Εκπαίδευση και ιδιωτικά πανεπιστήμια

Εκτός ΑΕΙ θα μείνουν χιλιάδες μαθητές και φέτος βλέποντας την πόρτα τον πανεπιστημίων να τους αποχαιρετά. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που προβαίνουν στην λύση των ιδιωτικών ΑΕΙ και κολλεγίων κάτι που κάθε χρόνο έχει ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση. Άραγε η κινδυνολογία της αποτυχίας εισαγωγής σε ένα δημόσιο ελληνικό ΑΕΙ είναι πραγματική; Μήπως τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και με άλλους τρόπους;

Γιατί υπάρχει στροφή προς τα ιδιωτικά κολλέγια; Θα έπρεπε να υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στα δημόσια AEI και την αγορά εργασίας ή αυτό αποτελούσε επίτευγμα για να χαίρονται οι μικροί και να χορεύουν οι μεγάλοι;

Πολλοί έχουν συνδυάσει την είσοδο σε κάποιο ελληνικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα με την επιτυχία αγνοώντας ωστόσο τι θα γίνει με το που πάρουν το πτυχίο.

Τι συμβαίνει σήμερα

Είναι εντάξει να θέλεις να σπουδάσεις σε δημόσιο ΑΕΙ ειδικά, είτε έχεις, είτε όχι την ευχέρεια να πληρώσεις ιδιωτικό. Δεν είναι όμως το ίδιο εντάξει να δίνεις χρήματα σε ιδιωτικά φροντιστήρια και δασκάλους που θα σου παρέχουν περίσσεια γνώση για να εισαχθείς-ίσως και όχι-στην σχολή επιλογής σου. Ποια η διαφορά να πληρώσεις απευθείας ιδιωτικά πανεπιστήμια απ’ το να τα δίνεις σε ιδιώτες φροντιστές;  Η απάντηση είναι καμία. Η γνώση είναι πληρωμένη από κάθε μεριά. Και εδώ αναρωτιέμαι. Είναι η γνώση για λίγους τελικά; Είναι το ζήτημα της μόρφωσης ζήτημα αρίστης κουλτούρας για έχοντες αργύρια;

Τι νομίζεις ότι συμβαίνει σήμερα

Πολλοί θα έλεγαν ότι η εισαγωγή σε μια ιδιωτική σχολή είναι μια γελοιογραφία της ζωής στις δημόσιες σχολές. Πληρωμένα πτυχία, λιγοστή γνώση, και άλλες φράσεις ατόμων που ρίχνουν στάχτη στα ιδιωτικά ΑΕΙ, καθότι το δημόσιο πανεπιστήμιο απαρτίζεται από καθηγητές με αμέτρητα PHD, σπουδές του εξωτερικού και δημοσιεύσεις επί δημοσιεύσεων που τους δίνουν κύρος και αξιοπιστία.

Σύντομα θα καταλάβεις ωστόσο, ότι στα ελληνικά ΑΕΙ υπάρχουν αντιστοίχως ευάλωτα σημεία . Οι συχνές ακυρώσεις μαθημάτων, τα «πετσοκομμένα» τρίωρα, οι ελλιπείς εγκαταστάσεις είναι η πραγματικότητα για μεγάλη μερίδα φοιτητών στα δημόσια ΑΕΙ της Ελλάδας. 

Ο καλός φοιτητής θα ξεχωρίσει και στο ιδιωτικό και στο δημόσιο.

Είναι πραγματικότητα αυτό; Είναι, γιατί οι πανελλήνιες δεν μας δείχνουν τον βαθμό ποιότητας ενός μαθητή, αλλά τον βαθμό ποσότητας. Το ότι κάποιος αρίστευσε ή απέτυχε δε σημαίνει ότι θα το κάνει και στις μετέπειτα σπουδές του. Αντιθέτως, κάποιος που μπορεί να απέτυχε στον πανελλήνιο διαγωνισμό, αλλά έχει διακαή πόθο να ειδικευτεί στο αντικείμενο που θέλει, θα μπορέσει να διακριθεί σε κάθε μορφής πανεπιστήμιο.

