Έχει και η κρίση τα καλά της
Λιγότερο εγωκεντρικούς κάνει τους ανθρώπους η κρίση. Μελέτες που αφορούν τον ψυχισμό του ανθρώπου και τις αντιδράσεις του, ειδικά, όταν μεγαλώνει σε περίοδο ύφεσης, δείχνουν ότι υπερισχύει το εμείς αντί του εγώ. Οι ίδιες οι συνθήκες και τα αντανακλαστικά της επιβίωσης δημιουργούν γέφυρες με άλλους ανθρώπους και ομαδικό πνεύμα ενώ το εγώ και οι ναρκισσιστικές τάσεις αποδυναμώνονται.
Τα αποτελέσματα τόσο των πρόσφατων όσο και παλαιότερων ερευνών, από επιστήμονες Ψυχικής Υγείας, επαληθεύουν ουσιαστικά τον μύθο με το σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας, όπου αν κάποιος ξεκινήσει την ζωή του εύκολα, χωρίς καμία δοκιμασία, στην πορεία γίνεται εγωπαθής με αρνητική εξέλιξη, ενώ αν κάποιος ξεκινήσει μαθαίνοντας στα δύσκολα, αναπτύσσει ομοιοστατικούς μηχανισμούς, καλύτερη σχέση με το περιβάλλον και έχει θετική εξέλιξη.
Κανείς στην πραγματικότητα δεν επιλέγει από μόνος του να ζήσει σε συνθήκες κρίσης. Όταν όμως συμβεί, όπως δείχνουν τα ευρήματα τριών προηγούμενων ερευνών σχετικών με το θέμα, που πραγματοποιήθηκαν σε 35.000 ανθρώπους που γεννήθηκαν τα έτη 1929-1944, οι προσωπικότητες των ανθρώπων αυτών διαμορφώθηκαν διαφορετικά. Η ευημερία αναπτύσσει πιο εγωπαθείς ανθρώπους ενώ η κρίση διαμορφώνει πιο ώριμους ανθρώπους.
Ο τρόπος που μεγαλώνουν κυρίως οι νέοι και τα παιδιά καθορίζει μελλοντικά, τόσο τις οικογενειακές και φιλικές σχέσεις, όσο και τις εργασιακές. Στην πράξη για παράδειγμα, ένας νέος που έχει μάθει να επικεντρώνεται μόνο στα του εαυτού του, θα είναι πιο δύσκολο να βρει εργασία και ακόμα πιο δύσκολο να την κρατήσει. Η ανεργία είναι μια σκληρή δοκιμασία για τους νέους και σε συνδυασμό με το σύγχρονο υψηλό κόστος διαβίωσης η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Τα εμπόδια αυτά και άλλα πολλά οι άνθρωποι καλούνται –ειδικά στις μέρες μας- να τα ξεπεράσουν, διότι υπάρχουν.
Όταν οι νέοι έχουν μεγαλώσει πιστεύοντας ότι όλα είναι ρόδινα, συνηθίζουν να ζουν με τη συγκεκριμένη εντύπωση και μεγαλώνοντας εισπράττουν πιο έντονα την απόρριψη και την αποτυχία διότι δεν έχουν άμυνες. Η ίδια η Φύση απαιτεί την εξισορρόπηση του καλού και του κακού. Η ίδια η ζωή υπάρχει και αναπτύσσεται με αυτόν τον τρόπο.
Είναι ωραίο συναίσθημα κάποιος να νιώθει ότι είναι μοναδικός και ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό του. Η ζωή όμως δεν υπάρχει χάρη στην μονάδα αλλά χάρη στις αεικίνητες εξισορροπητικές αλληλεπιδράσεις του συνόλου. Η κρίση είτε το θέλουμε είτε όχι είναι κομμάτι της ζωής, όπου η θετική πλευρά της λειτουργεί θεραπευτικά διότι διαμορφώνει ανθρώπους πιο συνετούς με πιο υγιή οικονομική, πολιτική και κοινωνική συνείδηση.
