Ο διαβήτης έγινε η ζωή μου και όχι η ζωή μου διαβητική
«Η Σοφία γίνεται ήρωας της δικής της ζωής, μας επικοινωνεί όσα γνωρίζει για τον διαβήτη και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς που έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα της ζωής»
Στα πλαίσια της γενικότερης προσπάθειας που γίνεται από το περιοδικό να προσεγγίσουμε θέματα που αποτελούν ακόμη ταμπού για την κοινωνία και ο κόσμος δεν μιλάει ανοιχτά γι’ αυτά είχαμε μια πολλή ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Σοφία, ίσως το πιο γλυκό πλάσμα που έχουμε συναντήσει. Η Σοφία έχει διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1 και μας μιλάει για τη ζωή της.
Πότε διαγνώστηκες με διαβήτη;
Όταν ήμουν έγκυος στον Φοιβάκο, το 2011. Το διαπίστωσα κάνοντας την κλασσική καμπύλη σακχάρου που κάνουν όλες οι έγκυες στο δεύτερο τρίμηνο. Είχα διαβήτη κυήσεως και το ρύθμισα τότε με διατροφή και ήπια γυμναστική χωρίς κάποιου είδους φαρμακευτική αγωγή. Δεν χρειάστηκε καν.
Πώς ένοιωσες, ζήτησες ψυχολογική υποστήριξη;
Στον διαβήτη κυήσεως επειδή ήταν κάτι παροδικό, το αντιμετώπισα χωρίς βοήθεια, γνωρίζοντας πως μετά την γέννηση του παιδιού θα φύγει. Τον Μάιο του 2011, γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι τον Φοιβάκο. Πράγματι ο διαβήτης είχε φύγει.
Έκανα επαναληπτικές εξετάσεις μετά από ένα τρίμηνο και όλα ήταν φυσιολογικά. Όταν πήγαμε οικογενειακώς ένα ταξίδι στην Σκωτία τον Οκτώβριου του 2012, μου είχε κάνει εντύπωση πώς ενώ ήμουν λίγο πριν τον απογαλακτισμό του παιδιού από τον θηλασμό και ενώ έκανε πολύ κρύο, έπινα θυμάμαι 1,5 λίτρο νερό σχεδόν με μία ανάσα. Πεινούσα ασταμάτητα και διψούσα. Όταν γυρίσαμε Αθήνα έκανα εξετάσεις και τα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου καλά. Τότε ήταν που ζήτησα ψυχολογική υποστήριξη, αν και είχα ψυχαναλυθεί στο παρελθόν από δικό μου αίτημα μιας και πάντα μου άρεσε να “ψάχνω” τον εαυτό μου, αλλά είχα και μια αγάπη για την ψυχοθεραπεία γενικά και την διερεύνηση της ψυχής.
Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα όταν βγήκαν όλα τα αποτελέσματα από το νοσοκομείο «Αλεξάνδρα». Είχα διαγνωστεί με αυτοάνοσο, ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη τύπου 1. Εκείνο το απόγευμα έκλαιγα ασταμάτητα. Κοιμήθηκα κλαίγοντας και όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί και είδα πως δεν ήταν όνειρο, για καιρό ζούσα ένα πένθος. Γνώριζα πως ποτέ ποια δεν θα ήμουν όπως πριν, ήταν σοκ για μένα. Όσο ο καιρός περνούσε και ο Φοιβάκος μεγάλωνε και ξυπνούσε με όλη την χαρά της ζωής στο πρόσωπό του, καταλάβαινα πως έπρεπε να κάνω κάτι. Να βρω δύναμη, να αποδεχτώ την νέα μου πραγματικότητα. Είχα να μεγαλώσω ένα παιδί και δεν ήθελα εξαιτίας της κατάστασης να χάσω στιγμές αλλά ούτε και να καταπιώ τον πόνο μου. Τότε ζήτησα την βοήθεια από την Πρόνοια του Νέου Ηρακλείου. Κάναμε αρκετές συνεδρίες με την αξιόλογη κοινωνική λειτουργό του δήμου κυρία Αφροδίτη Κουρελέση.