Πανεπιστήμια και επαγγελματική αποκατάσταση

Δίνεις πανελλήνιες, πετυχαίνεις τη σχολή προτίμησης ή και όχι και τελικά εισάγεσαι κάπου. Η όχι και τόσο οργανωμένη (στην πλειοψηφία τουλάχιστον των περιπτώσεων) υποστήριξη που παρέχουν τα δημόσια ΑΕΙ δεν σου δίνει την δυνατότητα αποκατάστασης σε κάποιο εργασιακό φορέα. Οι σπουδές θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως επένδυση άσχετα αν είναι δωρεάν ή όχι γιατί ξοδεύεις όχι μόνο χρήμα, αλλά και χρόνο και ενέργεια.

Τα γραφεία διασύνδεσης των δημόσιων ΑΕΙ έχουν χαθεί ή υπολειτουργούν τα τελευταία χρόνια,  κάτι που κάνει τον απόφοιτο να ψάχνει για εργασία μόνος του. Θεωρητικά, και από τη στιγμή που εισαγόμαστε σε ένα πανεπιστήμιο, μελετάμε για να πάρουμε ένα συγκεκριμένο πτυχίο, θα έπρεπε να ξέρουμε και πως μπορούμε να βρούμε δουλειά με το πτυχίο αυτό.

Ποιος είπε λοιπόν ότι πρέπει να αποκοπούν τα ΑΕΙ από τον εργασιακό κλάδο; Από την στιγμή που για να καταλάβει κάποιος ορισμένες θέσεις θα έπρεπε να κατέχει και αντίστοιχα πτυχία που θα του επιτρέπουν την είσοδο στις θέσεις εκείνες. 

Αντιθέτως, η στροφή σε ιδιωτικούς φορείς ειδίκευσης και κατάρτισης δεν είναι τυχαία μιας και πολλά ιδιωτικά ιδρύματα δια-συνδέονται με ιδιωτικές επιχειρήσεις προσφέροντας στους αποφοίτους του άμεσα δουλειά. Θα έλεγε κανείς λοιπόν ότι τα χρήματα που έχουν δαπανηθεί σε ιδιωτικές επιχειρήσεις “έκαναν απόσβεση” αφού μετά το πτυχίο ο φοιτητής θα ξέρει που θα απορροφηθεί.

Θα ΄λεγε κανείς ότι ευλογώ τα γένια των ιδιωτικών πανεπιστημίων με δόσεις υπερβολής. Προφανώς υπάρχουν εξαιρέσεις τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική εκπαίδευση. Σε κάθε περίπτωση, παραμένει γεγονός ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια παρέχουν στον κανόνα τους, ένα πιο οργανωμένο πλάνο ως προς την επαγγελματική αποκατάσταση των φοιτητών τους.

Και μια άλλη ματιά

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί από κείνους που πέτυχαν σε μια σχολή δεν είναι απαραίτητα είναι και πλασμένοι για να ασκήσουν αυτό το επάγγελμα. Υπάρχουν γιατροί που δε μπορούν να πιάσουν  μια βελόνα και νομικοί που δεν λένε ούτε καλημέρα. 

Σε κάθε περίπτωση όλοι θα πρέπει να έχουν ένα πλάνο βήτα τόσο για εκείνους που θα εισαχθούν σε ιδιωτικό ΑΕ,  όσο και σε δημόσιο. Η ευτυχία δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά, αντίθετα, θα πρέπει κάθε στιγμή σε κάθε μας βήμα να καταβάλουμε προσπάθεια και αδιάλειπτο αγώνα για να φτάσουμε εκεί που στοχεύουμε.

Συντάκτης: Μαρία Πολίτη,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.