Ερωτεύτηκα τον… έρωτα
Ένα μου ποίημα με ομώνυμο τίτλο ξεκινά: Ερωτεύτηκα τον έρωτα… τούτη υπήρξε η ανάγκη μου… του’δωσα τη μορφή σου για να έχει υπόσταση… Αυτή η φράση θαρρώ τα λέει όλα! Καιρός να δούμε και να παραδεχτούμε μια άλλη πραγματικότητα λοιπόν… πως καμιά φορά δεν έχουμε ερωτευτεί το πρόσωπο αλλά …την ιδέα του να ερωτευτούμε. Ερωτευόμαστε τον ίδιο τον έρωτα κι απλά χρειαζόμαστε έναν… γήινο πρωταγωνιστή σαφώς. Πείθουμε λοιπόν τον εαυτό μας για όσα θέλουμε να τον πείσουμε για να ζήσουμε αυτά που λαχταράμε.
Γιατί το κάνουμε
Καταρχήν, προφανώς και το κάνουμε ασυνείδητα. Δε ξυπνάμε μια μέρα και λέμε: σήμερα θέλω να ερωτευτώ, συνεπώς και συμβαίνει. Είναι μια διεργασία που λαμβάνει χώρα μέσα μας καιρό και ετοιμαζόμαστε γι’αυτό, το λαχταράμε επειδή σαφέστατα μας έχει λείψει. Και έχουμε ανάγκη να νιώσουμε ξανά αυτό το συναίσθημα και ό,τι αυτό συνεπάγεται όντας μόνοι ή έχοντας αφήσει πίσω κάτι που πέθανε καιρό πριν. Χρειαζόμαστε να ερωτευτούμε ξανά ακόμη κι αν πληγωθήκαμε, για να κάνουμε καινούρια αρχή, να νιώσουμε ζωντανοί και πάλι αφού ο έρωτας αυτό είναι: ΖΩΗ. Γνωρίζουμε κάποιον άνθρωπο λοιπόν και φυσικά δεν μας είναι αδιάφορος μα… από αυτό μέχρι να είμαστε στα αλήθεια ερωτευμένοι μαζί του, έχει απόσταση μεγάλη.
Πώς θα καταλάβω τη διαφορά
Το να καταλάβεις τη διαφορά, αν δηλαδή είσαι ερωτευμένη στ’ αλήθεια με την ιδέα του έρωτα ή το πρόσωπο το συγκεκριμένο, δεν είναι απλό ή εύκολο όταν είσαι μέσα σε μια κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα δυο πια, είναι το ένα και το αυτό για σένα. Έχεις προσωποποιήσει τον έρωτα στη μορφή και στην υπόσταση αυτού του ανθρώπου, τον εξιδανικεύεις και τον θεοποιείς, άσχετα με το αν το αξίζει ή όχι έτσι κι αλλιώς. Βιώνεις και ζεις αυτόν τον έρωτα όπως λαχταρούσες και χρειαζόσουν απεγνωσμένα μα αυτό δε σημαίνει ότι είναι έτσι η πραγματικότητα.
Βέβαια αν κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου, εννοείται και θα καταλάβεις τι συμβαίνει κάποια στιγμή αλλά και πάλι ίσως αυτό δε σε πτοήσει. Ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη και η επιθυμία σου να ξανανιώσεις που δε σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Ούτε αν έχεις κάνει λάθος επιλογή μήτε αν σου δίνει όσα πρέπει ή σου αξίζουν. Αρκείσαι στο μεγαλείο του ότι αισθάνθηκες εσύ ξανά αυτό το συναίσθημα. Σου αρκεί που το κάνεις και το βλέπεις εσύ όμορφο και δίνεις και δίνεσαι. Και βέβαια ξέρεις πως ίσως δεν είναι ο σωστός άνθρωπος ή αυτό που περίμενες, δεν είσαι ανόητη. Και βέβαια ξέρεις πως ίσως δεν είναι παραμυθένιο όλο αυτό αλλά το δημιουργείς εσύ. Και βέβαια ξέρεις πως δεν παίρνεις ενδεχομένως όσα σου λείπουν.Τέλος, και βέβαια γνωρίζεις πως ίσως θα πονέσεις πολύ. Μα τίποτα από αυτά δε σε πτοεί από το να νιώσεις και να ζήσεις ξανά… τον έρωτα.
Τι πρέπει να κάνω
Ας ξεκινήσεις με το να κρατήσεις την ψυχραιμία σου. Αν τώρα υποθέσουμε ότι το έχεις καταλάβει αυτό που συμβαίνει, ότι δηλαδή ερωτεύτηκες τον… έρωτα κι όχι τον κύριο που κατά τ’ άλλα γοητευτικότατος είναι, έχεις διάφορες επιλογές. Μπορείς να το ζήσεις αυτό που ζεις αγνοώντας τη διαπίστωση αυτή κι ότι γίνει… Αυτό δεν ήταν το ζητούμενό σου άλλωστε;
Μπορείς ακόμη και να φύγεις παραμένοντας εσύ ερωτοχτυπημένη με την ιδέα του έρωτα ώσπου να προσωποποιηθεί στα αλήθεια. Μπορείς σε τελική ανάλυση να εκμεταλευτείς με την καλή έννοια του όρου αυτό που νιώθεις ανεξάρτητα από την σχέση σου. Όντας δηλαδή ευδιάθετη, δημιουργική, ευφάνταστη, κοινωνική και ό,τι άλλο τελοσπάντων μπορεί ένας έρωτας να μας μεταφορφώσει.
Σημαντικό είναι ο ίδιος ο έρωτας αλλά και να νιώσουμε εμείς αυτό το συναίσθημα. Τώρα αναφορικά με τα υπόλοιπα έτσι κι αλλιώς είναι πάντα ρίσκο και άσε το χρόνο να δείξει και να αποδείξει πριν αποφασίσεις κάτι. Ως τότε ζήσε το όμορφο που σου συμβαίνει…
