Γιατί να κάνω σχέση όταν είμαι καλά μόνη/-ος μου;

Συχνά ακούμε φράσεις όπως «τα έχω βρει με τον εαυτό μου και δε χρειάζομαι κάποια σχέση για να αισθανθώ καλά».  Σύμφωνα με αυτή τη λογική, την ανάγκη να συνάψουν σχέσεις έχουν όσοι δε συμφιλιώνονται με τον εαυτό τους. Σαφώς δεν εννοείται πάντοτε αυτή η ερμηνεία, αλλά τουλάχιστον «υπονοείται».

Από την παιδική ηλικία, μάθαινες πως εάν βρίσκεσαι μόνος/-η σου, είναι γιατί κανείς δεν σε επέλεξε για να περάσει χρόνο μαζί σου. Οι δε ώρες που περνούσαμε με τον εαυτό μας προβάλλονταν ως τιμωρία για ανυπακοή. Από την άλλη πλευρά, καθώς ωριμάζουμε συνειδητοποιούμε ότι στην πραγματικότητα ο «προσωπικός χρόνος» είναι ευλογία. Επομένως, εκφράζουμε απόψεις, όπως η παραπάνω, για να τονίσουμε, ίσως, ότι είμαστε «αυτόφωτες», ολοκληρωμένες υπάρξεις και ότι η απουσία συντρόφου δεν αποτελεί πρόβλημα για εμάς.

Ωραία… Γιατί δεν το λέμε όντως έτσι; Ή γιατί δεν λέμε πως αυτή τη στιγμή δεν έχουμε βρει τον κατάλληλο σύντροφο, ή ότι έχουμε άλλες προτεραιότητες (εδραίωση οικονομικής ανεξαρτησίας π.χ.); Πιστεύω πως πίσω από αυτή τη φαινομενική απαξίωση της συντροφικότητας, βρίσκεται αυτός ο παιδικός φόβος πως εάν δεν μας θέλει κανείς, θα μείνουμε μόνοι. «Τρέχουμε» να ξεκαθαρίσουμε στον συνομιλητή μας πως είμαστε μόνοι λόγω συνειδητής επιλογής και όχι επειδή δεν είμαστε αρκετά επιθυμητοί. Συνήθως η άρνησή μας να κάνουμε σχέση οφείλεται επίσης στον φόβο: στον φόβο να αναλάβουμε ευθύνες, να χάσουμε τις ξέγνοιαστες βόλτες με τους φίλους ή στον φόβο ότι κάποια στιγμή ο άλλος θα μας εγκαταλείψει και θα πληγωθούμε.

Οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να συνάψουν ευτυχισμένες σχέσεις, είναι ακριβώς αυτοί που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους. Μόνο τότε, άλλωστε, έχεις ουσιαστικές σκέψεις και εμπειρίες να μοιραστείς. Τότε διαθέτεις την ωριμότητα για να διαχειριστείς τις συγκρούσεις και να μην επιθυμείς να τροφοδοτήσεις τον εγωισμό σου. Τότε επιθυμείς να κάνεις σχέση γιατί αναζητείς συνταξιδιώτη στη διαδικασία της εξέλιξής σου κι όχι γιατί αισθάνεσαι «ατελής».  Αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, η σχέση που θα κάνεις αποσκοπεί στη συμπλήρωση των συναισθηματικών κενών σου, όχι στον πολλαπλασιασμό της εσωτερικής σου πληρότητας…

Ο έρωτας και η συντροφικότητα διανθίζουν τον συναισθηματικό μας κόσμο. Ακόμα και μία σχέση με άδοξο τέλος προάγει την προσωπική μας εξέλιξη, αφού η δουλειά με τον εαυτό μας γίνεται και με την ανατροφοδότηση που λαμβάνουμε από τους άλλους. Η συντροφικότητα, σύμφωνα με έρευνες, είναι σχεδόν καθολική επιθυμία των ανθρώπων. Δεν την αποζητούμε για να ικανοποιήσουμε την κοινωνία, αλλά επειδή τη λαχταρά η ψυχή μας. Τα ώριμα άτομα είναι, μάλιστα, σε θέση να διατηρούν την αυτονομία και τη μοναχικότητά τους ακόμα κι αν βρίσκονται σε σχέση.   Ας παραδεχθούμε, λοιπόν, ότι είμαστε μόνοι επειδή κάποια πτυχή του εαυτού μας δεν είναι έτοιμη ακόμα κι ας πούμε κατάματα την αλήθεια στον εαυτό μας. Ας μην αναμασούμε στερεοτυπικές εκφράσεις που απομακρύνουν τους ανθρώπους ακόμα περισσότερο μεταξύ τους…

Συντάκτης: Κατερίνα Σπαθαράκη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.