Τι ρόλο παίζει η βοήθεια των οικείων σου;
Τεράστιο ρόλο, χωρίς αγάπη, αποδοχή και αγκαλιά από την οικογένειά μου, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. ‘Όλοι ενημερώθηκαν για το τι σημαίνει διαβήτης τύπου 1 (ο οποίος ρυθμίζεται αρκετά με την διατροφή). Η μητέρα μου με ρίζες από την Μικρά Ασία και ενώ μαγείρευε πάντα πεντανόστιμα φαγητά, άρχισε να αλλάζει κάποια συστατικά στις συνταγές της για να με βοηθήσει. Αντικατέστησε τα λευκά ζυμαρικά με ολικής και με al dente βράσιμο. Έμαθε για τις ευεργετικές ιδιότητες του κουρκουμά τον οποίον έβαζε στην κοτόσουπα και άλλα πολλά. Το ίδιο και η πεθερά μου. Οι δυο μου αδερφές το ίδιο, θυμάμαι πήγαινα στο σπίτι της αδερφής μου της Ζωής και της Τζίνας αντίστοιχα και είχαν ό,τι ήταν καλύτερο για μένα. Τρόφιμα με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη, αλλά, παράλληλα γευστικότατα. Αυτό με βοήθησε απίστευτα στο να ρυθμιστώ, δεν είχα πειρασμούς γύρω μου, αλλά, ούτε και στερούμουν τίποτα, απλά ξέραμε τι θα ήταν καλύτερο για μένα.
Πώς ήταν η ζωή σου πριν;
Όπως και τώρα, μόνο που τώρα είναι σαφώς καλύτερη. Πριν τα είχα όλα δεδομένα, την υγεία για παράδειγμα που χωρίς αυτήν δεν έχεις τίποτα. Τώρα ξυπνάω κάθε πρωί και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για ό,τι έχω. Ζω την κάθε στιγμή.
Τι είναι η υπογλυκαιμία; Πολλοί την παρομοιάζουν με την κρίση πανικού, τι γνώμη έχεις;
Η υπογλυκαιμία είναι όταν το σάκχαρο σου είναι κάτω του 70mg/dl. Αυτό συμβαίνει συχνά στους διαβητικούς που ακολουθούν κάποια φαρμακευτική αγωγή και ακόμη περισσότερο στους ινσουλινοεξαρτώμενους και αυτό γιατί εσύ πρέπει να ρυθμίζεις την δόση ανάλογα με το τι θα φας. Αλλά όχι μόνο, παίζουν και άλλοι παράγοντες ρόλο που πολλές φορές δεν μπορείς να γνωρίζεις, όπως η θερμοκρασία του περιβάλλοντος, οι ορμονικές αλλαγές, το στρες, αν έχεις αθληθεί κ.ά. Τα βασικά συμπτώματα της υπογλυκαιμίας είναι εφίδρωση, αίσθημα πείνας, θολή όραση, τρέμουλο, πανικός κ.ά, αλλά πάντα κάθε άνθρωπος το αισθάνεται διαφορετικά κάθε φορά. Αν για παράδειγμα κάποιος παθαίνει συχνές υπογλυκαιμίες μπορεί να έχει 30mg/dl και να μιλάει μια χαρά και εδώ είναι το επικίνδυνο… ενώ κάποιος να είναι καλά ρυθμισμένος και στο 80mg/dl με κάθοδο, να αισθάνεται ότι σιγά σιγά κάτι συμβαίνει. Η γνώμη μου για την υπογλυκαιμία είναι ότι θέλει προσοχή και να είσαι καλά εκπαιδευμένος ώστε να ακολουθήσεις τις απαραίτητες ενέργειες, όπως να πιεις λίγο χυμό.
Οι γιατροί σου έδωσαν μόνο φυλλάδια ή σε εκπαίδευσαν πραγματικά και ουσιαστικά;
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να φτάσω στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» ταλαιπωρήθηκα έναν χρόνο με χάπια μιας και ο τότε διαβητολόγος μου δεν κατάλαβε ότι επρόκειτο για διαβήτη τύπου 1 (ολική έλλειψη ινσουλίνης και χρήση εξωγενούς χορήγησης) καθώς να αναφέρω ότι έχω ύψος 1.80 και 65 κιλά βάρος.
