Γιατί χάνεται το είναι και κερδίζει το φαίνεσθαι
Ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων φαίνεται να είναι εγκλωβισμένος στις εντυπώσεις των αισθήσεων, χάνοντας έτσι την ουσία που βρίσκεται από πίσω. Αυτό είναι κάτι που μαστίζει χρόνια τον άνθρωπο χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, πάρα μόνο δίνοντας μεγάλη έμφαση στην ατελή φύση του. Δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει τι κάνει, δεν ξέρει που πάει πάρα μόνο ακολουθεί αυτούς που τον οδηγούν κάπου αόριστα χωρίς να γνωρίζει που, απλά για να ανήκει κάπου.
Στη σημερινή κοινωνία η αντίθεση μεταξύ των δύο αυτών εννοιών είναι μεγαλύτερη, καθώς η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως η εποχή της εικόνας. Η προσκόλλησή μας στο φαινομενικό δηλαδή σε αυτό που φαίνεται, σε αυτό που θέλουμε εμείς να βλέπουμε επιτρέπει στο ουσιώδες τμήμα των πραγμάτων να χάνεται. Ο άνθρωπος έχει χάσει το νόημα της ύπαρξής του, διότι το μόνο πράγμα που τον ενδιαφέρει είναι πως όλα πρέπει φαινομενικά να είναι τέλεια ή όμορφα, ενώ δεν είναι.
Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι πλασμένος από εμάς, άρα είναι διαμορφωμένος από τις δικές μας απόψεις, από τα δικά μας θέλω. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε μάθει στο εύκολο, να μην χρειάζεται να καταβάλλουμε ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια για να αποκτήσουμε κάτι. Το εικονικά όμορφο πράγμα δεν είναι απαραίτητο να είναι και δύσκολο, εφόσον ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τα θέλω μας. Έχουμε μάθει να βάζουμε εμπόδιο οι ίδιοι στους εαυτούς μας, με το να εμμένουμε στην εικόνα, να μην επιδιώκουμε να κυνηγάμε την ευτυχία στα απλά πράγματα.
Ο άνθρωπος παραπλανάται εύκολα, δεν διαμορφώνει πλέον δική του γνώμη, αλλά το μόνο που κάνει είναι να ακούει την μάζα και να ενστερνίζεται ένα μέρος των απόψεων αυτής. Έτσι όμως δεν διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου, παρά μόνο παραμορφώνεται. Χάνεται το είναι σαν ουσία (του ανθρώπου) και μένει το φαίνεσθαι, που έχει διαμορφώσει για αυτόν η κοινή γνώμη την οποία έχει αποδεχτεί ο ίδιος.
Η κοινωνία σήμερα χαρακτηρίζεται από την κενότητα των ανθρώπων, διότι το να περνάνε τον χρόνο τους όχι δημιουργικά – ποιοτικά αλλά μόνο διασκεδάζοντας – ποσοτικά, δίνει πλεονέκτημα στην ματαιότητα του ανθρώπου.
Παράδειγμα αυτής της ιδέας στον εγκλωβισμό του ανθρώπου στην εικόνα της ματαιότητας είναι ο Νάρκισσος, ο οποίος πέθανε αυτοθαυμαζόμενος στο νερό του ποταμού που χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο. Στην ελληνική μυθολογία ο νάρκισσος συμβολίζει τον εγωισμό, την αλαζονεία και την ματαιότητα, ερμηνεία η οποία χαρακτηρίζει απόλυτα την σημερινή κοινωνία. Πως κάτι τόσο μεγαλόπρεπο όπως δημιουργήθηκε ο άνθρωπος εξ’αρχής να είναι κατέληξε να φαίνεται τόσο απλοικό.
Τα φαινόμενα απατούν, είναι μία φράση που είναι ευρέως γνωστή η οποία όμως χρησιμοποιείται υπό την απόλυτη δικτατορία του φαίνεσθαι, για να δώσει τον βαθμό αντίθεσης ο οποίος απαιτείται σε μία περίσταση όπου διαφοροποιείται εντελώς από το είναι. Επί το πλείστον αυτή είναι η έννοια της σημερινής αρμονικά διαταραγμένης κοινωνίας στην οποία οι κανόνες και τα πρέπει του είναι, χάνονται μπροστά στην επιβλητικότητα του αόριστου ορισμού του φαίνεσθαι.
Στο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε είναι ότι η σημερινή κοινωνία έχει καταλήξει για την επιβίωσή της να πιστεύει καθετί το αρεστό στο μάτι και όχι στη λογική, δηλαδή καθετί που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
