζόμουν χρόνια ολόκληρα με πολύ κόπο, περισσότερο ίσως από τα υπόλοιπα παιδιά, λόγω του θέματός μου με τη δυσλεξία.
Σήμερα ξύπνησα το πρωί με ένα σφίξιμο στο στομάχι από το άγχος και την αγωνία. Το να σταθώ απέναντι από τρεις καθηγητές και να εξεταστώ προφορικά,ήταν αυτό που με άγχωνε περισσότερο απὀ όλα! Και αν έχανα τα λόγια μου; Και αν δεν θυμόμουν τίποτα; Και αν δεν καταλάβαινα κάτι από το κείμενο; Θα μου το εξηγούσαν; Όλα αυτά τα ερωτήματα μεγάλωναν καθώς πλησίαζα στο εξεταστικό κέντρο.
Στο εξεταστικό κέντρο
Όταν πήραμε τα θέματα, φυσικά χρειάστηκα πολύ χρόνο για να τα κατανοήσω. Είχα πολλές άγνωστες λέξεις, που ξεπηδούσαν μπροστά μου σαν να με κορόιδευαν που δεν τις καταλάβαινα! Με πολύ κόπο, προσπάθησα να καταλάβω το κυρίως νόημα και να απαντήσω, έστω και πρόχειρα, στο τετράδιο της εξέτασης, καθώς ήμουν σίγουρος ότι στον χρόνο που θα μεσολαβούσε μέχρι να εξεταστώ θα είχα ξεχάσει τα πάντα.
Οι επιτηρητές μας θύμιζαν τον χρόνο που μας απέμενε και με άγχωναν ακόμα περισσότερο, όπως και όλα τα παιδιά που ήμασταν στην αίθουσα, αφού όλα είχαμε κάποια μαθησιακή δυσκολία, και έτσι δίναμε μαζί.
Η αναμονή που έμοιαζε αιώνας
Αυτό, όμως, που πραγματικά άντεξα με δυσκολία ήταν ο χρόνος αναμονής μέχρι να φτάσω μπροστά στους εξεταστές μου, πράγμα το οποίο έγινε τρεις ώρες μετά τη λήξη του χρόνου της επίσημης εξέτασης. Κάθεσαι ακίνητος και περιμένεις να σε φωνάξουν για να εξεταστείς. Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα, με είχε λούσει κρύος ιδρώτας και εκείνα τα ερωτήματα, με τα οποία είχα ξυπνήσει το πρωί, γἰνονταν όλο και πιο έντονα και με κατέκλυζαν. Κάθε φορά που φώναζαν και ένα όνομα νόμιζα πως θα λιποθυμούσα αν άκουγα το δικό μου. Σκεφτόμουν πόσο πιο γρήγορα θα είχα τελειώσει αν δεν είχα αυτήν την καταραμένη δυσλεξία και ότι τώρα οι συμμαθητές μου θα έχουν πάει για καφέ.
Επιτέλους έφτασε η σειρά μου
Όταν, επιτέλους, ήρθε η σειρά μου, είχα απελπιστεί τόσο από την αναμονή, που σκεφτόμουν ότι, ακόμα και αν η εξέταση δεν πάει καλά, τουλάχιστον θα φύγω από εδώ. Οι καθηγητές ήταν ευγενικοί μαζί μου και με κατανόηση και με βοήθησαν όσο μπορούσαν. Προσπαθούσα με αγωνία να ¨”διαβάσω” στα ματιά τους αν αυτά που έλεγα ήταν σωστά ή να καταλάβω στον τόνο της φωνής τους μια επιβράβευση, αλλά μάταια. Ελάχιστα θυμάμαι, και τώρα που σου γράφω νιώθω σαν να ήταν όλο αυτό ένα όνειρο!
Και όσο σκέφτομαι ότι θα πρέπει να ξαναπεράσω την ίδια διαδικασία άλλες τρεις φορές, με πιάνει περισσότερο άγχος. Σκέφτομαι, όμως, ότι από όλο αυτό θα βγω πιο δυνατός και πως είναι απλά μια δοκιμασία για να μπούμε σε έναν κόσμο “φυσιολογικών” εμείς οι “μιας άλλης κατηγορίας”!
Καλό βράδυ…