Όταν πήγα στο Αλεξάνδρα και πήρα όλα τα αποτελέσματα, ήταν δύσκολο να εκπαιδευτώ σε μια μέρα. Τότε έψαξα να βρω κάποιον σύλλογο ή ομάδες εκπαίδευσης διαβήτη. Πράγματι βρήκα τον Σύλλογο Νέων Ελλήνων με Διαβήτη της Νέας Ιωνίας. Όταν τους κάλεσα μίλησα με την Πρόεδρό τους την φίλη μου τώρα πια, Ρούλα Λάγιου. Η Ρούλα με βοήθησε απίστευτα, μου εξήγησε ότι χρειάζομαι εκπαίδευση η οποία δεν μπορεί να γίνει εύκολα με τον γιατρό μου. Επίσης μου ανακοίνωσε με χαρά πως ξεκινάνε ομάδες εκπαίδευσης κάθε Κυριακή. Πήγαινα στο σύλλογο και εκπαιδευόμουν μαζί με άλλα άτομα, για το τι είναι ο διαβήτης. ‘Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία μιας και οι ερωτήσεις μου έβρισκαν έδαφος και απαντήσεις.
Είχαμε για διατροφολόγο την Μαριέττα Μιχαήλ που πλέον και αυτή είναι καλή μου φίλη, η οποία ερχόταν αφιλοκερδώς από την Σαλαμίνα για να μας εκπαιδεύσει, το πιο ωραίο όμως ήταν ότι την νοιώθαμε δικό μας άνθρωπο μιας και η ίδια είχε διαβήτη τύπου 1. Η βοήθειά της υπήρξε καθοριστική για όλους μας. Από τις ομάδες εκπαίδευσης πέρασαν αξιόλογοι γιατροί όπως η ενδοκρινολόγος – διαβητολόγος Γεωργία Κάσση αλλά και νοσηλευτές. Μέχρι και ζαχαροπλάστες είχαν έρθει για να δοκιμάσουμε γλυκάκια από στέβια και να δούμε αν μετά θα έχουμε καλύτερες μετρήσεις. Ήταν οι πιο γλυκές Κυριακές, περίμενα κάθε εβδομάδα πως και πως να πάω να μου λυθούν απορίες, βρισκόμουν μαζί με ανθρώπους που μπορεί να μην γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον από πριν, όμως μας ένωνε η ίδια μας η πάθηση και δεν αισθανόμασταν μόνοι.
Εμπιστεύτηκες και επέλεξες κρατικό νοσοκομείο;
Ναι, ο γιατρός μου πλέον είναι ο κ. Ιωαννίδης από το Αγία Όλγα είναι εξαιρετικός γιατρός και γνώστης του διαβήτη τύπου 1. Τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας είναι πολύ καλά, ειδικά το «Παίδων» στο θέμα των παιδιών είναι από τα καλύτερα. Ο γιατρός όμως είναι κάτι πολύ προσωπικό, μπορεί να βρεις έναν κορυφαίο σε δημόσιο νοσοκομείο ή έναν ανίδεο σε ιδιωτικό ιατρείο και αντιστρόφως. Πρέπει να ακούς το ένστικτό σου, να διασταυρώνεις απόψεις, να ταιριάζει με τον χαρακτήρα σου και τέλος να σου δημιουργεί ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας.
Πόσο σημαντικό παράγοντα παίζει η ψυχολογία στην ασθένειά σου;
Δεν μπορώ καν να ακούω ότι πρόκειται για ασθένεια, είναι ασθένεια, αλλά εγώ πλέον δεν την νοιώθω έτσι. Εμένα ο διαβήτης μου με αναγέννησε, με έκανε να εκτιμώ το καθετί, να μην στεναχωριέμαι για πράγματα που λύνονται ή που μπορούν να αντιμετωπιστούν, να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου και να τον αγαπώ. Παίζει σπουδαίο ρόλο η ψυχολογία μας γιατί όπως σε όλα τα πράγματα η ψυχολογία μας είναι το Α και το Ω. Στον διαβήτη όμως επηρεάζει και τις μετρήσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε αυτό που λέει ο λαός “στεναχωρήθηκα και μου ανέβηκε το σάκχαρο”.
Σου έτυχε να πάθεις ποτέ κρίση σε δημόσιο χώρο και να μην υπήρχε κάποιος να σε βοηθήσει πχ. διασώστης, νοσοκόμος, γιατρός;
Όχι ευτυχώς, γιατί είμαι ρυθμισμένη και κάνω μικρά και συχνά γεύματα. Είμαι πολύ προσεκτική στις μονάδες που θα κάνω, έχω εκπαιδευτεί για το πώς και που θα κάνω τις ενέσεις μου. Πρέπει να ξέρεις σε ποιο σημείο του σώματος θα τις κάνεις και που λειτουργεί για σένα πιο γρήγορη απορρόφηση ή πιο αργή, πόσο διαρκεί η δράση της κάθε ένεσης κτλ. Ωστόσο στον ΔΤ1 δεν μπορεί πάντα να είναι όλα υπό έλεγχο για αυτό έχω πάντα καραμέλες μαζί μου και μετριέμαι συχνά.
Είμαστε ενημερωμένοι και δεκτικοί ως λαός οι Έλληνες;
Ενημερωμένοι νοιώθω πως δεν είμαστε και δυστυχώς ενώ έχουμε την πιο ωραία μεσογειακή κουζίνα, βλέπω τους περισσότερους να μην ξέρουν καν τι σημαίνει η λέξη υδατάνθρακας ή να μην ξέρουν πως να φάνε σωστά. Γυμνάζονται ελάχιστοι συστηματικά και τα ελληνόπουλα βρίσκονται στην πρώτη θέση με παχυσαρκία, σε μία χώρα που έχει το καλύτερο ελαιόλαδο και γενικά τα τοπικά της προϊόντα δεν συγκρίνονται σε ποιότητα και γεύση με αυτά των Ευρωπαίων. Σαν λαός είμαστε δεκτικοί, έχουμε συναίσθημα, συμπόνια, πιστεύω στους Έλληνες και στους ανθρώπους γενικά. Απλά χρειαζόμαστε ενημέρωση κυρίως στα σχολεία. Η επίτευξη της υγείας κατά την γνώμη μου θα έπρεπε από μόνη της να ήταν ένα μάθημα στα σχολεία. Ένα μάθημα ζωής.
Έχεις βιώσει ρατσισμό από φίλους ή στο εργασιακό περιβάλλον;
Έχω την τύχη να έχω γύρω μου φίλους αληθινούς και ανθρώπους που νοιάζονται για μένα και μ’ αγαπούν έτσι ακριβώς όπως είμαι. Εννοείται ότι κατά καιρούς έχω ακούσει πικρόχολα σχόλια όπως “τόσο ωραία κοπέλα και να έχεις αυτό το πράγμα” ή “θα φας και εσύ τούρτα; αφού έχεις σάκχαρο” κ.ά. Εννοείται ότι πια δεν δίνω σημασία ή εξηγώ πως ένας διαβητικός μπορεί να φάει τα πάντα με μέτρο.
Στο εργασιακό μου περιβάλλον θα ήθελα να αναφέρω δυο περιστατικά που μου έκαναν εντύπωση.
Το πρώτο είναι όταν είχα πρωτοδιαγνωστεί με ΔΤ1 και δεν είχα εκπαιδευτεί, ο φόβος μου για την υπογλυκαιμία ήταν μεγάλος. Τότε εργαζόμουν ως εκπαιδεύτρια κοσμήματος σε ένα κέντρο επαγγελματικής αποκατάστασης ΑΜΕΑ. Εκεί είχα ενημερώσει την διευθύντριά μου καθώς και όλους τους συναδέλφους (η οποία γνώριζε το θέμα μου και η αδερφή της είχε διαβήτη) ότι μου είναι αδύνατο να συνοδεύω τα παιδιά μετά το μάθημα στην αίθουσα του φαγητού με το ασανσέρ, γιατί αν πάθαινα υπογλυκαιμία θα ήταν κάτι πολύ επικίνδυνο για όλους μας. Εννοείται ότι η διευθύντριά μου όχι μόνο το άκουσε αλλά βρήκε αμέσως κάποιον να συνοδεύει να παιδιά αντί εμού. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι χαμογέλασαν ειρωνικά και μία χαριτολογώντας έσκυψε και μου είπε “Ωραία το έκανες και εγώ είπα πως έχω κλειστοφοβία”.
Πολύ απλά κανείς από τους συναδέλφους μου δεν με πίστευε ότι είχα ΔΤ1. Το ότι πήγαινα κάθε μέρα στην δουλειά περιποιημένη και χαμογελαστή τους έκανε να μην πιστεύουν πως παράλληλα μπορεί να αντιμετωπίζω κάποιο θέμα υγείας.
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη όταν μίλησα με την booker μου Ζωή Στασινού από το Ace Models.
Εδώ και 17 περίπου χρόνια συμμετέχω σε διαφημιστικά για την τηλεόραση, τον τύπο κ.ά. όταν λοιπόν της ανέφερα το θέμα μου και ότι ίσως αυτό μας περιόριζε στις διαφημίσεις που θα κλείναμε, τότε η Ζωή ήταν πολύ καθησυχαστική και μου εξήγησε πως πολλά μοντέλα από τον διεθνή χώρο αντιμετωπίζουν διάφορα θέματα υγείας. Κάποιοι έχουν σοβαρές αλλεργίες, κάποιοι άλλοι φοβίες όπως να ταξιδέψουν με αεροπλάνο κτλ. Δεν άλλαξε απολύτως τίποτα στην συνεργασία μας και στο συμβόλαιό μου. Ένας χώρος όπως αυτός του μόντελινγκ, που αναζητούν την τελειότητα με αποδέχτηκε, ενώ στον πρώτο που αφορούσε και ΑΜΕΑ πολλοί συνάδελφοι μου ήταν πάντα ετοιμοπόλεμοι γιατί πίστευαν ότι παρουσίαζα τον διαβήτη για να απαλλαχτώ από ευθύνες.
Ήταν εύκολη η απόφαση να κάνεις παιδί και θα προχωρούσες σε μια δεύτερη εγκυμοσύνη;
Εννοείται ότι ήταν μιας και ο διαβήτης ήρθε στην πορεία όμως ακόμη και τώρα δεν θα με φόβιζε μια υπάρχουσα εγκυμοσύνη. Λατρεύουμε τα παιδιά εγώ και ο άντρας μου και από την στιγμή που είσαι ρυθμισμένος δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Έχω ακούσει για μία γυναίκα με ΔΤ1 που έχει φέρει στο κόσμο έξι υγιέστατα παιδιά! Με την σωστή καθοδήγηση, θέληση και γνώση όλα μπορούν να γίνουν.
Μπορείς να κάνεις όλες τις δραστηριότητες, για παράδειγμα κάποια αθλήματα;
Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να κάνω είναι να εκκρίνω ινσουλίνη (αν και αυτό μπορεί να επόμενα χρόνια να έχει λυθεί, η ιατρική προχωράει πολύ γρήγορα). Όσον αφορά τον αθλητισμό, όχι μόνο μπορώ να συμμετέχω έχω βελτιωθεί κιόλας. Γυμνάζομαι από πολύ μικρή ηλικία και έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα τα αθλήματα κάνοντας αρχικά μπαλέτο, μπάσκετ και βόλεϊ στις ομάδες του σχολείου, σκι, kick boxing (έχω μπλε ΙΙ ζώνη), τένις μέχρι και μαθήματα ξιφασκίας είχα παρακολουθήσει στη λέσχη Αθηνών. Προπονούμαι δύο φορές την εβδομάδα κάνοντας διαλειμματικό τρέξιμο και ασκήσεις αντοχής στο ΟΑΚΑ, περπατάω πολύ και μετακινούμαι μόνο για τις μακρινές αποστάσεις με το αυτοκίνητο, επίσης όταν έχω πολύ δουλειά στο εργαστήριο, κάνω γυμναστική στο σπίτι με στατικό ποδήλατο και βαράκια. Η γυμναστική βελτιώνει τις μετρήσεις μου και μου χαρίζει ενέργεια, δύναμη και καλή ψυχολογία. Δεν την αλλάζω με τίποτα. Τέλος, θέλω να τονίσω πως αν δεν είχα εκπαιδευτεί από μικρή στην πειθαρχία και στην φιλοσοφία της γυμναστικής και της σωστής διατροφής τότε θα μου ήταν πολύ δύσκολο να μπω σε ένα πρόγραμμα λόγω του διαβήτη. Αυτό θεωρώ πως είναι καλό όλοι οι γονείς να μαθαίνουν από μικρά τα παιδιά τους.
Μίλησέ μας για την Sugar τον σκύλο σας, τον φύλακα άγγελό σου όπως αποκαλείς.
Όταν ο Βασίλης μου είπε πως μπορούμε να έχουμε έναν σκύλο ο οποίος να με βοηθά στην εύρεση των απότομων μεταβολών του σακχάρου μου, εγώ απλά δεν τον πίστεψα. Μου έδινε να διαβάσω ένθετα στα Αγγλικά για σκύλους που ενημερώνουν τους ιδιοκτήτες τους με ένα σκούντημα όταν κάτι δεν πάει καλά. Τα λεγόμενα “diabetic alert dog”. Ο Βασίλης το έψαχνε και το πίστευε, εγώ τότε βίωνα το πένθος μου και δεν μπορούσα να συγχρονιστώ μαζί του. Επίσης μου είχε τσακίσει την ψυχολογία ότι ποτέ κανείς δεν θεραπεύτηκε από ΔΤ1, ούτε κάποιος από μαντζούνια στο Θιβέτ. Αυτό μου είχε κοστίσει πολύ και τότε ερχόταν ο Βασίλης να μου δώσει κάποια ελπίδα. Επίσης μια εκπαιδεύτρια φίλη μας η Greetje Veneboer από την Ολλανδία μου έστελνε video από σκύλους που έβρισκαν τα lows για να με βοηθήσει να πιστέψω. Τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε την Sugar (εξ’ ου και το όνομα), και να ξεκινήσουμε παράλληλα και εκπαίδευση. Η Sugar ήρθε και ολοκλήρωσε με την παρουσία της την οικογένειά μας. Ένα υπέροχο πλάσμα (που και η εκπαίδευση να μην είχε γίνει) με βοηθάει από πολλές απόψεις. Μετά από έναν χρόνο εκπαίδευσης και τον Βασίλη να το έχει ψάξει πολύ, η Sugar με ειδοποίησε. Φωνάζαμε από χαρά και σιγά σιγά άρχισα να το πιστεύω. Βέβαια δεν σου κρύβω ότι θέλει σκληρή δουλειά και εκπαίδευση με τον σκύλο. Όσο πιο πολύ ασχοληθείς τόσο πιο πολύ θα σου δώσει. Η Sugar είναι ένα πανέξυπνο και πολύ ισορροπημένο σκυλί που με την βοήθεια του Βασίλη έγινε ένας επιπλέον σύμμαχός μου. Ο φύλακας άγγελός μου.
Πες μας τι θες να επικοινωνήσεις με τις ταυτότητες/κοσμήματα που φτιάχνεις;
Η δουλειά που κάνω για μένα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. Την αγαπάω πάρα πολύ και έχω πάθος με το κόσμημα. Οι ταυτότητες που φτιάχνω εξυπηρετούν τον ρόλο του medical alert (δηλαδή ως ειδοποίηση σε περίπτωση που κάποιος χάσει τις αισθήσεις του) αλλά και για να επικοινωνήσω και την τέχνη μου. Ασχολούμαι με το χειροποίητο κόσμημα χρόνια και έχω την Art Sophisticat. Δεν θα μπορούσε να μην καθρεφτιστεί στην δουλειά μου, το κομμάτι του διαβήτη μου. Μιας και ένας καλλιτέχνης εμπνέεται από ό,τι του συμβαίνει γύρω του και μέσα του. Ένας λόγος παραπάνω ήταν που πολλοί γλυκούληδες φίλοι μου με ρωτούσαν αν θα μπορούσα να φτιάξω κάτι σαν ταυτότητα. Πουθενά δεν είχα βρει στην Ελλάδα κάτι ωραίο σαν κόσμημα με την ιδιότητα του medical alert. Πολλές φορές είχε τύχει να ακούσω ότι κάποιος είχε λιποθυμήσει από έντονη υπογλυκαιμία. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις κυρίως για τα παιδιά. Οπότε έφτιαξα την σειρά με τις ταυτότητες οι οποίες είναι double face, μπροστά γράφει “Diabetes” και πίσω όνομα και τηλέφωνο ή απλά το “Too sweet for sugar” το οποίο έχει αρχίσει και γίνεται μόδα. Αυτό μου αρέσει πάρα πολύ, όχι μόνο ο διαβήτης δεν είναι ταμπού αλλά πολλοί εκεί έξω είναι πολύ γλυκοί για ζάχαρη!
Σε οτιδήποτε αντιμετωπίζουμε στη ζωή πρέπει να έχουμε θετική στάση και αυτό μας δίδαξε η Σοφία Κατσάτου μέσα από τη συζήτηση μας μαζί της. Την ευχαριστούμε θερμά για την πολύτιμη βοήθειά της και την αισιόδοξη ματιά της για τη ζωή. Όπως έγραψε και ο Νίκος Καζαντζάκης:
«Αδελφή πες μου,
τι είναι ο Θεός
κι η μυγδαλιά άνθισε.»
